این همان مدرسه ای است که کلنگ احداث اش یک سال پیش در حیاط مدرسۀ قمربنی هاشم (ع) زده شد و اوایل آبان ماه ۹۵ به بهره برداری رسید. همان مدرسه ای که بنایش با چنگ اندازی در حیاط این یکی مدرسه و در جای بازی و فضای تفریح و تنفس بچه ها قد برافراشته و در دو طبقۀ مشتمل بر شش کلاس بنا گشته است.
یک سال پیش تقریباً در همین ایام بود که حین خروج از مدرسه متوجه حضور سه کارشناس و مهندس مجهز به ابزار مسّاحی در ضلع جنوبی حیاط مدرسه شدم. چرایی حضورشان را از مدیر خوب و دلسوز مدرسه پرسیدم و فهمیدم که قرار است در محوطه مدرسه، مدرسه ای دیگر احداث شود!
از شنیدن این خبرِ خوشحال کننده، سخت آزرده گشته و خود را به آنان رسانده و بعد از سلام و عرض ادب، لب به تمنّا گشودم و گفتم؛ لطفاً در این حیاط، مدرسه نسازید. لطفاً اینجا را خراب نکنید. لطفاً این فضای کوچک را از دست این بچه ها نگیرید. لطفاً از چنگ اندازی به این مکان که تنها جای تفریح و تنفس و تنها فضای بازی و شادی و جست و خیز این نوجوانان است صرف نظر کنید. لطفاً در جای دیگری مدرسه بسازید. لطفاً ... .
اما آنها با شنیدن این حرف ها، نگاهی چون نگاه عاقلان! به من انداختند و گفتند: "زمین نيست." به چشم انداز باز و بایرِ اطراف شهرک که کران تا کران در چار سوی آن گسترده است، اشاره کردم و گفتم؛ این همه زمین!! یکی از آنها با لبخندی کارشناسانه! گفت: "خیّری از آمریکا پیدا شده و پول ساخت مدرسه را داده است. اگر زمین داری و اگر ارث پدری برایت رسیده، زمین اش را هم تو بده تا مدرسه را در آنجا بسازیم"!
با شنیدن این سخنان سطحی نگرانه، فهمیدم که؛
۱) آنها دغدغه های آموزشی و تربیتی مرا تا حد یک اظهار نظر شخصی و احساسی و غیرقابل اهمیت تقلیل دادند.
۲) مفهوم اظهارات شان این بود که یک دولت چنان ضعیف و درمانده است که به اندازه یک خیّر، توان مالی ندارد که هزینۀ خرید یک قطع زمین برای مدرسه را تأمین كند.
۳) از مجموع گفته های شان می شد فهمید که دست اندرکاران احداث مدرسه زحمت برگزاری یکی دو جلسه با مسئولین محلی اعم از شهرداری و بخشداری و اوقاف و بنیادها و نهادهای دولتی ذیربط و انجمن های اولیاء و مربیان مدارس و متمکنین محلی را به خود نداده و رایزنی و امکان سنجی نكرده اند که آیا یک قطع زمین از طریق شهرداری و بخشداری و اوقاف و ... یا از طریق همیاری مردم و متمکنین محلی قابل تدارک است یا نه.
راستی مردمی که با همیاری و همکوشی خود، هر سال در کوچه ها و محله های مختلف، چندین مسجد و حسینیه می سازند چرا نتوانند و نخواهند یک بار برای همیشه برای فرزندان شان یک مدرسه بسازند!؟
بعد از این گفت و گو، یادداشتی هم تحت عنوان "حیاط مدارس در معرض چنگ اندازی" در یکی از روزنامه ها چاپ شد. ( این جا ) اما کسی وقَعی به آن گفته ها و نوشته ها ننهاد و آنها کار خودشان را کردند؛ بساط کارگاه را در حیاط مدرسه برپا و آرامش دو مدرسۀ صبح و بعد از ظهر را به مدت یک سال به هم ریختند. مرحله خاک برداری آغار کارشان بود؛ با شروع این مرحله، پای انواع ماشین آلات سنگین از قبیل لودر و کامیون به حیاط مدرسه باز شد و بدین ترتیب محیطی آشفته و ناامن به واسطه استقرار انواع وسایل کارگاهی در حیاط مدرسه و رفت و آمد کامیون ها فراهم شد که علاوه بر احتمال بروز خطرات جانی برای بچه ها، صدای غرش لودر و رفت و آمد کامیون ها، ماه ها در کلاس می پیچید و آرامش کلاس های درسی را به هم می ریخت!
اما جای تقدیر و تشکر دارد که مسئولین محترم همچنان که قول داده بودند، کار احداث مدرسه را در مدت یک سال به اتمام رساندند و در اوایل آبان ماه ۹۵ در اختیار دانش آموزان و معلمان دبیرستانی قرار دادند. لیکن به نظر می‌رسد پولی که از آن خیّر محترم رسیده بوده است، تمام شده و مدرسه سازان محترم در مرحلهٔ نصب تأسیسات گرمایشی دست خالی مانده اند و پیگیری های مدیر محترم مدرسه تاکنون به جایی نرسیده است و حالا با این هجوم سرما این مدرسه فاقد سیستم گرمایشی است.
ای کاش خیّری دیگر پیدا شود و در این فصل سوز و سرما، جان آن نوجوانان و دبیران شان را در کلاس های سردشان اندکی گرما بخشد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان