سازمان معلمان مشق « وصل » می کند، نه « فصل » !

 
کنگره کشوری سازمان معلمان ایران در بیستم ماه جاری در حالی برگزار شد که هنوز این سازمان بر عهد پیشین خود باقیست. کنش جمعی بدون پایه «اصلاح خود» به سرانجام نمی رسد و کژراهه ای بیش نخواهد بود
دو دهه فعالیت، همراه با فراز و فرود، کوله باری از تجارب بسیار به ارمغان آورده که حاصلش امروز در مشق «وصل» شکوفا می شود.
نگاهی به مهمانان کنگره، شخصیتهای اجرایی، فعالین مدنی، کنشگران صنفی و نمایندگان احزاب، ضمن تفاوت ها و تمایزهایشان، نشان می دهد همه بر امید به آینده و فعالیت مسالمت آمیز، تدریجی و دموکراتیک در چارچوب قوانین کشور اتفاق نظر دارند. این هم زیستی مدنی، آینده ای  فراتر از انتظار را نوید می دهد.
این هم زیستی مبتنی بر نگاه ملی ما در کنار پیگیرهای صنفی است که به نوعی مشق پیوند « پایی در جامعه» و« پایی در حکومت» است.

سازمان در بعد نظر، در اینجا و اکنون، آموزش و پرورش را متغیر مستقل نمی بیند، این متغیرِ وابسته بودن باعث شده بد و خوب حکومت در آن ریزش کرده و بشود آنچه که شده است.

تاملی در این ریزش را در دو نکته می توان مطرح کرد؛
خروج از دیسیپلین و نظام حاکم بر آموزش و پرورش قبل از انقلاب  به خروج از جامعه جهانی و نواختن أهنگی استثنایی ! در زمانه «جهانی شدن» انجامیده است.
از طرف دیگر، فلسفه نگاشته شده برای این مجموعه، فاصله بسیاری از خواست و اراده جامعه و مردم دارد، یعنی اقلیتی به نواختن آن آهنگ تک صدا مشغولند!

سازمان معلمان برای حل این دومسئله از بدو تاسیس اولا بر تعامل با جهان و استفاده از دستاوردهای بشری تاکید و توسعه پایدار و همه جانبه را در این مسیر تعریف می کند  ؛ به  باور ما استثناگرایی  جز افزایش هزینه ها و تاخیر در توسعه دستاوردی نخواهد داشت.
 دوما، سازمان از ابتدا بر تمرکززدایی در ایده و عمل و مشارکت نهادینه نخبگان، معلمان، اولیا و حتی دانش آموزان اصرار داشته و دارد.

 در مسیر پر سنگلاخ اصلاح طلبی ، همیشه دو چراغ (اصل) فراروی سازمان روشن بوده  است؛ اصل اول اینکه نقد و فعالیتمان بر دوگانه وضع موجود- وضع مطلوب، استوار نبوده  است. نقد معتبر و فعالیت مبتنی بر آن «زمینه مند» است، ممکنات و مقدورات را فراموش نمی کند، وضعیتها را در زمینه های اجتماعی و تاریخی خود قرار داده و عوامل پیدایی و مانایی آن وضعیت را برای فرارفتن از آن مدنظر قرار می دهد.

اصل دوم حاکم بر کنش سازمان  این است که؛
کنش جمعی بدون پایه «اصلاح خود» به سرانجام نمی رسد و کژراهه ای بیش نخواهد بود.
ما اصلاح طلبی را نه هدف، که نتیجه اعمالمان می دانیم بنابراین به این سخن مولانا پای بندیم؛

عقل باعقل دگر دوتا شود
نور افزون گشت وره پیدا شود
نفس با نفس دگر خندان شود
ظلمت افزون گشت وره پنهان شود

جمعی «نفس»محور که اصالت منافع شخصی را در اولویت قرار دهند ، مسیر اصلاح طلبی را به کژراهه خواهند برد .
امید که چنین مباد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید