گروه گزارش/
جمعه 29 آذر سالن همایش های فدک واقع در آموزش و پرورش شهر ری میزبان فرهنگیان و بازنشستگانی بود که برای " شاد بودن " و " فرصت با هم بودن " و به مناسبت " شب یلدا " دور هم گرد آمده بودند .
تاکنون آن چه از آموزش و پرورش این ناحیه و سایر مناطق در صدای معلم منعکس شده است حاکی از انتقادات فراوان همکاران و معلمان به عملکرد مسئولان و مدیران آموزش و پرورش این ناحیه و یا سایر نواحی اداره کل آموزش و پرورش شهرستان ها استان تهران بوده است اما برگزاری چنین مراسمی آن هم در جنوبی ترین نقطه تهران ، گامی مثبت و قابل تقدیر از سوی مسئولان آموزش و پرورش این ناحیه در افکار عمومی فرهنگیان تلقی می شود .
میزبان این مراسم ، « مجتبی قریشیان » مدیر عامل تعاونی مصرف فرهنگیان تهران بود .
وی در سخنانی ضمن اشاره به سنت های ایرانی و لزوم پاسداشت و حراست از آن ها گفت :
مسئولان ما " به خواب زده " هستند و توجه کافی به مطالبات بازنشستگان به عنوان سرمایه اجتماعی ندارند .
وی هدف از برگزاری چنین مراسمی را دو عامل برشمرد و گفت :
شب یلدا از اعیاد بزرگ و باستانی ایرانیان است .
دیگر آن که عاملی باشد برای همگرایی و همدلی بین فرهنگیان به ویژه قشر بازنشستگان .
قریشیان از همکاری و همراهی « حسن خلیل آبادی » رئیس شورای شهر ری در برگزاری این مراسم قدردانی کرد .
قریشیان ضمن انتقاد از رویکرد صدا و سیما در برخورد با مسائل و آسیب های اجتماعی عملکرد آن را ضد شادی و نشاط اجتماعی ارزیابی کرده و تصریح کرد که این رسانه سراسری در برخی موارد مروج خشونت در جامعه است .
در ادامه دو فرهنگی به اجرای موسیقی سنتی با نواختن دف پرداختند که با تشویق حاضران به روبه رو گردید .
از نکات قابل توجه در این مراسم صمیمی و شاد توجه به کودکان و شادی آنان بود به گونه ای که حاضر به ترک سن نبودند .
در این مراسم یکی از بازنشستگان فرهنگی که برای مسابقه به روی صحنه به زحمت و با کمک " عصا " آمده بود به فرهنگیان گفت که 40 سال معلمی کرده است و همکاران می گویند که من آدم سنگینی هستم اما آمده ام که بگویم :
" شاد باشید "
پایان گزارش/
نظرات بینندگان
بنده هم این گونه بوده و هستم آن گونه که خلاف میلم را تاب نمی آورم اما از هر فرصت بهره می برم تا میزان این نقیصه را در وجود خود بکاهم
پدرعزیزم نیز عمر خویش را صرف بارور کردن بذر فرهنگ در این جامعه کرده است از دیرباز با جامعه فرهنگیان مراودات بسیار داشته ام در شادی های معنوی و لذت های روحی حاصل از شغل پیامبران ، در مشکلات شان ؛ به خصوص مشکلات اقتصادی شان ؛از مناعت طبع ایشان لحظه ای دور نزیسته ام.
یازده سال است که در ناحیه دو شهر ری مشغول خدمت هستم ، هیچ گاه با اداره ، مدیریت ، اداره کل و وزارت خانه و... ارتباط نداشتم وبه تفاوت میان واژه ها فکر خود را مشغول نساخته ام چرا که می دانم همه در یک راستا و در خدمت آموزش و پرورش در جهت ساخت آینده ای درخشان برای آینده سازان این کشورهستیم و در پی آن که هر سال بهتر ازگذشته باشیم .
نمی گویم مدیران قبل چه کردند و چه می توانستند بکنند که به هر دلیل از آن باز ماندند چرا که خود در جامه معلمی چنان ام که ایشان در مقام خویش.
نادر زمان هایی پیش می آمد که به عنوان یک معلم ، وجود ریاست یا مدیریت اداره را ملموس احساس کنم اما خدمات ایشان قابل مشاهده بوده و هست و منکر آن جز طبل رسوایی خویش نخواهد کوفت.
بر آن شدم علت را بیابم تا رسیدم به مدیر آموزش و پرورش ناحیه دو شهر ری ایشان را ندیده بودم _کم خارج از کلاس دیده می شوم_ شخصی را دیدم که مشغول رفع مشکل پیر زنی در دفتری شیشه ای بود که شخصی از اتباع با معلولیتی مشهود به سختی به سمت در می رفت که ایشان به یاری فرد معلول در را باز کرد و به پیشواز شخص رفت و دست گیر و همراه؛ ایشان را به اتاق آورد ، پرسیدم می توانم با رییس صحبت کنم
دیدارها بیش تر شد و می دیدم که برخلاف روزگار که همگان در پی اثبات خویش و کار خویش اند برای مقاصد و اهداف ذهنی شان ایشان از هر بوق و کرنا کردنی می پرهیزد وسعی بر این دارد با قلم کشیدن بر سر خویش و در سکوت بیش ترین خدمت را از هر قسم که باشد پیشه کند تا چرخ های فرهنگ ساز کشور روان تر بچرخد دغدغه اش این است که غم نان ؛ شرایط بد محیطی و ... هیچ یک ، هیچ کس را از تحصیل باز ندارد نمی دانم راضی اند یا خیر ولی خود از زبان ایشان در جمع مدیران شنیدم که مدیران و اهالی مدرسه را موظف ساخت تا لیست کسانی که مشکلی در زندگی و ... دارند که از تدریس بازشان می دارد با ذکر نام و آدرس به ایشان تحویل دهند که در غیر این صورت مسول اند و کوتاهی آنان قابل گذشت نخواهد بود