یکی از چالش های مهم آموزش و پرورش در کنار پرداخت حقوق کارکنان، کمبود بودجه در ساخت و نوسازی مدارس و تجهیز آنها و همچنین هزینه نگهداری از مدارس است.
اخیرا وزیر محترم آموزش و پرورش برای صرفه جویی در بودجه خلاقیت های جالبی به خرج داده است ، ازجمله این خلاقیت ها مجبور کردن مدیران و معاونین به تدریس حین مدیریت و معاونت بوده که باعث بروز مشکلات عدیده در آموزش و پرورش شده است.
در واقع با این کار تعداد زیادی از معلمان را به علت پر نشدن ساعات تدریس از طرح رتبه بندی حذف کرده است. این امر خود ظلم بزرگی در حق متولیان تعلیم و تربیت کشور می باشد.
خلاقیت دیگر ، افزایش تراکم کلاس ها با کم کردن تعداد کلاس هاست که این نیز لطمه بسیار بزرگی، هم به دانش آموزان و کیفیت آموزش آنها وارد کرده است و هم معلمان را به شدت دچار زحمت و دردسر کرده است و هم کارایی معلم و مدرسه را در امر تعلیم و تربیت تا حدود زیادی پایین آورده است.
یکی دیگر از راه های صرفه جویی در آموزش و پرورش به نظر مدیران رده بالای آن، خصوصی سازی مدارس است که این خود نیاز به فرهنگ سازی و آموزش های اولیه زیادی دارد و ورود یک باره به آن با این بی برنامگی و نداشتن نقشه راه صحیح به جای حل مشکل ، بیشتر به مشکلات آموزش و پرورش افزوده است.
به جای این صرفه جویی های بی برنامه ، می توان با تخصصی سازی مدارس و واگذاری بخشی از امور به وزارتخانه های دیگر صرفه جویی قابل ملاحظه ای در بودجه آموزش و پرورش انجام داد.
بی شک از جمله مشکلات آموزش و پرورش و جامعه عدم وجود مدارس تخصصی وابسته به ارگان های خاص می باشد ، به این صورت که آموزش و پرورش می تواند با بستن تفاهم نامه ها و ارائه خدمات آموزشی به وزارتخانه ها و ارگان ها، هم بخش عظیمی از هزینه های خود را صرفه جویی کرده و هم به کیفیت آموزشی ارتقای بیشتری ببخشد.
بدین گونه که وزارت خانه های دیگر هر کدام به تبع خواسته ها و ملزومات خود مدارسی را احداث و راه اندازی و تجهیز نمایند ، مثلا وزارت صنایع و معادن می تواند با احداث هنرستان های فنی و صنعتی در شاخه فنی و مهارتی ( فنی و حرفه ای و کاردانش قدیم ) رشته های مورد نیاز خود را در این هنرستان ها ارائه نموده و دانش آموزان علاقه مند به این رشته ها را جذب و آموزش دهد.
و یا وزارت بهداشت و درمان در مورد رشته تجربی متوسطه دوم چنین مانوری بدهد.
و یا شهرداری ها می توانند با احداث مدارس وابسته به خود و ارائه رشته هایی مانند معماری، شهر سازی و... و تامین مخارج و تجهیز این مدارس ، هم به روند استخدامی خود چارچوب مشخصی بدهند و هم نیروهای متخصص و مورد نیاز خود را از این طریق تولید و جذب نمایند.
این کار دقیقا مثل همان کاری است که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مورد رشته های هنری مانند موسیقی، سینما و هنرهای نمایشی در دبیرستان های " هنرهای زیبا " در بعضی از شهر ها انجام داده است که البته چون بعد از دیپلم، دانش آموزان خود را رها کرده و هیچ تعهدی نسبت به آنها ندارد، در واقع به جای رفع مشکل و توجه به علاقه و گرایش دانش آموزان به این نوع رشته ها، بیشتر برای این دانش آموزان ایجاد مشکل نموده است چون دانش آموزان بعد از گرفتن دیپلم به علت تعداد بسار کم دانشکده های هنر در استان خود و حتی کشور، برای ادامه تحصیل در این رشته ها دچار مشکلات خاص خود می شوند.
از طرف دیگر به جای پرداختن به اصل ماجرا که همان تخصصی سازی و آموزش نیروهای متخصص مورد نیاز خود و جامعه بر اساس سلایق و علایق متقاضیان است بیشتر به کنترل و جلوگیری از عدول متقاضیان و وزارت آموزش و پرورش از چارچوب موازین تعیین شده از طرف این نهاد می پردازد.
اما در کل و با تغییر نگرش ارگان ها و آموزش های لازم و تعیین نقشه راه روشن تر و بهتر می توان به این مهم دست یافت.
فواید این کار کاهش هزینه های ساخت و ساز و اداره مدارس از جانب آموزش و پرورش، و همچنین تخصصی کردن مدارس زیر سایه وزارت خانه های مربوطه می باشد.
از طرفی این وزارت خانه ها با بودجه های هنگفتی که در اختیار دارند می توانند هم در جهت نوسازی و تجهیز هرچه بیشتر مدارس، آموزش و پرورش و دانش آموزان را پوشش کامل دهند و هم نظارتی تخصصی بر این گونه دبیرستان ها داشته باشند.
آموزش و پرورش نیز با به عهده گرفتن کامل بخش آموزش و تربیت و فرستادن دبیران و مدیران متخصص به این مدارس و ارائه خدمات آموزشی و فرهنگی، همان فرآیندی را که در دبیرستان ها و هنرستان های خود به کار می برد را در این گونه مدارس نیز به کار برد.
در چنین مدارسی به خاطر وجود مدارس تازه ساخت و ایمن، تجهیزات مناسب و علاقه دانش آموزان، خدمات آموزشی و پرورشی در حد بسیار مطلوبی ارائه می شود.
از طرف دیگر آموزش و پرورش می تواند هزینه های خود را صرفا برای فعالیت در آموزش و پرورش عمومی و افزایش سطح معیشت کارکنان خود به کار برده و در بودجه خود صرفه جویی غیر قابل تصوری بنماید.
در این حالت ، دیگر این بی انگیزگی دانش آموزان و ندانستن نقشه راه تا حدودی برداشته خواهد شد و چون دانش آموز تقریبا و تا حدودی می داند که پایان کارش به کجا ختم خواهد شد ،پس انگیزه ای مضاعف در وی برای ادامه تحصیل به وجود خواهد آمد.
این وزارت خانه ها نیز با طرح های تشویقی از قبیل استخدام نفرات برتر، بورسیه دانش آموزان کم بضاعت و درس خوان و... می توانند کمک موثری در تحقق اهداف فرهنگی در جامعه نمایند.
به امید آینده ای پویا برای همه ایرانیان
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در سایت سخن معلم
با گروه سخن معلم باشید .
https://telegram.me/sokhanmoallem
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
با متوقف شدن صدور رتبه ی عالی برای کسانی که در نیمه ی دوم امسال واجد شرایط عالی می شدند ، ممکن است ماجرای بند سایر و افزایش شانسی یا همان آش نذری تکرار شود و این یعنی فاجعه ای دیگر!