سیستم مدیریتی نهادهای دولتی در جمهوری اسلامی ایران نشأت گرفته از سیستم های پادشاهی-جهان سومی است و علیرغم ادعای پیروی از حضرت علی (ع)، رنگ و بویی از روش و منش ایشان دیده نمی شود.
متاسفانه از بالاترین مقام یعنی وزیر تا رده های مدیرکلی و مدیران اداره همه در فکر حفظ کلاس و پرستیژ هستند تا حل مسائل و مشکلات از طریق ارتباط مستقیم با مردم و البته حفظ پرستیژ هم با دادن امکاناتی چون ماشین و راننده در اختیار و چند منشی وقت تنظیم کن و نهار روزانه دولتی و کلی خدم و حشم همراه است و تنها تفاوت مدیران دولتی ایران با پادشاهان در نداشتن تاج پادشاهی است تا جایی که در طول دوره چند ساله مدیریت بعضی از آنها تنها چند بار، آن هم در جلسات خاص عمومی توسط کارشناسان رویت می شوند و جالب تر که اتاق فکر این گونه مدیران یا تک نفری با خودشان است و یا شورای معاونین.
متاسفانه عدم بهره مندی از خرد جمعی و بدنه کارشناسان جزء ذات مدیریتی این افراد است.
برای ملاقات یک کارشناس با رئیس خود برای حل مسائل کاری باید یک هفته پشت صف انتظار بماند و معلوم نیست روسای محترم اصولا بر چه چیزی مدیریت می کنند و دنبال تحقق اهداف کدام سازمان هستند و مسائل کجا را حل می کنند که این قدر کارشناس را پشت در اتاق معطل نگه می دارند.
از این جالب تر هم وجود دارد، مدیرانی که کلا رئیس محترم وقت ملاقات با کارشناس را ندارد و معلوم نیست وقت اداری ایشان به کدام کار مهمتر از کار اداره می گذرد.
هر چه در سبک و روش حکومت داری و رهبری امام علی جست و جو می کنم بیشتر به دور بودن مدیریت مدیران ایران از امام خود پی می برم چون علی (ع) بارها به حاکمان خود توصیه کردند که بدون واسطه با مردم در ارتباط باشند در حالی که در این شرایط مردم که هیچ کارشناسان هم به روسای خود دسترسی ندارند.
بارها شنیده ایم که نخست وزیر بعضی از کشورهای پیشرفته با دوچرخه یا مترو سر کار می رود و مردم کاملا به مقامات کشورشان دسترسی دارند .
انسان وقتی این ماجرا را می شنود یاد جمله معروف در کشورهای غربی اسلام نیست ولی مسلمانی بیشتر است می افتد زیرا ظاهر امر نشان می دهد حاکمان کشورهای نامسلمان به سبک حکومت داری اسلامی نزدیکتر هستند .
کانال روشنگری
توضیح صدای معلم : عکس فوق آرشیوی می باشد .
نظرات بینندگان
آقای بهروز
تداعی آزاد شما کاملا قابل احترام است !
پایدار باشید .