چه سود از این همه تلاش صادقانه فرهنگیان! وقتی که هیچ مسئولی درد معلمان جامعه را نمی بیند!

   وقتی به بررسی روند وقایع از زمان خبر سازی نظام هماهنگ و روشن شدن بارقه امید در بین معلمان به امید تغییری در معیشت خود به عنوان جامانده گان از یک سو و رانده شدگان از سوی دیگر می پردازیم و از پس آن شاهد تولد فرزند ناخلف آن یعنی رتبه بندی کذایی بودیم، برخی حقایق برای فرهنگیان برای همیشه به خوبی روشن شد.
روند طی شده سال های اخیر چنین می نماید که اتاق فکری مسئولیت وعده سازی ، خرید زمان و از پس آن یک دوره به فراموشی سپرده آن وعده و شروع بازی جدیدی دیگر با نام دیگر است. بدون هیچ تحولی در جایگاه منزلتی فرهنگیان! بدون هیچ پاسخ گویی در مورد آن همه جلساتی که به قول آقایان کار کارشناسی صرف طرح ها و لوایح مذکور شد و از برکت این جلسات تنها ، مزایای دوچندان نصیب برگزار کنندگانش شد و بس! بدون ترس از پاس خگو بودن در صورت ناکارآمدی طرح ها و لوایح مصوب شان.
اگر در بدبینانه ترین حالت نگاه و ندای انصاف طلبانه معلم را به عنوان شخصی منتفع درون مجموعه همراه با غرایض و سلایق شخصی مملو از تفکرات سودجویانه بدانیم!
نگاه یک کارشناس خارج از مجموعه به این همه وعده های توخالی و اثرات منفی آن بر عملکرد ، روحیات و انگیزه این مجموعه که بناست رسالت آنها پرورش کودکان و نوجوانان این مرز بوم باشد ، چیست؟
معلمان چه چیزی را باور کنند و چه باوری را به نسل زیر دست خود انتقال دهند؟
بیاید منصفانه و بدون غرض نگاهی به روند طی شده از زمان شروع این بازی وعده سر خرمن ها بیندازیم که همیشه گفته اند بهترین معلم هر انسان تاریخ و اتفاقات گذشته و کسب تجربه از آنهاست. نگاهی که بر همگان نشان دهد معلمان صبورترین قشر این جامعه بوده وهستند.
روندی که ترجیح نگارنده لقب بازی وعده ها به آن دادن است ببینم این مصوبات از چه زمانی شروع شد؟
بازی با تصویب قانون نظام هماهنگ پرداخت كاركنان دولت مصوب 1370 مجلس شوراي اسلامي دقیقا 25 سال قبل شروع شد و تا سال نود و سه ادامه داشت هر چند در سال هشتاد و نه در زمان دولت قبلی (احمدی نژاد) پس از پایان عمر خود رتبه بندی را به امید روی کار آمدن، وابسته ی به خود تصویب کرد. (گویا 8 سال دولت در خواب بود) با یک حساب سرانگشتی متوجه می شویم تا قبل از شروع بازی جدید رتبه بندی، نزدیک به یک نسل کامل از فرهنگیان بازیچه دست این نظام هماهنگ پرداخت حقوق شدند چه بسا جمع کثیری از این اساتید اکنون در آرامگاه ابدی خود سکونت یافته اند بدون مشاهده اثرات آن همه وعده ها و مصوبات گرفته شده توسط دولت مردان (رو حشان شاد).

شروع قسمت دوم نمایش رتبه بندی معلمان:
این طرح در تاریخ  27 / 12 / 1393 به پیشنهاد مشترک سازمان مدیریت وبرنامه ریزی کشور و وزارت آموزش و پرورش و به استناد اصل 138 قانون اساسی تبصره 1 ماده 65 قانون مدیریت خدمات کشوری مصوب 1386 وبند الف ماده 50 قانون برنامه پنجم توسعه مصوب 1389 تصویب شده است.
نتیجه حاصله پس طی 6 سال از تصویب این رتبه بندی کذایی هم که برهمگان روشن است و نیاز به هیچ تفسیر و تعبیری کمونیستی و امپریالیستی ندارد در یک کلام چه عایدی برای مدارس و معلمان داشت ؟

همه هیچ!
مرحله دوم آن چه شد؟ گرفتار روند بازی انتخابات و رای معلمان شد مرحله ی که بنا بود مهرماه امسال اجرایی شود و رفت که بشود! و چه آقایانی که آمدند و شعارها دادند و برای دفاع از آن سینه ها سپر کردند! اکنون کجایند؟
در حالی که در روزهای گذشته دولت روند بخشودگی خط پرداخت مالیات را یک میلیون و پانصد هزار تومان تصویب کرد معلمان با این رقم فقر مطلق چه میزان فاصله دارند؟ دریافتی واقعی معلمان پس از کسر مالیات و حق بازنشستگی رقمی بسیار نزدیک به این خط فقر مطلق دولتی است. اکثریت معلمان رسمی کشور ( با سابقه نزدیک به پانزده تا بیست سال) پس از اجرای شدن رتبه بندی اکنون رقمی میانگین بین 1 میلیون پانصد هزار تومان تا دو میلیون تومان در بهترین حالت دریافتی دارند آیا این است اثرات شگرف نظام رتبه بندی معلمان؟
آیا روحانی و دولت تدبیر و امیدش چنین تدبیری برای زنده کردن امید در دل فرهنگیان زحمت کش داشتند؟ آیا چهار سال برای اقدام زمان کمی است؟ آیا امروز مجلس دولت همسو نیستند که دولت چنین بودجه حداقلی برای آموزش و پرورش درخواست کرده است؟ آیا امروز هم نمایندگان مجلس می توانند از مسئولیت خود شانه خالی کنند و این رقم بودجه اندک آموزش و پرورش را افزایش ندهند؟ آیا وزارت خانه و وزیرش تعاملی درستی با رسانه ملی به عنوان بلندگوی صدای مشکلات فرهنگیان جامعه داشته است ؟آیا یک بار به جای گل و بلبل نشان دادن وضعیت مدارس و کلاس های درس و معلمان، حقایق تلخ را با شهامت در رسانه ملی بیان کرده اند؟ آیا در برابر سخنان و عملکرد رسانه ها بخصوص رسانه ملی روش صحیحی در پیش گرفته اند؟ یا همیشه خود بر طبل آنها کوفته و بله چشم قربان گویان بوده اند؟
به راستی چرا در رسانه ملی حتی یک خبرنگار ویژه در بخش خبری برای بررسی وضعیت حقیقی بزرگ ترین خانواده کشور( مدارس ، دانش آموزان و معلمان) نداریم؟

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید