سابقه حضور کارمندان به دوران پادشاهان و درباریان می رسد که صاحبان مهارتی خاص را با دستمزدی معین، به کار می گرفتند و ضمن اعطای حقوق، آنها را به نظام سیاسی خود وفادار می ساختند.
کارمندان، بزرگترین قشراجتماعی اند که مهمترین نقش را درسروسامان بخشیدن به زندگی جمعی دارند.آنها معمولا مردان و زنانی نجیب، آرام و منظم اند که بیش از همه به کار و سربلندی خویش در سازمان مربوطه اهمیت می دهند.از رفت و آمد به موقع کارمندان به محل کارشان ، چنین بر می آید که آنها دلسوزانه کارشان را دوست دارند و نمی خواهند آن را از دست بدهند.
برخی کارمندان بدون آنکه بخواهند ایثارکنند ، رعایت حال ارباب رجوع را می نمایند و بیشتر مترصد به جا نهادن یک نام نیک از خود هستند و به همین خاطر نمی خواهند زیاده زبان بازی کنند و به تزئین میز و اتاق کارشان بکوشند.
عده ای دیگر هستند که به طور کلی فکر می کنند آن حقوقی که می گیرند سهم النفس آنها است و بالطبع در برابر حقوقی که می گیرند احساس مسئولیتی نمی کنند. این افراد به کم یا زیاد بودن حقوق کار ندارند و اگر کاری هم می کنند به عبارتی خدمت خلق کرده اند. آنها با تظاهر تمام در حفظ ظاهر می کوشند و کم و کیف کار خویش را در پشت نقاب اتاق آراسته و میز شیک خویش مخفی می سازند.
در این بین افراد قلیلی را می بینیم که رابطه ای میان کار و حقوق آنها وجود ندارد و کار را واقعا عاشقانه دوست داشته و انجام می دهند؛ مانند معلمان که حقوق آنها چه کم و چه زیاد باشد از کار خود کم نمی گذارند ؛ با این همه هستند کارمندانی که درحقیقت کار خویش را انتخاب نکرده اند که بر آن منصوب شده اند.آنها از فرط کلافه شدن در جست و جوی شغل، تن به کار کردن محیطی و اداره ای داده اند که چه بسا با رشته تحصیلی و روحیات شان سازگاری ندارد و به همین جهت اکنون از نوعی نارضایتی شغلی رنج می برند.این وضعیت در میان کارمندانی که قبلا از بهره هوشی بالاتری برخوردار بوده اند، نگران کننده تر است.آنها اگر به زودی از ادامه کار منصرف نشوند، ضمن حسرت کشیدن همواره از دنبال نکردن علاقه مندی و رشته تحصیلی خویش، مجبورند در فضایی کارکنند که احتمالا قادر به استفاده از هوش و خلاقیت ها و مهارت های بالقوه آنها نمی باشد.
براین ها بیفزائید کم و کیف کارکرد اداره مورد نظر را که چه بسا از ضعف مدیریت هم رنج ببرد، به کارمندان فرصت اظهارنظر ندهد، به آنها توجه و اعتماد لازم نداشته باشد، مسئولیت واگذارنکند و بدتر از همه اینها، وقتی است که فرهنگ ریاکاری و غیبت هم در آنجا نهادینه شود.به این ترتیب شاهد کارمندانی خواهیم بود که از محدودیت های بیشتر و پویایی کمتر نسبت به محیط های مشابه ، برخوردارند.
وقتی بنا باشد ترفیعات و انتصابات نه براساس مدیر محوری که مهره پروری نامحسوس صورت گیرد و یا شایسته بودن به حرف شنوی بی چون و چرا و ریاکاری همسو مربوط شود، قطعا فردی در راس سازمان قرارخواهد گرفت که خود مظهر بی تفاوتی به مسائل و مبانی سازمان است و نیازهای کارمندان را نمی تواند بشناسد.او ازبس به حفظ موقعیت و ثبات خود و دار ودسته اش می اندیشد، موجب تمرکز قدرت می شود که نتیجه آن رواداری تبعیض در حق دیگران است.
چیزی که موجب از بین رفتن استعدادها و تضعیف توانایی کارمندان می گردد و در عوض چاپلوسی، تملق و پذیرفتن دربست نظرات مافوق، عادت معمول می شود.در چنین وضعیتی که همه در خدمت اقلیتی قدرتمند قرارمی گیرند، رفته رفته مسائل رفاهی کارمندان فراموش شده و کارکنان بازخوردی از عمکرد خویش نمی بینند. به اصطلاح معروف،آن که کار می کند با آن که کار نمی کند، در یک سطح قرارمی گیرند.
روز کارمند بيش از آنکه از جهت فرمايشي و شعاري حائز اهميت باشد فرصتي مناسب براي تبيين جايگاه و رفع مشکلات کارمندان است تا با تدوین و ترویج یک فرهنگ صحيح و مشترک ميان مديران، کارکنان و ارباب رجوع ،همگان به شرح وظایف خود آشنا شده و با زیاده خواهی خواهان پیشبرد اهداف و مقاصد خود نباشند.
همچنین با نگرشی نو و جدی به تخلفات و فساد اداری، برای همیشه این معضل کهنه از سیستم اداری کشور حذف گردد.در آن صورت دیگر ارباب رجوع بدبینانه و طلبکارانه در آن سوی میزکارکارمند نخواهد ایستاد و به اندک امرونهی او، از کوره در نخواهد رفت.کارمند نیز، اگرچه پشت یک میز شیک است اما دغدغه ی نام نیک را هم دارد و ... نقطه، سرخط!
نظرات بینندگان