هنوز مدارس و دانش آموزان این مرز و بوم از عوارض تعطیلات طولانی شیوع ویروس کرونا رها نشده اند که با پدیده‌ای عجیب و وحشتناک مواجه شدیم.
در شرایطی که هم عصر با ما در میان بیشتر ساکنان این کره، تلاشهای سترگ علمی در جریان است که چگونه محیط را برای کودکان و فرزندان، لذت بخش تر ترتیب داد و چگونه نظام و محیط های تربیتی را محیطی دلپذیرتر سامان دهند در این گوشه از جهان دانش آموزان و فرزندان معصوم ما، دچار تشویش و اضطرابی جدید شده‌اند، محیطی که بر مبنای تمام قواعد انسانی در تمام جهان محیطی امن قلمداد می شود به فضایی رعب انگیز که آموختن را در ترازویی قرار داده است که کفه دیگر ان ترس از دست رفتن سلامت و جان است.
در کجای جهان برای آموختن ، چنین بهای سنگینی تعیین می شود؟
یک تراژدی و عملیاتی جنایتکارانه در این گوشه از زمین در حال رقم خوردن است . هر روز کثیری از دانش آموزان و کودکان معصوم این مرز و بوم در معرض مسمومیتهای سریالی با گازهای مخرب قرار می گیرد و هنوز هیچ اطلاعی از هویت حمله کنندگان و عوارض احتمالی این مسمومیتها وجود ندارد!
سالهاست که امنیت از حوزه های پر هزینه اقتصاد کشور بوده است و منتی بزرگ بر مردمان که « در منطقه‌ای پر آشوب، ما از امنیت برخوردار هستیم » اما به روال مرسوم ،در این موضوع نیز ابتدای امر با رویکرد انکار- تخفیف مسئله- فرافکنی مواجه شدیم اما اکنون حاکمیت در برابر این پرسش اساسی قرار دارد که چگونه است در سویه ای دیگر و در مواجه با معترضان و منتقدان به روش حکمرانی خود ،واکنشهایش سریع و برق آساست اما در مسئله‌ای با این ابعاد جنایتکارانه حتی اطمینانی از داشتن اراده و برنامه برای برخورد به جامعه و اولیا و دانش آموزان نگران مخابره نمی شود؟
فارغ از اینکه در همه سالها نگاه منتقد تلاش کرد تمام شاخصهای امنیت جامعه و شهروندان را تشریح کند و از تلخیص و محدودسازی تعمدی شاخصهای امنیت در جامعه جلوگیری کند اما تریبونها و مدعیان کار خود را پیش بردند و با کمال تعجب و تاسف امروز شاهد هستیم برای محافظت از همان مقدار محدود از تعریف امنیت نیز اراده و برنامه‌ای وجود ندارد و یک محیطی که حتی حمله به آنها در جنگها و تجاوزها نیز خلاف اخلاق انسانی شمرده می شود،مورد حمله با گازهای سمی قرار می گیرند و دستگاههای عریض و طویل امنیت ساز، هنوز در کشف و کنترل آن عاجز مانده است.
به عنوان یک تشکل سیاسی-صنفی که قاطبه اعضای آن در کنار دغدغه های دموکراسی خواهانه و آزادی خواهانه، صبغه و هویت معلمی خود را اولی بر هر امری می داند و بر مبنای آن هویت، تربیت دانش آموزان این مرز و بوم اولویت اصلی و اصیلش بوده اما اکنون،کاهلی ها و انکار صورت مسئله از سوی صاحبان وظیفه اصلی ، کار را به جایی رسانده است که تمام دغدغه ما، سلامت دانش آموز گردیده است.
بسیار ناجوانمردانه است که به پدران و مادرانی که هر لحظه در معرض محرکهای ناخوشایند حاصل از آشفتگی اقتصاد کشور و تورم افسار گسیخته هستند و معلمانی که سالهاست با سَمّ تبعیض و بی عدالتی آشکار ، معیشت و منزلت شان مسموم و مظلوم گشته است اضطراب و نگرانیِ دیگر تحمیل شود: اضطرابِ سلامتی و جان فرزندانِ دانش آموزشان!
انجمن اسلامی معلمان تبریز همصدا با دانش آموزان پریشان و مضطرب،افکار عمومی، اولیا و معلمان نگران، از حاکمیت می خواهد که حریم مدرسه و امنیت آن را برای فرزندان و آیندگان این سرزمین محافظت کند و این نه تنها یک مسئولیت انسانی و اخلاقی ست بلکه نازل ترین سطح از وظایف حکمرانی ست.
انجمن اسلامی معلمان تبریز
اسفند ۱۴۰۱
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان