نمایندگان مجلس، نظارت یا دخالت؟! و نقش معلمان در کنترل رفتار آنان

به طور کلی مجلس شورای اسلامی دارای دو وظیفه قانون گذاری و نظارتی است:

الف) مطابق اصل 71 قانون اساسی «مجلس شورای اسلامی در عموم مسائل در حدود مقرر در قانون اساسی می­ تواند قانون وضع کند». این اصلی­ ترین وظیفه نمایندگان است که از نمونه ­های آن می­ توان وضع و تصویب قوانین، تفسیر قوانین عادی، تصویب عهدنامه­ ها، مقاوله نامه­ ها، قراردادها و موافقت نامه­ های بین­ المللی و تصویب مراجعه مستقیم به آرای عمومی را بر شمرد. چرا نهادهای نظارتی از تخلفات عدیده نمایندگان در این زمینه چشم­ پوشی می کنند؟

ب) وظیفه نظارتی مجلس نیز دارای نمونه ­هایی در قانون اساسی است که از جمله آنها می­ توان به اعلام رای اعتماد به وزیران (اصل 87 و 133)، سوال از وزیران و رئیس جمهوری و استیضاح آنها (اصل 88 و89)، تحقیق و تفحص در امور کشور (اصل 76)، اظهارنظر نمایندگان در همه مسائل داخلی و خارجی کشور (اصل 84)، رسیدگی به شکایت ­های مردم از طرز کار قوای سه گانه (اصل 90)، انتخاب حقوقدان­ های شورای نگهبان (اصل 93 ) و تصویب اعتبارنامه نمایندگان اشاره کرد.

در خصوص بعد نظارتی وظیفه نمایندگان انتقادهایی جدی مبنی بر وجود منافع فردی و جناحی و عدم توجه به منافع ملی در گفتار و رفتار نمایندگان وجود دارد.

جای تعجب و تاسف است که قانون­گذاران، وظایف قانونی و ذاتی خود را فراموش کرده و خودشان قانون­ شکنی می­ کنند و به جای نظارت، در جزئی­ ترین امورات کشور دخالت می­ کنند.

این دخالت از همان ایام تبلیغات انتخاباتی شروع می ­شود و در دوره نمایندگی شدت بیشتری می گیرد. نامزدهای نمایندگی مجلس، در تبلیغ خود، وعده هایی را برای مردم می ­دهند که گاها از توان رئیس قوه مجریه هم فراتر است و به هیچ وجه در حیطه وظایف نمایندگی مجلس نیست. عجیب ­تر این است که این وعده­ های دروغین به مذاق مردم هم خوش می­ آید و نه تنها مردم از این مدعیان سوال نمی­ کنند که این وعده ­ها چه ارتباطی با وظایف نمایندگی مجلس دارد، بلکه تجربه نشان داده که هر چه کاندیداها، وعده­ های دروغین بیشتر و بزرگتری به مردم داده ­اند، نام و آوازه ­شان در کوچه­ ها و محله­ ها بیشتر پیچیده و با اقبال عمومی بیشتری مواجه شده ­اند­!

متاسفانه نهادهای نظارتی هم به جای اینکه معیار و ملاک تائید صلاحیت کاندیداها را، میزان پایبندی آنان به قانون، صداقت و راستگوئی آنان قرار دهد، مسائل کم ­اهمیتی مانند گرایشات سیاسی و مواردی از این قبیل را ملاک تائید یا رد صلاحیت قرار می­دهند که آن چنان­ که باید و شاید در انجام وظایف نمایندگی تاثیری ندارد.

در کشور ما، ایفای وظایف نمایندگی خلاصه شده است در عزل و نصب­های مسئولین در سطوح مختلف به خصوص در آموزش و پرورش که به لحاظ تاثیرگذاری در جامعه، تبدیل شده است به جولانگاه نمایندگان مجلس.

سوال این است که چرا به محض انتخاب نمایندگان، باید همه مسئولین ادارات و ارگان­ها، تغییر ­یابند؟ کجای شرح وظایف نماینده مجلس تعریف شده که محل خدمت پرسنل آموزش و پرورش از مدیران مدارس تا خدمتگزاران باید توسط وی تعیین شود؟

آیا­ این دخالت­های همه جانبه و بی ربط در امور اجرائی مخصوصا در نهادی تربیتی، نقض آشکار قانون نیست؟ چرا نهادهای نظارتی از تخلفات عدیده نمایندگان در این زمینه چشم­ پوشی می کنند؟ چرا مسئولین اجرائی این ­قدر ترسو و یا محافظه­ کار شده ­اند؟ و بالاخره چرا مردم بالاخص معلمان این ­همه بی ­تفاوت و بی­ خیال هستند و حداقل در زمان انتخابات به نمایندگان شناخته شده­ای که بیشترین قانون­ شکنی را از خود به نمایش گذاشته­ اند، واکنش مناسبی نشان نمی ­دهند؟

سوال این است که چرا به محض انتخاب نمایندگان، باید همه مسئولین ادارات و ارگان­ها، تغییر ­یابند؟ کجای شرح وظایف نماینده مجلس تعریف شده که محل خدمت پرسنل آموزش و پرورش از مدیران مدارس تا خدمتگزاران باید توسط وی تعیین شود؟  در این شرایط نابسامان، معلمان به عنوان پیش­قراولان روشن­گری و آگاهی ­دهی جامعه، وظایف­شان سنگین­ تر است و نقش­ شان پررنگ­تر. روشن است که هیچ معلمی نمی ­تواند و نباید (حتی با وجود همه تبعیض­ها و بی­ عدالتی­ هائی که در حقش اعمال می­ شود) نسبت به مسائل جامعه خویش بی ­تفاوت باشد.

به نظر می ­رسد زمان آن رسیده که معلمان در رفتارهای اجتماعی خود تجدید نظر نموده و به جای اینکه، برای کسب پایین­ ترین پست مدیریتی کشور، با بی­ بصیرتی، دنبال­ه روی کاندیداهائی باشند که به مراتب از خودشان عاجزتر و ناتوان ­تر هستند، و به جای اینکه گروه گروه جلو ستادهای انتخاباتی این و آن به صف وا ایستند و عزت و احترام خود را لگدمال کنند، باید آگاهانه، با چشمانی باز، با زبانی گویا و برنده، و با شجاعتی تمام، به نقد وضعیت موجود بپردازند و دانش ­آموزان و اولیا آنان را متوجه حساسیت موضوع بنمایند و نقش خود را که راهنمائی و راه گشائی است، بهتر ایفا نمایند.

کاملا روشن است که انجام هر کاری تمیهدات و شرایط خاص خود را لازم دارد و برگزاری انتخابات نیز لازمه ­اش وجود احزابی قدرتمند و واقعی نه صرفا زینتی و تشریفاتی است که ضعف و پاشنه آشیل مجلس ایران نیز مشخصا وجود همین نقیصه است، اما معلمان می­ توانند با هوشیاری، و با وحدت و انسجام و با احساس مسئولیت بیشتر، به دو طریق بر این نقیصه، تا حدودی فایق آیند و جای خالی احزاب سیاسی را پر کنند.

اول اینکه معلمان نه تنها باید از حضور صرفا تکلیفی و غیرهدفمندشان در انتخابات پرهیز کنند بلکه با تشکیل، سازماندهی و تقویت تشکل­ های مستقل و متعدد معلمی، نقش و حضور خود را در انتخابات، هدفمند و معنی ­دار نمایند و قدرت غیرقابل انکار اما نهفته خود را به رخ دیگر تشکل ها و افراد بانفوذ، بکشند. در این صورت، به جای اینکه معلمان با ضعف و زبونی و با منت ­کشی، در ستادهای انتخاباتی کاندیداها، مشغول توزیع چایی و شیرینی باشند و یا در گوشه­ای از مجلس برای اعلام حضور، عزلت گزینند، این کاندیداها خواهند بود که منت تک تک معلمان را خواهند کشید تا آنان را به طریقی به دفتر تشکل­ شان معرفی نمایند و از آنان حمایت و پشتیبانی کنند.

دوم اینکه معلمان باید بدانند و آگاه باشند که هرگز و هرگز نه فلان پزشک متخصص، نه فلان مهندس متبحر، نه فلان استاد تمام دانشگاه،  نه فلان تاجر بین­ المللی و نه فلان سرهنگ و سرتیپ نظامی و نه هیچ کس دیگر درد و رنج آنان را درک نخواهد کرد چرا که دردشان برای آنان قابل درک نیست.

معلمان باید بدانند فقط و فقط خودشان هستند که دردآشنای رنج و محنت دیرینه خودشان خواهند بود و فقط با سماجت  و پیگیری خودشان این مشکلات و درد و رنج خود و همکارانشان قابل حل است. در این راستا باید به همکاران توانمند، خوشنام و صاحب ­فکر خود که اتفاقا تعدادشان بیشتر هم است، اعتماد کنند و با تلاش، همفکری، تعامل، برنامه ­ریزی و با تشکیل جلسات متعدد، آنان را شناسائی، تشویق و مجبور به نامزدی نمایندگی مجلس بنمایند و با حمایت­ های همه جانبه فکری، مالی، اجتماعی، نمایندگان واقعی خودشان را روانه مجلس کنند تا منتخبین آنان نیز شناخت کافی به مشکلات و با تعلق خاطر و تعهد صنفی، از حقوق مادی و معنوی معلمان، با جان و دل دفاع کنند.  در خصوص بعد نظارتی وظیفه نمایندگان انتقادهایی جدی مبنی بر وجود منافع فردی و جناحی و عدم توجه به منافع ملی در گفتار و رفتار نمایندگان وجود دارد

چرا معلمان با داشتن بهترین نیروها در سازمان خود، و با داشتن پشتوانه­ ای میلیونی و نیز با دارا بودن جایگاه و پایگاه خوب اجتماعی، خودشان را باور ندارند و قدرت سیاسی و اجتماعی خود را نادیده می­ گیرند. معلمان باید به خود بیایند و به این باور برسند که نقش و وظیفه آنان صرفا آموزش الفبا و چند فرمول فیزیک، ریاضی و شیمی نیست؛ وظیفه معلم تربیت انسان است، تربیت نسل آینده است. وظیفه معلم حفظ، انتقال، اصلاح و تقویت فرهنگ جامعه است، وظیفه معلم ساختن جامعه با تمام ابعادش است. آیا اگر معلم در تعاملات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی حضور نداشته باشد و در ارکان قدرت و تصمیم ­گیری ­ها و تصمیم­ سازی­ ها، نفوذ نکند و حتی در راس آنها قرار نگیرد، این اهداف محقق خواهد شد؟

معلمان عزیز بیائید انفعال، دنباله­ روی، تزویر، تملق و ریاکاری را کنار بگذاریم، از اعتماد جامعه و از پتانسیل سازمانی خود، و نیز از قداست شغلی و دانش و بینش و نگرش خود استفاده بهینه کنیم، تکلیف خودمان را برای همیشه روشن کنیم و به جامعه، دولت و مجلس ثابت کنیم که ما هستیم، در جامعه حضور داریم و اگر تا حالا با همه شایستگی ­ها و داشته­ ها­یمان، فقط نظاره ­گر کم­ کاری­ ها و ناشایستگی­ شما مدیران بوده­ ایم، از این به بعد مصمم هستیم در مرکز ثقل تصمیم­ گیری ­ها و سیاست گذاری ­ها باشیم. بیایید فعالانه و با صدای بلند اعلام کنیم که حداقل قسمتی از نابسامانی­های امروزی در عرصه ­های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه، ناشی از عدم توجه و عدم اعتماد مسئولین به معلمان و عدم حضور آنان در تصمیم­ گیری ­هاست.

بیائید با تشکیل و تکثیر تشکل های معلمی و حضور فعالانه در آنها، نمایندگانی پاکدامن، اندیشمند و واقعی خود را وارد خانه ملت بکنیم و به این ترتیب بانی تغییراتی بنیادی در عرصه ­های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی باشیم.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید