آقای حاجی بابایی ! تاکنون هیچ فکر کرده اید چرا فرهنگیان آن " غلط املایی " را این قدر بزرگ دیدند ؟

می گویند بودجه روش دخل و خرج دولت را مشخص می کند. یا بودجه سندی است شامل پیش بینی درآمدها و هزینه های عمومی در ظرف مدت یک سال به منظور اجرای عملیاتی معین برای دستیابی به اهداف تعیین شده با قدرت اجرایی مشخص و چنانچه رقم پیش بینی شده برای درآمدها از هزینه های عمومی کمتر باشد ، " کسری بودجه " به وجود می آید.  ئوال بنده این است در یک جامعه حدود 81 میلیون نفری با لایه های بسیار قدرت و اقتدار سیاسی ، چرا کسی یا نهاد و سازمانی من معلم را نمی بیند ؟ دانش آموز کشور را هیچ می انگارد و نظام آموزشی را قربانی می سازد؟
مثلا دولت وظیفه دارد برای تحقق تصمیم افزایش حقوق کارمندان منبع درآمد جدیدی را بیابد تا بتواند اضافه پول را تهیه کند که نوعی تلاش اقتصادی است و اثرات مثبتی بر سایر بخش های اقتصادی دارد و ورود این مقدار پول به بازار بر قیمت ها اثر می گذارد. اما اگر دولت برای پرداخت این اضافه حقوق ، از منابع مالی موجود استفاده نماید ، باعث افزایش تورم و ایجاد عدم تعادل در بازار می گردد. حال اوضاع آموزش و پرورش از هر دو جریان به دورتر است چون برای پرداخت نه دولت به ایجاد منبع مالی جدید یعنی افزایش تولید دست می زند و نه توانایی پرداخت آن را از منابع موجود دارد ، بلکه دچار کسری بودجه ذاتی است!

اصولا واقعیت کسری بودجه در اواخر یک سال مالی مشخص می شود که نشانگر آن است که هزینه های دولت بیشتر از درآمدهای حاصله بوده است. علیرغم تعریف ، کسری بودجه در کشور ما در همان زمان تصویب بودجه پیش بینی شده یعنی زمستان سال 96 مشخص شد و از ابتدای سال 97 زمزمۀ ناکافی بودن بودجه وزارت آموزش و پرورش شنیده می شد.

برخی از نمایندگان مجلس و مسئولین خود وزارتخانه و مدیران ریز و درشت ، از احتمال عدم پرداخت به موقع پاداش آخر خدمت بازنشستگان سال 96 و یا مطالبات چندین سالۀ آنان خبر می دادند از جمله آقای میرزاده سخنگوی کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس . و چنین نیز شد و هنوز علیرغم وعده ها ، که اصولا برای کسب زمان مناسب جهت دریافت مالی از منبعی یا وقوع معجزه ای است تصفیه حساب کامل ، در هاله ای از ابهام پرداخت یا عدم پرداخت مستتر است. هیچ وزارتخانه ای چنین وضعیتی نداشته و ندارد، یعنی فعالیت یک سال مالی را آغاز نکرده دچار کسری بودجه نگردیده است. آیا این به معنای ورشکستگی است ؟ یا به معنای کاهش سطح اشتغال و تولید است ؟ یا به معنای بی اعتنایی به فرهنگیان ؟ و یا .. شاید هم تمامی موارد سهم دارند.

وزارتخانه های دیگر چون وزارت نیرو ، وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات ، نفت و انرژی ، صنایع ، جهاد کشاورزی و..... همگی منبع درآمد دارند ، مصرف مردم یعنی ایجاد درآمد برای این وزارتخانه ها و دولت و اصولا اگر هزینه های آنان بیشتر از درآمدهایشان باشد آنگاه دچار کسری بودجه می شوند که در پایان سال یا حداقل خیلی ولخرجی کرده باشند سه چهار ماه آخر سال مشخص می شود.
وزارت علوم نیز همانند آموزش و پرورش مصرف کننده است نه تولیدکننده ، چرا ما دچار کسری بودجه می شویم اما آنان خیر ؟ چرا در این جامعه قدرت استنباط سرمایه گذاری برای نظام آموزش عمومی در جامعه وجود ندارد ؟ چرا متوجه نیستیم که توسعه پایدار نظام آموزشی یعنی بیمه و تضمین آیندۀ کشور؟

شما هیچ گاه معلم را ندیدید. شما باور نکردید که تعداد زیاد یک گروه شغلی یعنی قدرت و توانمندی اجرایی . شما فقط معلم را نردبان فعالیت های خود کردید.

در جریان این بی اعتنایی و دهن کجی آشکار به معلم جامعه ، روز به روز او را کوچک تر کردید. اعتبار و شأن و جایگاه و معیشت او را روز به روز در سایۀ فشارهای ناشی از عملکردهای دفعتی و ضربتی و بدون بررسی های کارشناسانه ، نابود ساختید. ابتدا با گرفتن شهریه هایی برای ثبت نام تحت عناوین مختلف ، روح معلم را به اولیای دانش آموزان فروختید. سپس دانش آموز فهمید که معلم کلاس درس با پرداخت پول بابای او تدریس می کند لذا پرتوقع گردید. روز معلم گذاشتید تا با هدایای جا ماندۀ منزل اولیا ، معلم را تأمین نمائید. معلم شد مضحکۀ جامعه. دیگر روزگار گذشته نبود که معلم را به دو دلیل حرمت نهند : اول آموزش دانش و سواد و دوم داشتن کار دولتی .

آری !

ارزش هر دو متزلزل شده بود و به همراه خود معلم نیز سست بنیاد گردیده بود. معلم شد پُرکنندۀ خلاهای آموزش عالی به هنگام برقراری کنکور و کسی که برای چندرغاز، مراقب امتحانات نهایی بود و در تصحیح اوراق سرو دست می شکست ، که هزینه آنها هیچگاه هم به موقع داده نمی شد . و در ایام انتخابات چه کسی مصمم تر و قابل اعتمادتر و جانفشان تر از او.

   معلم شد ابزاری برای افعالی. اما هیچ کدام از شما حتی فکرش را هم نکردید که با بی ارزش ساختن معلم بدون بیمه و منزلت و رفاه و حقوق مناسب ، همزمان ارزش علم و دانش نیز تقلیل می یابد. امروز آموزش و پرورش به عنوان یک وزارتخانه آنقدر بی ارزش گردیده است که حتی بودجه لازم برای پرداخت بدهی های خود به آن اختصاص نمی یابد. کلام بی اثر ، مدیریت بی خاصیت ، تصمیمات بدون توان اجرایی ، معلم تنهای تنها کِشتی به گِل نشسته را پارو می زند!

بدبختی جامعه ما منفصل دانستن نظام آموزش و پرورش از پیکر واحد جامعه یا سایر وزارتخانه هاست. کجاست مدیران وزارت نفت که دَم عیدی بازنشست شدند و پاداش 800 میلیون تومانی دریافت کردند و در 5 فروردین 97 دوباره سرکار برگشتند! برای وزارتخانه های دیگر سَلف خری است و برای وزارت آموزش و پرورش هیچ ! اشکال کار در نگرش جامع افراد هست و بیشتر مسئولان. مقام معظم رهبری شما که هر سال با تقاضاهای معلمان نمونه کشوری آشنا می گردید، شما چرا ما را نمی بینید ؟ مقام دیوان عدالت اداری ، چرا بیشترین شکایات مربوط به آموزش و پرورش کشور است و کسی نسبت به امر مهم آموزش و خطرات و لطمات احتمالی وارد بر آن حساس نمی شود؟!

جناب آقای حاجی بابائی ،
اگر امروز فرهنگیان برای شما غلط املایی می گیرند به چند علت است :
اول آن که از یک وزیر آن هم آموزش و پرورش چنین انتظاری نیست.
دوم آن که شما به عنوان وزیر اسبق و نماینده فعلی مجلس و رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس برای ما فرهنگیان قدمی مؤثر برنمی دارید. که اگر خلاف این بود اوضاع مطلوب تر بود.
سوم آن که شما بدون توجه به شرایط بلوغ سنی دختران و پسران و حتی جامعه امروز که به بلوغ زودرس منتهی گردیده است ، با سیستم 3-3-6 یعنی قرار دادن کلاس ششم در پایه ابتدائی باعث بوجود آمدن دشواری های اخلاقی یا رفتاری گردیده اید و کار معلم سخت و پیچیده تر شده است. این تغییر شاید از نظر عده ای فقط یک جابجایی ساده است اما اثرات آن بر نظام آموزشی قابل تحقیق و بررسی است. اگر دو مزیت داشته باشد یقین داشته باشید معایب آن بسیار است.

هیچ وزارتخانه ای چنین وضعیتی نداشته و ندارد، یعنی فعالیت یک سال مالی را آغاز نکرده دچار کسری بودجه نگردیده است. آیا این به معنای ورشکستگی است ؟  با توجه به معنای فراکسیون یعنی گروه های همفکری که در داخل یک حزب یا مجمع به وجود می آیند شما برای ما فرهنگیان که در جا بدون اولین قدم اعلام کسری بودجه می شود چه کرده اید ؟ یا کمیسیون آموزش مجلس یا چه فرقی می کند مابقی نمایندگان ! امروز ما حق داریم برای این سرانجام ناخوشایند شغلی خود دنبال مسبب باشیم ، بالاخره در این جامعه کس یا کسانی نه فقط برای فرهنگیان که برای کل جامعه توضیح دهند که نظام آموزشی چرا چنین بحران زده شده است ؟ مگر این حق ملتی نیست که به شما رأی دادند ؟ مگر شما نمایندۀ تام اختیار ملت در قبال رؤسای سه قوه نیستید؟ ما امروز فقط قصد حق خواهی داریم و خیلی بر خود فشار می آوریم تا متانت خود را حفظ کنیم چون معلمیم. برای من معلم کسر بودجه ابتدای سال یعنی دهن کجی به معلم جامعه . یعنی هیچ پنداشتن ماهیت و هویت نظام آموزشی کشور.
برای من معلم جریانات سیاسی یا تفکرات حزبی اهمیتی ندارد ، من معلم خواهان شرایط رفاهی مناسب و مساعد اقتصادی کشورم هستم تا بتوانم توانایی های از دست رفته منزلت و کرامت و عزت و باروری خرد و دانش کشورم را احیا سازم. در این جامعه حیثیت شغلی افراد فقط با نجابت و صداقت و سخت کوشی تعیین نمی گردد ، اقتصاد حرف اول را می زند و دیگر اقتصاد هدف است نه وسیله ، لذا ما فرهنگیان خواستار احیای رسالت شغلی خود هستیم و همۀ نمایندگان مجلس و خود قوه مقننه در این خصوص باید پاسخگو باشند؟

جناب آقای حاجی بابائی ،
سئوال بنده این است در یک جامعه حدود 81 میلیون نفری با لایه های بسیار قدرت و اقتدار سیاسی ، چرا کسی یا نهاد و سازمانی من معلم را نمی بیند ؟ دانش آموز کشور را هیچ می انگارد و نظام آموزشی را قربانی می سازد؟
صرفه جویی های امروز وزارت آموزش و پرورش ، بقای متزلزل جاری را پرخطر تر نمی سازد ؟ ما خواستار پاسخ برای این بلاتکلیفی آزاردهنده هستیم .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید