انتخابات مجلس: جریان های سیاسی ،مطالبات معلمان و پاشنه آشیل تشکل های فرهنگیان

  شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان مهمترین مجموعه اصلاح طلبی کشور ذر انتخابات اسفند 94  است. این شورا متشکل از مجمع مشورتی رییس جمهور دوره اصلاحات ، شورای هماهنگی احزاب اصلاح طلب و طرفداران عارف است. مجمع مشورتی که در انتخابات ریاست جمهوری 92 نقش موثری در پیروزی روحانی داشت ، شورای هماهنگی احزاب اصلاح طلب و تیم محمدرضا عارف با هم متحد شدند و شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان را به وجود آوردند. این شورا تقریبا همه طیف های اصلاح طلب را پوشش می دهد. مهم ترین دغدغه این شورا احتمال رد صلاحیت گسترده داوطلبان نمایندگی توسط شورای نگهبان است. اصلاح طلبان در این انتخابات حکم تیم فوتبالی را دارند که اولا بازیکنان اصلی و ستاره ها را در ترکیب تیمی خود ندارند . ثانیا به پای بازیکنان وزنه های 10 کیلویی بسته اند و ثالثا داور مرتبا علیه آنها سوت می زند و رابعا اعضای تیم حریف مرتکب تکل های خطرناک می شوند بدون آن که جریمه شوند. شخصیت های درجه اول اصلاح طلب که توان رای آوری دارند به دلیل مسائل بعد از انتخابات 88  امکان عبور از فیلتر شورای نگهبان را ندارند و در نتیجه شخصیت های درجه دوم و سوم اصلاح طلب که شانس تایید شورای نگهبان را دارند به میدان آمده اند. آنها  در بین توده رای دهندگان شناخته نیستند. همین که محمدرضا عارف به احتمال زیاد سرلیست اصلاح طلبان از حوزه تعیین کننده تهران خواهد بود، به اندازه کافی مشکلات اصلاح طلبان را نشان می دهد.
 
البته وضع در جبهه اصولگرایان هم ایده آل نیست و پراکندگی و تشتت آرا  در میان اصول گرایان فراوان است اما جنس مشکلات اصولگرایان با اصلاح طلبان متفاوت است. در میان اصولگرایان مساله اتحاد با جبهه پایداری و طرفداران احمدی نژاد به عاملی برای تفرقه بدل شده است. عده ای معتقدند که اصولگرایان بدون احمدی نژاد توان رقابت با اصلاح طلبان را ندارند .با این حال  اصول گرایانی مانند ناطق نوری اتحاد با جریان حامی احمدی نژاد را نمی پذیرند.
 
دیدگاه های مختلفی در مورد حضور تشکل های معلمان در انتخابات اسفندماه مجلس شورای اسلامی وجود دارد. برخی تشکل ها معتقد به مشارکت فعال در انتخابات هستند و حضور  انتخاباتی خود را در چهارچوب جریان اصلاح طلب تعریف می کنند. به عنوان نمونه انجمن اسلامی معلمان و مجمع فرهنگیان ایران اسلامی از جمله احزاب و گروه های تشکیل دهنده شورای هماهنگی اصلاح طلبان هستند و تلاش می کنند علاوه بر طرح مطالبات سیاسی جامعه، برخی از مطالبات معلمان را در برنامه انتخاباتی جریان اصلی اصلاح طلب بگنجانند.
 
سازمان معلمان ایران نیز خود را جزئی از فرآیند اصلاحات می داند و اعلام کرده که از هر فهرستی که مورد تائید اصلاح طلبان و جریان اصلاح طلبی باشد حمایت می کند. این سه تشکل اصلاح طلب  ضمن پاره ای انتقادات به دولت حسن روحانی ، به طور استراتژیک خود را حامی دولت اعتدال می دانند. آنها معتقدند که حل مشکلات معلمان از جمله مسایل معیشتی در گرو حل مسایل اساسی کشور و گشوده شدن گره های اقتصادی و دیپلماسی کشور و حل مشکلات ایران با جهان است.

در میان کانون های صنفی معلمان که طبق اساسنامه تشکل هایی غیر سیاسی هستند دیدگاه های مختلفی نسبت به انتخابات وجود دارد. برخی از فعالان معتقدند که کانون های صنفی به صورت تشکیلاتی نباید نفیا و اثباتا وارد پروسه انتخابات شوند اما افراد عضو کانون و یا اعضای هیات مدیره کانون ها بر اساس گرایش های سیاسی و شخصی خود می توانند در انتخابات به عنوان رای دهنده و یا نامزد شرکت کنند ، اما تشکل های صنفی رسما  نسبت به انتخابات موضعی نمی گیرند و بیانیه ای صادر نمی کنند.

 برخی از فعالان کانون معتقدند که استفاده از اعتبار و نام کانون های صنفی برای مقاصد جناحی و انتخاباتی خطری است که  کانون های صنفی را به شدت تهدید می کند. به عقیده آنها ، نه تنها کانون ها ، حق حضور در انتخابات را ندارند ، فعالان صنفی هم حق ندارند اعتباری که در مسیر فعالیت های صنفی کسب کرده اند را  خرج و هزینه انتخابات کنند ، یعنی فعالان صنفی  به صفت فردی و با شخصیت حقیقی هم نباید در پروسه انتخابات وارد شوند.

 برخی فعالان صنفی کانون ها معتقد به حضور کانون های صنفی در انتخابات هستند .  یک فعال کانون صنفی معلمان گفت:"ما نسبت به کسانی که به مجلس می روند نمی توانیم بی تفاوت باشیم ." وی افزود : "باید معلمانی به مجلس بروند که موظف به پی گیری مطالبات و حقوق حقه معلمان باشند نه این که بی تفاوت در مجلس بنشینند !"

وی افزود : "حرکتی که اخیرا تشکل های معلمان در نشست با رئیس سازمان مدیریت و برنامه ریزی انجام دادند حرکت خوب و قابل دفاعی بود و این می تواند نقطه شروع خوبی برای آینده باشد." ( این جا )

جدا از انجمن اسلامی معلمان ، مجمع فرهنگیان ، سازمان معلمان و کانون های صنفی ، یک جریان حاشیه ای تشکل های معلمی متشکل از برخی عناصر اداری، معتقد است که تشکل های صنفی و صنفی – سیاسی فرهنگیان باید ائتلافی تشکیل دهند و تمام کاندیداهایی فرهنگی را در سراسر کشور شناسائی کرده و وارد رایزنی شوند و سرانجام  لیستی از بین معلمان اطلاح طلبی که سرانجام تائید می شوند را را به جامعه فرهنگیان معرفی کنند.

این عده معتقدند که فرهنگیان باید به عنوان یک حزب سراسری یا یک جبهه سراسری مستقل در انتخابات شرکت کنند. اما مساله این است که تشکل ها حول چه مطالبات و چه برنامه ای در انتخابات شرکت می کنند؟

فرض کنیم شورای سیاست گذاری اصلاحات از تشکل های فرهنگیان بخواهد مطالبات خود را برای گنجاندن در برنامه کاندیدا های اصلاح طلب نمایندگی مجلس ارائه کنند. تشکل هایی مانند انجمن اسلامی یا مجمع فرهنگیان یا سازمان معلمان کدام مطالبات را مطرح می کنند؟

طرفداران لیست مستقل و یا برخی فعالان کانون  که معتقدند به انتخابات نباید بی تفاوت باشیم چه درکی از مطالبات و حقوق حقه معلمان دارند ؟ پاشنه آشیل تشکل ها اینجا است که درک روشنی از مطالبات معلمان ندارند. تا زمانی که حرف ها کلی است مشکلی پیش نمی آید و شعارها خیلی هم جذاب است. مثلا همه می گویند معلمان خواستار عدالت هستند.  اما زمانی که نوبت به مطالبات قابل اجرا و پیگیری در مجلس و دولت می رسد باید مطالباتی مطرح شود که قابل تحقق باشد ، یعنی شعارها قابلیت تبدیل به برنامه اجرایی را داشته باشند. در برنامه برعکس شعار ، خواسته ها باید متناسب با امکانات مادی  و تهی از جنبه آرمانی و کلی باشند. 

 بدون تعارف مهم ترین مطالبه همه تشکل های معلمی افزایش جهشی حقوق معلمان و افزایش قابل ملاحظه بودجه آموزش و پرورش است . این مطالبات را چگونه می توان در برنامه کاندیدا ها گنجاند بدون آنکه موجب تحریک و واکنش اقشار دیگر بشود؟

اگر کاندیدای نمایندگی در یک شهر بگوید من فقط حقوق معلمان را افزایش می دهم بقیه مردم به او رای نمی دهند و او به مجلس راه پیدا نمی کند. در حال حاضر بیش از 90 درصد مطالبات اقشار مختلف از روستایی تا شهری،مسایل معیشتی و تخصیص بودجه جاری و عمرانی بیشتر است . همه می خواهند سهم بیشتری از بودجه ببرند.

چگونه اصلاح طلبان می توانند در برنامه خود روی معیشت معلمان به طور اخص  تاکید کنند،  اما نسبت به معیشت ده میلیون کارگر و همین تعداد کشاورز بی تفاوت باشند؟

بودجه عمومی دولت در سال جاری 235 هزار میلیارد تومان بوده و در سال آینده به 267 میلیارد تومان می رسد. آیا افزایش اسمی 32 هزار میلیارد تومان این همه مطالبات اقشار مختلف  را پوشش می دهد؟

از اینها گذشته بودجه را دولت تنظیم می کند و مجلس توان محدودی در جابه جایی ردیف های بودجه دولت و افزایش درآمدهای دولت را دارد. اصولا طبق اصل 75 قانون اساسی مجلس نمی تواند طرح هایی تصویب کند که برای دولت بارمالی داشته باشد و اگر این کار را بکند شورای نگهبان وتو خواهد کرد. نکته جالب این است که کاندیدا های نمایندگی مجلس و نیز رای دهندگان درک مبهم و مه آلودی از وظایف و اختیارات نمایندگان مجلس دارند.

توجه به دو نکته ضروری است :

اول اینکه نمایندگان همه تشکل های معلمی و فعالان چه آنهایی که در انتخابات شرکت می کنند و چه آنهایی که مطالبه محورند و چه آنهایی که معتقدند نباید در انتخابات شرکت کرد و چه آنهایی که می خواهند لیست مستقل سراسری بدهند، دور هم جمع شوند و بر سر سه مطالبه مشخص و قابل اجرا که بتوان آن را در قالب یک برنامه گنجانید به توافق برسند.

دوم اینکه نماینده ای که میثاق نامه یا سوگند نامه امضا می کند مستند به قانون نشان دهد که اختیارات قانونی توان اجرای وعده های خود را دارد.

به نظر من نه تنها مجموعه تشکل ها بر سر جمع بندی مطالبات معلمان در سه بند به نتیجه نمی رسند بلکه هیچ کدام از تشکل ها به تنهایی هم نمی توانند سه خواسته مشخص ، اجرایی و برنامه ای ارائه دهند. خواسته های صنفی که مطرح می شوند عموما کلی ، شعاری و آغشته به احساسات و عواطف هستند ؛ مثلا هیچ اقتصاد دان و متخصص بودجه نمی تواند شعار زیبا و آرمان گرایانه " ما از فقر نمی نالیم از فرق می نالیم " را در قالب یک برنامه اجرایی بگنجاند.

اگر آن گونه که بعضی دوستان می گویند مفهوم این شعار عدم اجرای عادلانه قانون مدیریت خدمات کشوری در دستگاه های اجرایی کشور است، این شعار چنین مفهومی را القا نمی کند.  باید دقیقا بگوییم کدام مواد و تبصره های قانون مدیریت خدمات به شکل تبعیض آمیز اجرا شده است و خواستار اجرای دقیق همان بندها شویم.

شعار تقسیم عادلانه فقر یک شعار کمونیستی و مغایر توسعه و پیشرفت کشور و باعث ایجاد سوء تفاهم است.
در انتخابات بازار وعده و وعید و قول و قرار داغ است. کاندیداها به خصوص در شهرهای کوچک، وعده آسفالت جاده و خیابان  و راه سازی و تاسیس کارخانه و استخدام بیکاران و افزایش حقوق کارمندان و انتقال کارمندان به شهرهای بزرگ و.... را می دهند . این کارها هیچ ارتباطی با وظایف قانونی یک نماینده ندارد. 

اینها کارهایی اجرایی وزرا و نمایندگان دولت است. کار نماینده مجلس قانون گذاری و نظارت بر فعالیت های دولت است. باز هم تاکید می کنم به جای برداشتن سنگ بزرگ و سر دادن شعارهای کلی و آرمانی که مابه ازای اجرایی ندارند ، در این فرصت دو ماهه روی سه مطالبه قابل اجرا و کارشناسی شده معلمان ، که در حوزه اختیارات قانونی نمایندگان است به توافق برسیم و این سه مطالبه را به فعالان صنفی اصلاح طلب و مستقل و با تفاوت و بی تفاوت ارائه و این سه خواسته را در فضای عمومی مطرح کنیم تا به گوش همه برسد.

دنبال لیست بلند بالای مطالبات نروید ، زیر این پست سه خواسته اجرایی و قابل تحقق در چارچوب اختیارات نمایندگان مجلس مطرح کنید.

همراهان همیشگی ، ناشناس ، معلم نا امید ،معلم خسته ،  فرهنگی خشمگین ، آرزو ، جلیل و آریا و... یک بار هم که شده به جای جملات کینه توزانه و متلک انداختن به نویسنده  بگویند واقعا از نمایندگانی که به آنها رای می دهند یا نمی دهند چه می خواهند؟

اگر هم حرفی برای گفتن ندارند فضا را در اختیار کسانی بگذارند که می خواهند در موضوع اظهار نظر کنند.  این نوشته دعوت به شرکت در انتخابات نیست.

برادر و خواهر عزیز !

شما مختاری در انتخابات شرکت کنی یا نکنی ، اما مطالبات روشن خود را 1، 2 ، 3 مطرح کن !

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .

https://telegram.me/sokhanmoallem

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید