آموزش و پرورش فعلا اولویت ندارد ... شاید وقتی دیگر !

  تقریبا دو سال از عمر دولت یازدهم و حدود یک سال و نیم از مدیریت تیم آقای فانی در وزارت خانه آموزش و پرورش می گذرد . به عقیده نگارنده آنچه که در این مدت نمود داشته است دو چیز بوده است یکی اینکه در عملکرد این وزاتخانه آنچه که اصلا وجود نداشته است " تدبیر و امید " اصلی ترین شعار این دولت است  و دوم اینکه بر خلاف تاکید صریح مقام معظم رهبری بر سرمایه بودن آموزش و پرورش نه هزینه بر بودن و سخنان گاه گاه شعارگونه دولت مردان در اولویت بودن این وزارتخانه واقعیت این است که این ورازتخانه نه تنها در اولویت اول که در اولویت چندم نیز نیست و آن چیزی که در عمل اتفاق می افتد زمان گزارش کار دولت وزارتخانه های بهداشت و اقتصادی و سیاسی در ویترین دولت قرار می گیرند نه بزرگترین و پرمخاطب ترین وزارت یعنی وزارت آموزش و پرورش !
گزارش های پرافتخار دولت ( که انصافا هم جای فخر فروشی دارد ) در خصوص عملکرد وزارت بهداشت در زمینه "طرح تحول نظام سلامت " و وزارت اقتصاد در " کاهش مؤثر نرخ تورم" و وزارت امور خارجه در "به سرانجام رساندن گفت و گوهای هسته ای" و چندین وزارت خانه اقتصادی دیگر در خروج از رکود و کاهش نرخ بیکاری و افزایش استخراج نفت از میدان های مشترک و صادرات آن ، توسعه فازهای نفتی و افزایش درآمد های مالیاتی دولت ، مبارزه با فساد و سرازیرشدن خارجی ها به کشور برای امضای قراردادهای گوناگون اقتصادی و ... همه و همه در صدا و سیما و گزارش های ریاست جمهوری در روزنامه ها و مجلات و ... قرار می گیرند و با افتخار از عملکرد آنها یاد می شود.
این وزارتخانه ها در سایه توجه دولت و انتخاب وزرایی توانمند امروز به مدد عملکرد قابل قبول در ویترین دولت قرار گرفته اند.

* یک سوال ؟

آیا تا به حال در گزارش های دوره ای دولت در مناسبت های مختلف نامی از آموزش و پرورش شنیده اید؟
واقعیت چیست ؟

به عقیده اینجانب واقعیت این است که دولت فعلا بحث اقتصادی و مباحث سیاسی و امور خارجی را در اولویت خویش تعریف نموده است . موفقیت در هرکدام از این عرصه ها یعنی محبوبیت بیش از پیش دولت و جلب آرای انتخاباتی و ... درحالی که سرمایه گذاری امروز در آموزش و پرورش یعنی بازدهی در سال های دور.
به خوبی مشهود است که تیم اصلی دولت اقتصادی و سیاسی است نه فرهنگی ! شاخص ترین وزرای دولت که همیشه در راس تبلیغات و عملکرد دولت قرار دارند وزاری اقتصادی و سیاسی دولت هستند و در چنین فضایی دور از انتظار است که ما انتظار عملکرد مناسب از وزیر آموزش و پرورش داشته باشیم. چه وزیری که توانایی کار داشته باشد چه غیرآن !!
به عقیده دولت ، آموزش و پرورش وزارت خانه هزینه بری است که مشکلات فراوانی نیز از گذشته به ارث برده است . پس اگر امروز نیز اعتقاد بر سرمایه گذاری در آموزش و پرورش داشته باشد با علم به اینکه مشکلات این وزارت خانه در کوتاه مدت قابل حل نیست و با توجیه اینکه خیلی از این مشکلات و موروث سالیان گذشته و دولت های قبلی است ، آموزش و پرورش را در اولویت توجه خویش تعریف نکرده است و فقط توجه به آن در شکل ظاهری و تبلیغاتی آن خلاصه شده است .

اشاره به چند نمونه بحث را روشن تر می کند:
1) تقریبا از همان شروع وزارت آقای فانی اجرای طرح رتبه بندی معلمان مطرح شده است . با اینکه بارها از طرف بانیان این طرح در وزارت قبلی و مجلس و حتی خود مسئولین وزارت خانه بر این امر تاکید شده است که هدف از اجرای آن ارتقای معیشت فرهنگیان نیست و اهداف دیگری را همانند ارتقای توان معلمی و علمی را دنبال می کند ، هنوز هم در نزد قاطبه جامعه و حتی خود فرهنگیان این طرح ، طرحی برای افزایش حقوق فرهنگیان قلمداد می شود.
2) در حالی که آموزش و پرورش هنوز خیلی از بدهی های معوق خود از سالیان گذشته را پرداخت ننموده است این سخن بیشتر باور پذیر می شود که هدف از اجرای طرح رتبه بندی معلمان افزایش حقوق نیست . علی رغم آن ، فرهنگیان ما در چنان وضع بحرانی از نظر مالی و معیشتی به سر می برند که به این طرح نصف و نیمه و ناقص به چشم یک افزایش حقوق ناچیز نگاه می کنند و به نظر هم می رسد که هرچند مسئولین وزارت در ظاهر معیشتی محور بودن این طرح را رد می کنند ولی در عمل فعلا اجرای ناقص این طرح دو هدف را دنبال می کند یکی برای چند صباحی ساکت نمودن فرهنگیان معترض به وضعیت معیشتی خویش و دیگری اجرای قانون! چرا که دولتی که قانون را محور فعالیت های خود عنوان می کند نمی تواند از اجرای قانون سرباز زند . ( این یعنی یک تیر و دو نشان ) چند روز پیش نیز در سخنان وزیر شنیدیم که فاز بعدی طرح رتبه بندی را به سال 96 موکول کرده است یعنی زمانی که گشایشی نسبی در اوضاع اقتصادی دولت حاصل شود .

اگر این طرح به عنوان طرحی با محوریت ارتقای وضعیت معیشت معلمان عنوان می شد انتظار این بود که خیلی از مطالبات انباشته از قبل همانند پاداش بازنشستگی سال های قبل ، اضافه کاری ، اضافه تدریس ها ، امتحانات ، کارورزی ، سهم دولت از بیمه طلایی که چند سال قبل از حقوق همکاران کسر شد ، کمک هزینه فوت و ازدواج و حق روستا و ... و حتی شاید طلب های بیمه ها و پیمانکاران و ... پرداخت می شد و حتی فوق العاده شغل معلمان متوسطه نیز به 1500 ارتقاء یابد و پس ازآن این طرح اجرایی می شد. جالب اینکه پرداخت خیلی از این مطالبات دیگر در سخنان مسئولین آموزش و پرورش مطرح نمی شود . ظاهرا بخش زیادی از این مطالبات به دیون تبدیل شده و به این زودی ها دست معلمان را نخواهد گرفت. ( شاید هرگز )

3) ادعای اینکه بودجه وزارت در سال 94 نسبت به سال 93 دو برابر شده در حالی است که علی رغم گذشت تقریبا شش ماه از سال هیچ تغییر محسوسی در هیچ زمینه ای در آموزش و پرورش رخ نداده است و حتی اضافه تدریس سه ماهه اول سال نیز هنوز پرداخت نشده است چه برسد به مطالبات سال های قبل. بودجه سال 93 نیز به گفته مسئولین بیش از مقدار مصوب محقق شد ولی طی این مدت نه در دریافتی فرهنگیان به غیر از همان افزایش مصوب سالانه همانند سایر کارمندان و نه در سرانه مدارس و نه هیچ مورد دیگری شاهد تغییر جدی نبوده ایم . تنها گزینه ای که می توان متصور شد شاید پرداخت بخشی از بدهی ها باشد ( شاید توضیحات مسئولین امر این قضیه را روشن تر نماید ).
4) افتخارات وزیر فعلی را در صرفه جویی از محل فشار آوردن به پرسنل زیردست از طریق انحلال برخی از مدارس و ادغام آنها و واگذاری مدارس به بخش خصوصی ، افزایش تراکم کلاس ها و عدم استخدام نیروی جدید ، استخدام سربازمعلم ها و اقداماتی از این دست می بینیم که بابت این کارها مورد تقدیر هم قرار گرفته اند !

** خلاصه آن که ، آموزش و پرورش امروز در کانون توجه دولت نیست. دولت نمی خواهد بازنده انتخابات آینده باشد و بنابراین طرح زود بازده که جامعه نیز به خوبی آن را در کوتاه مدت احساس کند همانند طرح ارتقای سلامت خیلی بهتر از توجه به آموزش و پرورش می تواند آرای انتخاباتی را به سوی آنان سوق دهد .
هرچند همین الان هم خیلی دیر شده است ولی اگر روزی نگاه این دولت یا هردولت دیگری به سمت آموزش و پروش برگردد به مانند یک فرزند سربار و زیادی نباشد بلکه نگاهی با برنامه و با نگاه سرمایه ای باشد نه هزینه ای نکته دوم اینکه توجه صرف به معلم و حتی معیشت معلم بدون نگاه کلی به آموزش و پرورش محکوم به شکست است و شاید چند صباحی موجب ایجاد شور و نشاط و جلب رضایت جامعه فرهنگی شود ولی پایدار نیست .

معلم اصلی ترین پایه و زیربنای آموزش و پرورش است ولی نگاه به آموزش و پرورش باید چنان تغییر یابد که نخبه ترین تحصیل کردگان جامعه با عشق و رغبت به سوی آن جذب شوند نه فقط به خاطر گریز از بیکاری !!

 ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید