طبق روال و رسم عادی مدیریتی ، عزل و نصب مدیران امر طبیعی و گاهی حتی ضروری است.مرسوم است که هر معارفه ای تودیعی و هر جلوسی برخاستنی به دنبال داشته باشد.
آنچه دل گزا یا به عبارتی موجب کم رونقی بازار امید در سیستم اداری می گردد ،عدم تأثیر گذاری محسوس و مثبت این آمدن و رفتن ها و جابه جای های تکراری است.
هر چند نهاد آموزش و پرورش با توجه به نوع کار،حجم، رسالت کاری و جامعه مخاطبانش تفاوت های اساسی با سایر نهادها ، ارگان و سازمان ها باید داشته باشد. بنابراین نحوه تعامل سازمانی با همکاران فرهنگی متمایز با سایر کارمندان دولتی است.
مدیریت سطوح مختلف آموزش و پرورش مستثنی از قاعده ذکر شده در تغییر و تحولات اداری نبوده و نیست.
بانگاهی گذرا به تاریخ تغییرات مدیریتی آموزش و پرورش سردشت در چند سال اخیر این نکات را به ذهن متبادر می گردد؛
1- یکنواختی در سبک عزل و نصب ها و تداوم بی تفاوتی و بی موضعی عموم همکاران فرهنگی (البته منظور از اعلام موضع، تبریک های کلیشه ای و تکراری نیست).
در پروژه انتصابات معمولاً گزینه های زیادی را به صورت شایعه مطرح می شوند. دوره انتصاب را بسیار طولانی می نمایند ولی گزینه اصلی از اول مشخص است.
2- مشورت نکردن با فرهنگیان فعال، با تجربه و دلسوز یا به عبارتی اهمیت ندادن به نقطه نظرات افکار عمومی فرهنگیان در انتصاب ها، این رویه متأسفانه در دوران مدیر کل های سابق هم مرسوم بود. به منتقدان دلسوز هم به چشم رقیب و مخالف نگریسته نشود. همواره گوش شنوا برای نقدها باشیم.
البته نداشتن رسانه مستقل کارآمد در این حوزه همچنین فقدان انجمن و تشکل صنفی در ماندگاری این رویه بی تأثیر نبوده است.
3 - انتصاب مدیران از میان حلقه بسته خاص که عموماً از یک جناح، جریان، خط مشی ویژه فکری، سیاسی و عملکردی بودند، انجام شده است. اگر چه تفاوت در رفتارهای نوعی و تعامل ها به طور نسبی وجود داشته است امّا می توان گفت در امتداد یک مشی رویکردی بوده اند.
4- با توجه به اینکه برخی از مدیران عضویت رسمی یا وابستگی مستقیم به نهادهای خاص خارج از آموزش و پرورش داشته اند لذا در تصمیم گیری ها،اجرا و حتی انتصاب کارشناسان هم چندان مستقل عمل ننموده اند و در این زمینه دست و بال خود را محدود کرده اند.
این رویکرد باعث شده است بر خلاف قوانین و توصیه های مسوولان بالا دستی که نهاد آموزش و پرورش باید بری از حاکم نمودن تفکرهای سیاسی خاص،جناح بازی و... باشد، مدیران در بسیاری موارد کاملاً سیاسی و بر اساس تفکرات جناحی عمل نموده اند.
5- از آن جای که اشخاص،جریان ها و مسؤولان خارج از حوزه آموزش و پرورش دخالت ها و نفوذ مستقیم و غیر مستقیم در انتصاب مدیران داشته اند.در این زمینه دخالت مستقیم نمایندگان محترم مجلس به ویژه نماینده فعلی واضح بوده است.
بنابراین مدیران هم در تصمیم گیری های اساسی و کلان به جای اتکا به پشتوانه قوی ترین سرمایه انسانی خود که همکاران و خیل عظیم دانش آموزان و والدین می باشند. خود را مدیون این جریان ها و اشخاص بیرونی دانسته اند. این مهم باعث شده که کم ترین مراجعه به دو رکن اساسی آموزشی یعنی همکاران و دانش آموزان داشته باشند. اگر هم رجوعی بوده کلیشه ای و جهت رفع تکلیف انجام شده است نه براساس ضرورت و تکریم متقابل.
6- مدیران محترم انتصابی تاکنون جلسات هم اندیشی برای عموم همکاران نه به صورت گزینشی، جهت بررسی مشکلات ،چالش ها و مطلع شدن از راهکارها و پیشنهاد برگزار ننموده اند. از ارائه گزارش عملکرد سالانه یا دوره ای خود برای عموم فرهنگیان که حق طبیعی است خبری نبوده است.
7- در طول چندین سال گذشته به غیر از احداث چند مدرسه در حومه شهرکه اکثراً هم از طرف خیرین احداث شده اند هیچ فضای آموزشی در داخل شهر سردشت به فضاهای آموزشی سابق افزوده نشده است. شاید هم رشد جمعیتی دانش آموزان در طول بیست سال گذشته به صفر رسیده و کمبود فضای آموزشی هم وجود نداشته است به همین خاطر دغدغه اصلی این عزیزان نبوده است.
فرهنگیان شهرستان در حال حاضر فاقد هر گونه فضا و مکان فرهنگی، ورزشی، تفریحی و... ویژه خود هستند در حالی که نسبت جمعیت شان از برخی شهرهای دارای چنین امکانات بدیهی بیشتر بوده است.
در یک کلام ؛ ای کاش مدیران و مسوولان به جای افتخار به سابقه چند ساله ماندگاری شان در یک پست انتصابی ، به طرح ها، پروژه ها و ایده های به یادگار گذاشته خود افتخار می نمودند.
ای کاش این بزرگواران به جای گرفتار شدن در فضای روزمره اداری، بازدیدهای کلیشه ای، شرکت صرف در مراسم های روتین، پیگیری اینکه فلان معلم در کدام مدرسه باید تدریس کند و در کدام آموزشگاه ممنوع الورود باشد. به فکر برگزاری همایش های علمی و تخصصی، میزگردهای ویژه ، برگزاریی دوره های کیفیت بخشی آموزشی و طراحی پروژه های آینده نگرانه برای شهرستان بودند.
آنچه اشاره گردید مربوط به گذشته بود اکنون که مدیر جدید برای اداره این شهرستان منصوب شده است.
نگارنده علی رغم اینکه در گذشته همواره طی یاد داشت های متعدد و گاهی هم به صورت حضوری نظرات، نقدها و پیشنهادهای خود را به سمع و نظر مسؤولان در سطح استان و شهرستان رسانده است.
اگرچه گاهی به خاطر موضع گیری هایش با بی مهری ها و جفای به ناحق هم مورد نوازش واقع شده است امّا چون رویکرد ما بر تداوم روحیه پیگیری و نوید بخشی و سازندگی باید استوار باشد از ادامه روند خسته نخواهیم شد.
بنابراین به مدیریت محترم منصوب شده جدید پیشنهادهای ارائه می گردد امید است مفید واقع شوند:
1-اولین پیشنهاد نگارنده این است که در حفظ و دفاع از جایگاه و شأن حقوقی خود به عنوان مدیر و نماینده قریب به دو هزار فرهنگی و جمعیت چند هزار نفری دانش آموزی به اندازه وزنی که از این نقش متصور است، کوشا و مصّر باشد.
توقع این است سکاندار مهم ترین نهاد تعلیم و تربیت در تعامل با همکاران، مسؤولان، دانش آموزان و عموم مردم، وزن جایگاه خود را در موضع گیری ها حفظ نماید. ا توجه به اینکه برخی از مدیران عضویت رسمی یا وابستگی مستقیم به نهادهای خاص خارج از آموزش و پرورش داشته اند لذا در تصمیم گیری ها،اجرا و حتی انتصاب کارشناسان هم چندان مستقل عمل ننموده اند و در این زمینه دست و بال خود را محدود کرده اند
2- عمر صندلی مدیریت چندان ماندگار و وفادار نیست همچنان که به مدیر سابق مجال سپری نمودن چند ماه آخر خدمت را در این پست نداد برای ایشان هم جاودانگی نخواهد داشت. بنابراین بهترین رویکرد غنیمت شمردن فرصت پیش آمده جهت سرمایه گذاری و پر بار نمودن کارنامه عملکرد خود برای دوران خدمت و حتی بعد از خدمت است.
3- فاصله نگرفتن از عموم همکاران به ویژه کسانی که صادقانه و دلسوزانه قصد تلاش بی وقفه برای رشد و توسعه در زمینه های مختلف و افزایش سرمایه و مصالح عمومی دارند.مشورت کردن با همکاران و تلاش واقعی جهت عملی نمودن راهکارهای پیشنهادی قطعاً به کارایی و بهبود کیفیت خواهد افزود.
به منتقدان دلسوز هم به چشم رقیب و مخالف نگریسته نشود. همواره گوش شنوا برای نقدها باشیم.
4-بهره گرفتن از سرمایه و پتانسیل عظیم تخصصی عموم همکاران فارغ از هر نوع گرایش فکری.
هیچ نهادی به اندازه آموزش و پرورش سرمایه و نیروی تخصصی در اختیار ندارد. لذا منصفانه نیست این ظرفیت ها در فضای روزمره گی ،کج سلیقگی و تعصب بی جا دچار انحطاط گردند.
5- توسعه فضای آموزشی که مهم ترین چالش شهرستان است باید در اولویت اقدامات برنامه ریزی شده در نظر گرفته شود.
6- شوراهای آموزشی از جمله شورای معلمان، دانش آموزی ،اولیا و مربیان باید از حالت رکود و بی خاصیت شدن در بیایند.
به ویژه شورای آموزش و پرورش باید جای افراد توانمند و دارای تخصص و ایده باشد و به مهم ترین و کارآمد ترین بازوی تصمیم گیری تبدیل گردد.
در ناامیدی بسی امید است.شاید تلنگری به تحولی منجر گشت.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان