« دغدغه فرهنگی یا فرهنگ دغدغه » ؛ آیا تمام بودجه فرهنگی در آموزش و پرورش صرف می شود؟

بسیار می شنویم و شنیده ایم که از دغدغه فرهنگی در جامعه سخن گفته شده و مطلب نوشته می شود؛ اما به راستی چرا کسی را نمی توان یافت که « دغدغه«فرهنگی »داشته باشد؟!

مگرنه این است که فرهنگیان فرماندهان خط مقدم فرهنگ هستند ؛ پس چرا فرهنگ مهم است اما فرهنگی مهم نیست؟
بر اساس یافته های علمی و نیز بر اساس آیات و روایات متعدد « دوران کودکی و نوجوانی را مهمترین دوران زندگی انسان دانسته ومی دانند.»
با این وجود در جامعه ما پارادوکسی تأمل برانگیز وجوددارد و آن این است که:

هرچه از مقاطع تحصیلی پایین تر تحصیلی به سمت بالا حرکت می کنیم٬ اوضاع بهتر و هر چه از بالا به پایین می آییم اوضاع وخیم تر و نابه سامان ترمی شود. (با مقایسه ساده ضریب حقوقی فرهنگیان و اساتید دانشگاه ها و نیز شکل ظاهری دبستان ها با دانشگاه ها می توان این موضوع را به وضوح مشاهده کرد.)
چگونه است که هرگاه مشکلی اجتماعی رخ می نماید ( اعتیاد ٬خودکشی ٬ناهنجاری های رفتاری و...) انگشت اتهام به سمت فرهنگیان نشانه می رود ٬اما ما در عمل برای کار آنها ارزشی قائل نمی شوند؟

آیا تمام بودجه فرهنگی مملکت در آموزش و پرورش صرف می شود؟
در مملکتی که طبیب جسم پنجاه برابر طبیب ذهن و روان و فرهنگ دستمزد می گیرد چه انتظاری می توان از وضع فرهنگی جامعه داشت.؟!
انتظاراتی که از فرهنگیان و آموزش وپرورش داریم متناسب با میزان توجه ما به این وزارتخانه بزرگ و کارکنان فرهیخته اش نیست.

ذکر این نکته خالی از لطف نیست که:

در بدنه بزرگترین نهاد آموزشی و تربیتی کشور کمترین اهمیتی به مدرک تحصیلی و دانش فنی معلمان داده نمی شود؛ به عنوان مثال ، یک فرهنگی با مدرک دکتری و 23 سال سابقه کاری در رتبه «خبره» قرارمی گیرد و فرهنگی دیگری با 24 سال سابقه و مدرک دیپلم حائز رتبه «عالی» می گردد.

آیا یک سال سابقه بیشتر در آموزش وپرورش باید ارزشمندتر از چهارمقطع تحصیلی قلمداد شود؟!

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید