شبه‌جزیره‌ای که معلمانش "حق ایاب و ذهاب و اسکان" ندارند/ چهاردیواری‌های مخروبه‌ای که مدرسه نام دارند !

 یکی از معلمان مقطع دبیرستان که در منطقه محروم و عشایری "بارز و اوره"  تدریس می‌کند، درباره شرایط این منطقه می‌گوید: این منطقه دقیقا مرز استان چهارمحال‌وبختیاری، خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد می‌شود و حالت شبه جزیره دارد و شرایط در اینجا به گونه‌ای است که از مناطق مرزی محروم‌تر و موقعیت مناسبی از لحاظ امکانات ندارد.

وی می‌افزاید: این منطقه حالت شبه جزیره دارد؛ یعنی سه طرف آن را آب محصور کرده‌است، یک طرفش که استان خوزستان است، موقع بارندگی باید با لنج رفت‌و آمد کنیم.

این معلم اضافه می‌کند: طرف دیگر آن که چهارمحال‌وبختیاری است، گردنه برف‌گیر و بارش‌های سنگینی دارد؛ در این منطقه تردد بسیار دشوار است و هنوز دارای گردنه خاکی است و آسفالت نشده است.

وی با اشاره به اینکه این منطقه خانه معلم ندارد، می‌گوید: معلمان مجبور هستند؛ اتاق اجاره کنند و وضعیت اتاق‌ها و خانه‌ها هم به صورتی است که حصار و دیوار مستحکمی ندارد و همچنین از دستشویی و حمام خوبی برخوردار نیست و ما اصلا از آن استفاده نمی‌کنیم. آشپزخانه هم به آن صورت ندارند و در حیاط باید کار شست‌وشو را انجام دهیم.

این معلم با بیان اینکه به دلیل دوری راه، کارها را با سایر همکاران تقسیم می‌کنیم، عنوان می‌کند: 3 روز یک سری از همکاران و 3 روز دیگر مابقی به این منطقه می‌روند؛ چرا که از خانه تا محل تدریس 240 کیلومتر فاصله وجود دارد.

وی درباره حقوقش توضیح می‌دهد: من با 8 سال سابقه امسال یک میلیون و 100 هزار تومان حقوق می‌گیریم و با وجود این شرایط سخت حق ایاب‌ذهاب و حق اسکان به ما تعلق نمی‌گیرد.

این معلم درباره هزینه‌های رفت و برگشت خود و سایر معلمان می‌گوید: هر هفته باید 50 هزار تومان برای رفت و برگشت بدهیم. هزینه‌های آنجا هم به جای خود و باید بابت اجاره اتاق‌ها 50 هزار تومان به بالا بپردازیم.

وی با بیان اینکه در این منطقه عشایر اسکان یافته هستند، می‌افزاید: مدارس ابتدایی، آجری و به طوری ساخته شده که اصلا روکش ندارد. مواقعی که باران می‌آید؛ مجبور هستند؛ برای جلوگیری از ورود آب به داخل کلاس از سفره و پتو استفاده کنند.

این معلم در پاسخ به این سوال که در این منطقه چه تعداد دانش آموز تحصیل می‌کنند، می‌گوید: در این منطقه عشایری 2 دبیرستان دخترانه و پسرانه وجود دارد و در مجموع 200 دانش آموز دختر و پسر در آنها تحصیل می‌کنند. البته این مدارس در دو شیفت فعالیت می‌کنند که یک شیفت راهنمایی و یک شیفت دبیرستان است.

وی ادامه می‌دهد: ما نه تنها در این منطقه تدریس می‌کنیم، بلکه در یک روستای دیگر که در نزدیکی این منطقه قرار دارد، رفت و آمد داریم. این منطقه "شوارز" نام دارد و 17 دانش آموز بیشتر ندارد و  5 -6 دبیر برای 17 دانش‌آموز در گرمای طاقت فرسا به آنجا می‌رفتیم.

این معلم معتقد است که مدارس موجود در این منطقه مدارس کپری محسوب نمی‌شوند، اما چهاردیواری‌هایی هستند که سقف ندارند و در واقع خانه‌های مخروبه اهالی هستند که اجاره شده و سقف آن با تیرچوبی پوشانده شده است.

وی درباره نوع رفت و آمد دانش‌آموزان و معلمان به این روستا می‌گوید: بچه‌هایی که از روستاهای دیگر به روستای "بارز و اوره" می‌آیند، سرویس ندارند، البته در گذشته هزینه سرویس را اداره آموزش و پرورش چهارمحال می‌داد، که دیگر پرداخت نشد و امسال نیز سرویشان وانت بود.

این معلم با اشاره به اینکه تا حدود 3، 4 سال برای رفت‌وآمد سرویس داشتیم که البته باز هم هزینه را خودمان می‌دادیم، ادامه می‌دهد: ما 19 نفر خانم و 15 نفر آقا هستیم و از وقتی سرویس برداشته شد، همکارانی که آقا هستند و ماشین دارند؛ ما را با خود می‌برند، اما هزینه را می‌گیرند. البته در بعضی مواقع نیز با وانت رفت‌وآمد می‌کنیم.

ایلنا