مدرسه کینگ در شهر کنتربوری انگلستان پس از ۶۰۰ سال هنوز مدرسه است. این مدرسه در سال ۱۴۲۰ میلادی تاسیس شد.دانشگاه کینگز لندن در سال ۱۸۲۹ تاسیس شد و هم اکنون رتبه ۳۸ در دانشگاه های جهان دارد. دارالفنون مدرسه بود، دیگر مدرسه نیست. نمایشگاه و تفرجگاه و محل برگزاری همایش های وزارتی است.همه هنر ما این بوده و هست که به گذشته آن بنازیم و از امیر کبیر با افتخار یاد کنیم.
آقای وزیر !
آیا بهتر نبود دستور می دادید این مدرسه تاریخی بازهم مدرسه شود. نه موزه و نمایشگاه و سالن همایش ؟!
یاد فیلم " طبیب " محصول ۲۰۱۳ آلمان افتادم. داستان فیلم مربوط به هزار سال پیش، سال 1021میلادی در قرون وسطی که اروپا در جهل و بیماری به سر می برد.
فیلم قلب لندن را نشان می دهد که مردم با فقر، آلودگی و بیماری دست و پنجه نرم می کنند و تنازع بقاء در جریان است. هیچ کس از طبابت چیزی نمی داند.
همان طور که در مقدمه فیلم توسط راوی بیان می شود : فقط سلمانی های دوره گرد (آرایشگران)، اندکی کارهای طبی درحد کشیدن دندان، جا انداختن استخوان و قطع انگشتان سیاه شده و میزان زیادی اوراد و خرافه به جای درمان به خورد مردم می دهند.
در مقابل در ایران و اصفهان که برج و باروهای سر به فلک کشیده دارد و ابوعلی سینا در یک مسجد بزرگ که رواق های فراخ دارد ، صبح ها طب درس می دهد. عصرها فلسفه و شب ها بر بام مسجد درس نجوم و هیات.
شاید مهم ترین صحنه فیلم آنجاست که بوعلی به جسی ( قهرمان داستان ) می گوید : در باب عفونت گوش مقاله ای ارائه بده.جسی از مسؤول کتابخانه بوعلی می پرسد کتابی در باب عفونت گوش وجود دارد؟
او جواب می دهد آن قفسه را ببین.
وقتی جسی قفسه را باز می کند، می بیند پر از کتاب است.
می گوید : کدام کتاب مربوط به عفونت گوش است؟
مسئول کتابخانه می گوید :
همه شان!
بیننده خود شاهد است زمانی که در قلب اروپا برای درمان بیماری ها به اوراد و جادو متوسل می شدند، در کتابخانه اصفهان يک قفسه کتاب فقط مربوط به عفونت گوش بوده است.این تفاوت دانش در ایران و غرب یک هزار سال پیش از منظر یک فیلم صد در صد غربی است.
و امروز پس از هزارسال اعلام شد که دو دانشگاه برتر ایران، شریف و تهران، در رتبه حدود 600 رده بندی دنیا جای گرفتند.
و جالب تر این است كه نظام آموزشي از کسب چنین رتبه ای ابراز شادمانی کرده است !
ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا؟!
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
در شلوغی خیابان ناصرخسرو کسی سراغش را نمی‌گیرد.
در این سال‌های خاموشی‌حتی بخش‌هایی از حیاط‌های اطرافش به مغازه‌های کناری فروخته شد و شرکت مخابرات که پیش از انقلاب نزدیک به دو هزار متر از زمین مدرسه را گرفته بود، در ضلع شمالی آن، ساختمان بلندی ساخت و نمای شمالی مدرسه را کور کرد؛ چنان بلند که حتی شانس ثبت جهانی دارالفنون را از آن گرفت.
حالا این مدرسه کهن گوشه‌ای از پایتخت شلوغ در انتظار نشسته تا وعده‌های تکراری روزی عملی شوند. چه زمانی و چطور پیدا نیست؛ دارالفنون تا آن روز تظاهر می‌کند که حالش خوب است و آواری که زیر سقفش تلنبار شده را فراموش می‌کند.
اینکه مدرسه بوده خیلی خوب
اما به راستی چرا امروز مدرسه نیست؟!!
دارالفنون باید به خواستگاه اصلی آن برگردد