حق داشتنی است نه گرفتنی است و نه دادنی

  انسانها با افزایش جمعیت و گسترش شهرها جهت جلوگیری از تجاوزات دیگران به حریم زندگی خود یا مجموع دارایی هایشان ،مجبور به تدوین قوانین و مقرراتی شدند تا حریم فردی افراد در جامعه محترم شناخته شود و از هر نوع تَعدی به دور ماند. همۀ تلاش های بشر طی قرنهای بی شمار بر روی هم انباشته شد و تکامل یافت و از نسلی به نسل دیگر به عنوان میراث ارزشمند زندگی اجتماعی منتقل گردید.
وظیفه هر نسل پاسداشت جنبه های مثبت و عالی قوانین و مقرارت نوشته شده و اضافه نمودن موارد جدیدتر نسبت به شرایط زندگی روز می باشد.
اجرای قانون، متولیان خاص خود را دارد، اعم از قانون نویسان یا مجریان آن یا افرادی که با اِعمال اجبار اجتماعی ، مردم را وادار به تبعیت
از مفاد قانون می نمایند.
وجود ماده ها و تبصره های قانونی در یک کشور لزوما به معنای بی نقص بودن آنها نیست. تعریف قانون در کشور ما همیشه جامع و مانع نبوده است ، لذا عده ای شهامت یا مجوز دور زدن آنرا داشته اند. این همه لازمۀ زندگی متعالی انسانهایی است که فرهنگ در آن جامعه حرف اول و حتی آخر را می زند

مردم هیچ گاه به قانون کامل و بی نقص اعتراض نمی نمایند چون با عقل و منطق آنان هماهنگ است. اما زمانی که همه در برابر قانون از اصل مساوات و برابری بهره مند نشوند یا چراغ اجرای قانون خاموش باشد ، یا نوشتن قانون فقط برای طرح ادعای قانونمندی باشد اما از اجرای بندها و ماده ها و تبصره های آن خبری نباشد ،مردم به جوش و خروش بر می آیند و یا به قول عده ای به نالیدن می پردازند.

در این سایت عده ای نویسندگان را متهم به نالیدن می نمایند ، غافل از آن که ناله شرایط مستأصل شدن مردم از تداوم بی قانونی است. نالیدن سایش  تدریجی قطعه آهنی است که بُرش کامل آن نیاز به زمان طولانی دارد.

وقتی متن قانون ناقص است یا قانون نوشته شده اجرا نمی گردد یا در مورد گروهی خاص اِعمال می گردد ، موجبات نارضایتی و برانگیختگی مردم یا گروه های شغلی خاص می شود. برای ما ایرانی ها جمله غلطی را فرهنگ سازی کرده اند که بیان آن جمله برای عده ای رنگمایه روشنفکری محسوب می شود:

جمله حق گرفتنی است نه دادنی !!

 کودکان و دانش آموزان خود را با فرهنگ قانون و قانونمداری درست و بیشتر آشنا سازیم امروز زمان اصلاح باور دیروز فرا رسیده است و حتی شاید خیلی دیر هم شده است و آن این که حق داشتنی است نه گرفتنی است و نه دادنی. به مثابه همان دلایل زندگی بشر در ابتدای گسترش شهرها مردم باید دارای حق و حقوق شهروندی و ملی باشند.

بیان جمله نادرست معروف حق گرفتنی است نه دادنی ، همانند بازی ما بزرگترها با کودکان است که چیزی را در دستانمان محکم می گیریم و به کودک خود یاد می دهیم که اگر می توانی بیا بگیر !!! تلاش و کوشش و جنبش کودک با دنبال کردن ارتفاع دست شما یا مسیر رفته شما برای گرفتن حق آغاز می شود و او یاد می گیرد که باید مبارزه کرد ، باید قانون را دور زد تا حقی را که حداقل تصور اوست به دست آورد.

داشتن حق نیازی به مبارزه و قلمفرسایی و تقاضا و تمنایی ندارد. وظیفه هر دولت این است که حق و حقوق را عادلانه سر جای خود بچیند و مردم بر اساس حقوق شهروندی از آن بهره مند شوند. این همه لازمۀ زندگی متعالی انسانهایی است که فرهنگ در آن جامعه حرف اول و حتی آخر را می زند.

در جامعه ما به جای ترویج و تقویت فرهنگ راستی ها و درستی ها ، آهنگ مبارزه برای یافتن و گرفتن حق به صدا در می آید و جالب آن که به دلیل اِعمال اجبار اجتماعی ، چنین افرادی طی مبارزه برای گرفتن حق ، عنوان قانون شکن می یابند.

امید که مسئولین امر در جهت تقویت لایه های پنهان قانون در قانون اساسی کشور و همچنین سایر قوانین تخصصی و حرفه ای اهتمام جدی اتخاذ نموده و فرهنگ پاسداری و غنای حقوق شهروندی را در تمامی مراکز آموزشی به نسل های آینده صحیح و منطقی فرا دهند.
آنچه که ملت را قانونمند می سازد فرهنگ یک جامعه است نه اجبار فیزیکی و آنچه که فرهنگ را غنی می سازد آموزش است .
کودکان و دانش آموزان خود را با فرهنگ قانون و قانونمداری درست و بیشتر آشنا سازیم.
حق داشتنی است نه دادنی و نه گرفتنی.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید