نامه نوشتن چه سود؟!

معلمان ایران زیاد هستند اما زیادی نیستند. به بیانی دیگر، فقط جمعیت زیادی ندارند که اهمیت زیادی هم دارند.آنها که بیش از یک میلیون نفر از جمعیت کشور را تشکیل داده اند، نقش زیادی در کنترل امور مملکت دارند.این خیل عظیم بیش از دوازده میلیون مخاطب دارند که در کنار آنها چند میلیون نفر اولیا وجود دارد که مخاطبان غیرمستقیم آنها به شمار می روند.

اضافه براین حضور چشم گیر، تاثیر معلمان در امورآموزشی و فرهنگی کشور نیزقابل توجه است.اهمیت نقش تاریخی معلمان در پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی برکسی پوشیده نیست. اما کاراصلی ایشان، تعلیم و تربیت نسل آینده ساز میهن است که البته این نتیجه نه در کوتاه مدت که در یک دوره زمانی هیجده ساله به دست می آید و همین امر، سعی معلمان را برای مجاب ساختن فرادستانی که در فکر به سلامت طی شدن چند صباح ریاست خویش می باشند و دوراندیش نمی باشند، دشوارنموده است.

در این عصر دیجیتال و با ظهور فناوری های نوین آموزشی ،معلمان با دردسرهای بیشتر و تازه تری روبرو شده اند.رایانه با تمام متعلقات آن،به مثابه رقیب بی سابقه ای عرض اندام نموده است.اگرچه هنوز و شاید تا همیشه نمی توان برای آموزش سینه به سینه ،جایگزینی تصورنمود اما در همین حد و هیئت موجود نیز، رایانه ها مطالب آموزشی را جه بسا سریع تر و صحیح تر به بچه ها انتقال می دهند.نگران کننده تر اما به همان اندازه که بسیاری معلمان توانایی رقابت و یا حتی استفاده بهینه از رایانه را ندارند، دانش آموزان آنها،بسیار بیشتر و بهتر در این زمینه می درخشند.

 اضافه بر این و از بخت بد معلمان، در زمانه ای هستیم که گویی طبیعت صبور بالاخره از دست آدمی به تنگ آمده است.نه آسمان می بارد و نه زمین می کارد.جمعیت آدمی رو به فزونی گذاشته است.در مبادلات انسانی و مذاکرات سیاسی دنیا،بدبینی و بی اعتمادی دولت ها به همدیگر بیداد می کند.تحریم و تورم حاصله، تمام جهان را و از جمله ما را در نوردیده و نه فقط زندگی که ارزش های دینی و اخلاقی را تهدید می کند.مصرف گرایی و تجمل پرستی عادت معمول مردم شده است و کمتر به امور فرهنگی اقبال نشان می دهند.معلمان، حرمت و هیبت پیشین را ندارند. نتیجه ناخوشایند تفاوت دستمزدهای اداری و تبعیض در پرداخت های مالی، روداری نوعی بی عدالتی ناخواسته شده است که عجیب معلمان را می آزارد.به این ترتیب ، تنها غصه معیشت نیست که همراه آنها هست بلکه اندوه منزلت از دست رفته آنها هم آرام شان نمی گذارد. در پی این همه هول و به لطف شبکه های مجازی ، معلمان همدیگر را جار می زنند تا نامه ای به مسئولی بنویسند و بگویند حال که دوست داریم چرخ سانتریفوژ هایمان به آسانی بچرخند، چرا نمی خواهید چرخ زندگی معلمان هم به سلامت بچرخد.

 اگرچه معلمان در فضای تک صدایی و عاری از تصادم فکری دیروز، حضور و نفوذی قوی داشتند اما انگار در دوره اطلاعات و ارتباطات امروز کمتر به چشم می آیند.قاعدتا حضور آنها به پشتوانه حجم میلیونی شان ،چنان باید احساس شود که نیازی به تذکر نداشته باشند. اما تارسیدن به آن زمان،راه زیادی مانده است.

 وقتی از جمع میلیونی معلمان، تنها کمی ازآنها در شبکه های اجتماعی مجازی حضور فعال دارند،وقتی تعداد معلمان قلم زن در عرصه   مطبوعات از تعداد انگشتان دست ها فراتر نمی رود، وقتی بسیاری از آنها برای عضویت در کانون صنفی خویش با احتیاط عمل می کنند ، وقتی فرهنگیان هنوز یک بولتن خبری اجتماعی یا یک روزنامه اختصاصی ندارند و وقتی اغلب به دنبال تغییر مقطع یا بازنشستگی پیش از موعد هستند،همه نشانه هایی از وضع موجودند که برون رفت از آن زحمت و فرصت زیادی لازم دارد.

اکنون به درستی معلوم نیست آیا فرایند تعلیم و تربیت در تنگنا افتاده است یا معلمان تاثیر شایسته و بایسته پیشین خویش را از دست داده اند که چنین این اهالی فرهنگ، نزد اصحاب سیاست ضمن شرح داستان بی سر و سامانی خویش، می گویند که ما را دریابید!

البته نامه نوشتن کارشایسته ای است اما نامه نوشتن به این سبک و سیاق ، برد و بهره چندانی ندارد.یکی به خاطر آن که قصه پرغصه معلمان بر سر هربازاری هست، شک نیست که مخاطبان نامه ـ هرکه باشدـ چه بسابهتر و بیشتر از معلمان به موضوع اشراف دارند.آنها همه چیز را می دانند .فقط معلوم نیست چرا نمی توانند یا نمی خواهند یک بار برای همیشه مشکل معلمان را حل کنند .اضافه براین ،مسئله معلمان، امروزی نیست و فقط زمینه مساعد مجازی سبب شده که آنها  به نامه نوشتن ترغیب شوند. همچنین، دعوت به امضای یک نامه همگانی و آن هم در سطح ملی اگر با استقبال قابل توجه معلمان روبرو نشود، به تداوم فعالیت های صنفی آنها در آینده، لطمه خواهد زد.ضمن اینکه می بینیم درطول قریب به سه هفته ای که از زمان انتشار نامه می گذرد ، تا کنون فقط قریب سی هزار نفر از جمع میلیونی معلمان مبادرت به امضا آن نموده اند.

با توجه به آنچه گفته شد ، برای آنکه معلمان بیش از این برای بازکردن گره از کار فروبسته خویش ، دست به دامان این و آن نشوند، ضروریست تا ضمن تداوم و تعامل فعالیت های صرفا صنفی کاری و نه سیاسی کاری، موقعیت خویش را به عنوان یک گروه منظم و فراگیر تثبیت کنند و البته به کار خویش به عنوان یک حرفه و تکنیک بنگرند.

نگاه احساسی و عاشقانه به شغل معلمی ،اگرچه حجم تعارفات و شعر و شعارهای پیرامونی شان را افزایش خواهد داد اما فرایند تحقق مطالبات صنفی آنها را به تاخیر می اندازد.در ادامه این وضعیت ،نگاه جامعه به آنها پیش از آنکه از روی توجه باشد، از روی ترحم است و همین برای درهم شکستن اراده جمعی معلمان کفایت می کند.

معلمان نمی توانند و نباید تا رسیدن به مطالبات خویش دست از فعالیت های صنفی بکشند.فعالیت هایی که لازمه آن صبر، استقامت، امید، پرهیز از افراط و تفریط، شناخت موانع مسیر ،استمرار همدلی و  پرهیزاز تردید و تفرقه است.

بدیهی است که مطالبه ی همین امور صنفی، مقدمه ی تحقق پایگاه اجتماعی معلمان است تا خود را تمام عیار نشان دهند حتی اگر هنوز دست و دل هایی نامریی در کار باشند و بخواهند معلمان به دنبال زندگی کشیده شوند و به راحتی دیده نشوند.  

* معلم