رضایت نامه خانواده ها ،چگونه می تواند تضمین کننده ی سلامتی سفرهای اردویی باشد وقتی کسی پاسخ گو نیست ؟!

  شما را نمی دانم اما بنده به اجل و تقدیر الهی برای لحظه مرگ اعتقاد دارم. درست است که در این مقطع زمانی، داغ پرپر شدن نوجوانان کشورمان همه ملت ایران را پریشان احوال کرده است و بیان این جمله باعث آزردگی آنان خواهد شد و لیکن واقعا بارها دیده ایم که نوزاد سه روزه ا ی را بعد از ده روز از زیر آوار زنده بیرون می آورند، یا کودکی از دل چاه عمیق پس از چند روز و یا..... نگه دارنده اش نیکو نگه داشت ، و گرنه صد قدح نیفتاده بشکست.

اما رضایت نامه خانواده ها ، چگونه می تواند تضمین کننده ی سلامتی سفرهای اردویی باشد؟

پدر و مادر به لحاظ حس عاطفی در قبال اصرار فرزندش تسلیم می گردد و تکه کاغذی را - که بنده تا حال ندید ه ام - برای قبول مسئولیت سفر از هر خطری ، امضاء می نماید. قدری تأمل ما را متوجه می کند که گیرم مسئولیت سفر فرزند با زرنگی هر چه تمام بر دوش والدین باشد اما اگرهایی هست که لازم به اصلاح هست.

مهمترین نکته این که خانواده ها اجازه هیچ سفری را به فرزندان خود ندهند مگر این که رئیس اداره مربوطه و مدیر مدرسه قبلا یک تعهدنامه مسئولیت سلامتی سفر را برای هر خانواده امضاء نمایند و بعد از خانواده ها امضای رضایت سفر بگیرند.

والدین با یک امضا چه تقصیری دارند که خیال تان از این بابت راحت است وقتی که:

وقتی که ما همه چیز خوب و استاندارد و هدفمند را برای کلان شهرهای خود می پسندیم و برای شهرهای دیگر یا به اصطلاح شهرستانی ها ، روا نمی دانیم   وقتی که چرخ های اتوبوس ، سالهاست تعویض نشده است و استقامت لازم برای ترمز در هر نوع جاده ی خاکی ، شنی و آسفالت و... را ندارد.

وقتی که بیمه سر نشین و بدنه را آن قدر گران کرد ه اید که راننده برای بیمه کردن اتومبیل خود، امروز و فردا می کند.

وقتی که معاینه فنی انجام گرفته صرفا برای گرفتن برچسب برای جریمه نشدن توسط پلیس راهنمایی و رانندگی است و از دقت و استاندارد لازم برخوردار نیست.

قبل از هر سفری این چنینی حتما بدون اغماض باید معاینه فنی جدیدی صورت بگیرد. 

وقتی که رانندگان برای تأمین معاش زندگی ، شبانه روز جان خود و دیگران را به خطر می اندازند و شیفت نوبتی برای رانندگی نیست. نوبت را نیاز راننده به اقتصاد مشخص می کند نه منطق رانندگی برای داشتن فرصت استراحت کافی ما بین دو سفر.

وقتی که جاده های ما یا امنیت رانندگی ندارند یا علائم رانندگی دقیق و کافی نیست.

وقتی که ما همه چیز خوب و استاندارد و هدفمند را برای کلان شهرهای خود می پسندیم و برای شهرهای دیگر یا به اصطلاح شهرستانی ها ، روا نمی دانیم.

وقتی که انتخاب رانندگان یا شرکت های مسافربری برای اردو ،از کانال قانونمدار و نظامداری انجام نمی شود.

وقتی که اتوبوس انتخاب شده برای اردو ،مورد بازبینی متخصصان مکانیک و فنی از سوی آموزش و پرورش قرار نمی گیرد.

وقتی که راننده یا شرکت یا اتوبوسی را انتخاب می کنیم که کمترین هزینه را از ما بگیرد.

و وقتی که های دیگر......


حال بیایید و بگویید خدا را شکر رضایت نامه خانواده ها بود و تقصیر را سر آنان بیندازید.

یا بیایید تقصیر را سر وزیری که دو هفته نیست به مسند وزارت تکیه کرده ،بیندازید.

یا راننده را زندانی و حتی اعدام کنید.

این ها فقط برای دلخوشی خودمان است و وجدان خودمان را تزکیه می نماییم.

فقط یک عامل در این واقعه تأسف برانگیز دخیل نبوده و قربانی کردن راننده به عنوان علت العلل ، منطقی نیست.
مجموعه ی عوامل باید پاسخگو باشند. از وزیر و رئیس اداره و مدیر مدرسه و شرکت اتوبوس رانی مربوطه و راننده و پلیس راهنمایی و رانندگی و حتی وزیر راه ....آری همه به جز خانواده.

همه به جز خانواده ها در این واقعه تلخ که تعداد چنین حوادثی کم هم نیست ، مقصرند. و همه در حد خود نه بیشتر و نه کمتر باید پاسخگو باشند و تأدیب شوند.

ضمن تسلیت مجدد برای همه ی داغداران اردوی منحوس هرمزگان ، و ... باور کنید قلمم در قبال قطع عضو نوجوانان عاجز است ؛ دقایقی منتظرم تا چه بنویسم ... می خواهم توصیف کنم اما الحق ناتوانم ، چگونه بنویسم حال اتفاقی بود که افتاد اما بعد از این دقت کنیم که نیفتد یا...نمی توانم بنویسم و فقط باز تسلیت تسلیت تسلیت...

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید