وزیر محترم ! نظر سازمان یونسکو از این تفاهم نامه تعریف و تمجید خواهد بود یا بازدارنده و اعتراضی؟ جهانیان در مورد ضعف وزارت آموزش و پرورش چگونه خواهند اندیشید؟
اگر سردار رادان شخصیتی محبوب و دوست داشتنی هستند، لطفا در ملاقات های شخصی خود با ایشان و هنگام صرف چای و شیرینی، حظ وافر را ببرید اما مدارس را آلوده به فرهنگ امنیتی ننمائید.
دقیقا به خاطر دارم دهه هشتاد دو مأمور پلیس جلوی درب مدارس دختران می ایستاد و دختران شاکی بودند که خود این ماموران بیشتر از بقیه به دختران نگاه می کنند. موضوع شاید یک چیز بسیار ساده و پیش و پا افتاده است اما مهم اثر این کار بر باور یک نوجوان ایرانی است.
سلب اعتماد از پلیس، اولین اثر این اعتراف است. وظیفه پلیس در مجموع ، برقراری نظم و امنیت در جامعه است. اختصاصی کردن این کار یعنی خط و جهت دادن به آن.
آسیب های اجتماعی بسیار زیاد شده است که بخشی از آن مربوط به رشد و توسعه تکنولوژی است که ظاهرا مهارنشدنی است، بخشی از آن مربوط به تغییرات فرهنگی – اجتماعی جهانی و به تبع آن ملی است که بر اذهان و اعتقادات نوجوانان و جوانان همانند بزرگسالان اثر گذاشته است. بخشی دیگر مربوط به بمباران اطلاعاتی است که کسری از ثانیه ارسال و تغییر می کند. یعنی عصر ارتباطات یا سیبرنتیک Cybernetics است. دهکده کوچکی که همه با هم در ارتباطند و چون زمان ایستادنی نیست و هر لحظه آبستن حوادث بسیاری است، پس اثرپذیری هم طبیعی است. این دیگر تهاجم فرهنگی نیست. تهاجم علم و صنعت است. که خود نیروی پلیس در پیشگیری یا جلوگیری از ترفندهای جدید مجرمان و بزهکاران و خلافکاران در بیشتر موارد، انگشت به دهان حیران می ماند.
آنان همیشه یک قدم از پلیس جلوتر هستند و سپس پلیس تلاش می کند تا هوش سیاه مجرم را تجزیه و تحلیل و به پاسخ برسد.
رئیس جمهور محترم
متأسفانه شما نیز نتوانستید آموزش و پرورش ایران را از قعر فلاکت ناتوانی وزرا و مدیران نجات دهید. وقتی معاون پرورشی ، وزیر شود طبیعی است که از بین این همه کارشناس و متخصص، از شخصیت محبوب و دوست داشتنی یک پلیس تعریف کند.
جناب رئیس جمهور
مدرسه ساختن یک بند از هزار بند شکسته شده بیش از یک قرنی ماست. دست مریزاد که بیل و کلنگ نمادین به دست گرفتید و چند ردیف آجر چیدید. اما ما معلمان با روح ظریف و لطیف کودکان و نوجوانانی سروکار داریم که هر حرکت ما بر دل آنان خوف و واهمه می اندازد. واهمه ای که او را به لکنت زبان انداخته و مانع یادگیری اش می شود. وقتی یک معلم پادگانی به کلاس درس می آید دانش آموزان قفل می کنند و یادگیری سد می شود.
حال قرار است از نزدیک با نیروی پلیس حشر و نشر شوند؟ منظور شما از دستور پیاده سازی شیوه های جدید آموزشی جهان در مدارس ایران، ورود و دخالت پلیس در نقش های مدارس بود؟
از کدام کشور الگو گرفتید؟
وزیر محترم
یادداشت های زیر فقط یک بخش کوچک از فریاد ما برای پیشگیری از تولد ناهنجاری های بسیار در مدارس بود اما چون تعامل اجتماعی در بین نیروهای ستادی و صفی در نظام آموزشی صفر است لذا فقط خود گفتیم و خود شنیدیم.
یادداشت هایی که به ذهنم می رسد:
4 شهریور 1396 : وزارت "آموزش و پرورش "یا فقط "آموزش ؟
15 مهر 1397 : معاون محترم پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش ! چرا اعتراف نمی کنید راه را اشتباه رفته اید ؟!
3 آبان 1397: وزیر محترم آموزش و پرورش لطفا ابتدا " معلم " را تعریف نمائید !
22 اردیبهشت 1398: تعلیم و تربیت را به اهل فن واگذارید !
21 آذر 1403 : نقدی بر تأمین امنیت آزمون های نهایی مدارس توسط وزارت کشور
20 فروردین 1404:نصب دوربین در کلاس های درس مدارس و معمای مدیریت علمی پس از 114 سال در نظام آموزشی ایران
مسیر اشتباه رفته ؛ جداسازی پرورش از آموزش بود.
زنگ خطر جدایی پرورش از آموزش را بسیار نواختیم اما طبق معمول گوش شنوایی نبود. یعنی شما تصور می کنید با بیش از 20 نوع مدرسه و طبقاتی بودن آموزش همانند دوره ساسانیان، روح و جسم و اندیشه کودکان این مرز و بوم در امان می ماند؟ وقتی معاون پرورشی ، وزیر شود طبیعی است که از بین این همه کارشناس و متخصص، از شخصیت محبوب و دوست داشتنی یک پلیس تعریف کند.
یا وقتی که کمبود معلم داشتید، دست یاری به سوی رهگذران بیکار جویای کار دراز کردید، دانش آموزان از ضعف و ناتوانی این رهگذران در امان می ماندند؟ یا تغییرات زیرساختی هر وزیر با سلیقه و میل شخصی خود، هیچ اثر مخربی بر ساختار متزلزل آموزش و پرورش، نمی گذاشت؟ یا حذف معنا از کتب درسی و ایدئولوژیک ساختن مفاهیم درسی؟
آموزش هرگز نمی تواند خطی یا موازی و در تفکرات خاص و واحد، شکل بگیرد. آموزش و پرورش وجوه بسیاری دارد که غفلت از یک وجه آن یعنی سرآغاز فاجعه بشری.
بلی، امر آموزش و جایگاه معلم این همه مهم بود اما همه وزرا و رؤسای جمهور از آن غافل بودند. تمامی گناه ها را بر سر ضعف معلم و مدرسه نگذارید یا بر سر فضای مجازی و تهام فرهنگی دشمن .
خانواده سهم عظیمی در این ویرانکده دارد. حتی خود شما همگی در این تخریب سهیم هستید.
پیکر قابل دفاعی باقی نمانده که بخواهیم بر سر در آن نام پلیس بنهیم که شاید دختران و پسران بیشتری با هم دوست نشوند، یا مواد مخدر وارد مدارس نشود، یا سیگار نکشند، یا با موبایل خود پرده دری نکنند.
این همه رفتارهای رایج عصر ماست. اما غفلت ما از کجا بود که ناهنجاری ها تسرّی یافت؟ غفلت ما از ارائه آموزش شاداب، جذاب و عدم تسلط به دانش روز بود. زمانی که علم را غلاف کردیم و دین و مذهب را در مدارس حاکم کردیم، کودکان و نوجوانان ما همانند ماهی از دستانمان لیز خوردند و در رفتند و اکنون به جای بازنگری کارشناسانه برای نجات نسل پا در هوا، می خواهید او را بیشتر خفه سازید که به تنفس معمولی هم محتاج باشد؟
شخصا فرد قانون مندی هستم اما نگاه سنگین پلیس هنوز مرا می ترساند.
علیرغم وجود چنین ضرب المثل ارزشمندی:
آن را که حساب پاک است از محاسبه چه باک است. حال از آنانی که زیر 18 سال سن دارند و هنوز تجربه اجتماعی چندانی ندارند، چه انتظاری دارید؟
شما با حضور پلیس در مدرسه، تکالیف و حقوق وزارتی خود را بر دوش نهاد دیگری که اصلا و ابدا از زیر مجموعه وزارت آموزش و پرورش نیست می اندازید. یقین نفس راحتی خواهید کشید و با خود خواهید گفت:
شکر کسی را برای حفظ امنیت و نظم مدرسه یافتم. این معاونان مدرسه همان ناظم گذشته، کارآیی خود را از دست داده اند. این بچه ها باید باتوم و نگاه ابرو فرو رفته پلیس را ببینند تا آدم شوند.
تصور کنید حکومت نظامی در داخل مدارس ایران موج می زند. راستی به بازتاب جهانی قضیه هم اندیشه کرده اید؟
نظر سازمان یونسکو از این تفاهم نامه تعریف و تمجید خواهد بود یا بازدارنده و اعتراضی؟ جهانیان در مورد ضعف وزارت آموزش و پرورش چگونه خواهند اندیشید؟ یا یک تصمیم ملی و داخلی است و به احدی ربطی ندارد.
امضای یک تفاهم‌نامه با مفاد فرهنگی و تربیتی با نیروهای پلیس، ضربه مهلک دیگری بر پیکر نحیف و زوار در رفته نظام آموزشی خواهد بود.
راستی به طور مستقل با سردار رادان و به دلیل ارادات خاص به توافق شخصی رسیده اید یا به شور و نظر خواهی زیر مجموعه و شورای عالی انقلاب فرهنگی گذاشتید و با خود رئیس جمهور هم در میان گذاشتید؟
چون قضاوت ما در دو حالت متفاوت به پاسخ شما مربوط می شود.
اگر شخصا تصمیم گرفتید قضاوت در مورد این تصمیم را به تاریخ می سپارم. اگر با مشورت، واقعا به قول حافظ :
هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق بر او نمرده، به فتوای من نماز کنید
یک کلام بگوئید نظام آموزشی جسد مومیایی شده ای است که فقط تلاش می کنیم بماند به هر بهایی.
نقش مثله شده معلم با حضور دبیران پرورشی، به اندازه کافی کم رنگ و کم مایه شده بود. چرا نقش جدیدی که سمبل امنیت است را وارد مدرسه می سازید. و اما مفاد تفاهم نامه :
* مشارکت در برگزاری نمایشگاه‌ها و جشنواره‌های فرهنگی و آموزشی
پلیس در کار خود وا مانده است ؛ حال قرار است برای من معلم یا دانش آموز نمایشگاه راه بیندازد؟
* برگزاری همایش‌های علمی برای مدیران و معلمان
این علم را پلیس از کجا بدست خواهد آورد؟ چیزی که معلمان سطح دکتری آن را ندارند اما پلیس دارد؟
* مشارکت در اجرای برنامه آموزش فرهنگ ترافیک و رانندگی کم‌خطر و شناخت آسیب‌های حوزه موادمخدر ویژه دانش‌آموزان و اولیاء
اگر پلیس کارکرد اصلی خود را در جامعه درست و به موقع انجام دهد، باور کنید همه ما در داخل مدارس اثرات آن را لمس و تحسین خواهیم کرد.
به جای دانش آموز مصرف کننده، بروید در مرزها سفت و سخت نگهبانی دهید تا مواد مخدر وارد کشور نشود. ریشه را بسوزانید نه گلبرگ را، تا توزیع کننده مواد جرأت پخش مواد به دانش آموزان را نیابد.
* همکاری در آموزش آسیب‌ها و مخاطرات فضای مجازی
با گذاشتن کلاس های ضمن خدمت، معلمان فهیم قادر خواهند بود در این خصوص با عشق و علاقه و سوز عمل کنند. قدری هم خانواده را در این مهم، دخیل کنید. از غفلت خانواده ها سخن بگوئید. از ضعف و ناتوانی آنان.
پدران و مادران امروزی می گویند: بچه ها دستور می دهند ما اطاعت می کنیم. نگران حاکمیت چنین مصیبت هایی باشید. چرا پدر و مادر کارکرد نظارتی- تربیتی خود را از دست داده است؟
قرار نیست کار نکرده والدین را معلمان با بی ابزاری مطلق انجام دهند؟ با کدام پشتیبانی معقولی؟ پس وظیفه رسانه های جمعی چیست؟
چرا تعطیلی های مکرّر و پر بهانه یا افزایش حقوق، مصرف کم انرژی و آب و یا اعلام کالا برگ را از رسانه ها فریاد می زنید اما پلیس در این رسانه ها برای خود برنامه آموزشی ندارد؟ یقین داشته باشید اگر برنامه مفید و جذابی پخش شود مخاطب را جذب می کنید حتی معلمان و مدیران را.
* همکاری در ایمن‌سازی محیط پیرامونی مراکز آموزشی و پرورشی در خصوص جمع‌آوری معتادین متجاهر و خرده‌فروشان موادمخدر
در بالا هم اشاره کردم این خرده فروش با چه جسارتی جلوی مدارس و پس کوچه های آن پرسه می زند؟
کجایید ای پلیس های محترم؟
* همکاری در فراهم کردن شرایط بازدید حضوری دانش‌آموزان از اماکن پلیس برای مهارت‌افزایی.
نه پلیس بیکار است نه مدرسه و کارکنان آن. برای یک بازدید سالانه که نیازی به تفاهم نامه نیست.
به پیر و پیامبر هیچکدام از این مفاد چاره ساز نیست.
آقای کاظمی و سردار رادان با کارشناسان اهل فن جلسات ماهانه و دور از مدرسه داشته باشید تا به نتیجه آرمانی خود برسید ؛ کارشناس متخصص روانشناس، جامعه شناس، علوم تربیتی.
چه شد جناب رئیس جمهور که این همه از حضور کارشناس و حضور نگاه کارشناسی سخن گفتید و در نهایت برای مدارس، حضور پلیس امنیتی را لایق دیدید؟
نمایندگان مجلس که هنگام رأی گیری ارزشمندتر از معلم پای صندوق و رأی دهنده نمی شناسید به فریاد ما برسید.
ما مدارس ایدولوژیک محور نمی خواهیم یعنی : مجموعه سامان مند باورها و اندیشه‌های ایستای سیاسی و اجتماعی از آن جمله نظام‌های فکری، فلسفی و مذهب که فرد، گروه یا جامعه دارد و در تعیین خط مشی، عمل یا موضع‌گیری معتقدان به آنها در مسائل سیاسی اجتماعی مؤثر است.
ما مدارسی با امنیت فرهنگی می خواهیم یعنی بقای الگو‌های سنتی زبان، فرهنگ، پیوستگی، هویت و آداب و رسوم دینی یا ملی که با اجازه دادن به تغییرات قابل قبول است.
امنیت فرهنگی دلالت بر میزان تحمل، انسجام و همزیستی مسالمت آمیز هویت‌های فرهنگی در درون یك جامعه دارد. نكته اساسی در فراسوی این بعد از امنیت، توانایی جامعه برای تداوم بخشیدن به ویژگی بنیادی خود، تحت شرایط متحول و در مقابل تهدید‌های احتمالی یا واقعی است.
باور دارم اگر فقط یک نفر، فریاد برآورد که آموزش و پرورش به بیراهه می رود و فقط فقط فقط یک گوش شنوا باشد ما نیز از نجات یافتگان خواهیم بود.
رئیس جمهور محترم
ما در آموزش و پرورش ایران، به بیراهه بن بستی می رویم که فردا برای شنیدن خیلی دیر خواهد بود. کمک کنید. لطفا آموزش و پرورش را به اهل فن بسپارید و از ورود نقش های خارج از وزارتخانه به مدارس جلوگیری کنید.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
تا زمانیکه به آن جمله معروف هرچه برای خود دوست داری برای دیگران هم دوست داشته باش یا به پندار نیک گفتار نیک ورفتار نیک برنگردیم طعم زیبای زندگی را نخواهیم چشید شایدبه ظاهر ابزارهایی دراختیارداشته باشیم ولی روان آرامی نخواهیم داشت
خانواده تان فرو می رود. از ابتدا باید پیشگیری کرد. بعد نهادینه شدن زورتان به دو کلام هم نخواهد رسید.
نامش خواهد شد قانون. دبیران پرورشی هم تفاهم نامه قبل انقلاب بود. چی بود چی شد. جناب خوش خیال!
پزشکیان از مترجم ایراد گرفت
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایلنا، در جریان مصاحبه رئیس جمهور کشورمان با رسانه کشور آذربایجان، پزشکیان خطاب به مترجم همزمان با زبان ترکی تذکر می‌دهد که «بخش زیادی از صحبت‌هایم را چرا ترجمه نکردی؟»
پلیس ها چطور؟ چند هزار برای کل کشور؟
ارزشی برای کسی قائل نیستند.
معلمان نسبت به سایر کارمندان کسانی هستند که
بیشتر اثر گذارند و عامل ترس آنان از معلم و مدرسه هم در همین نکته نهفته است.
کاظمی زمانی پرورشی بوده ضعف خودشان را بهتر می داند. از دیگر سو از قوت معلمان هم خوب مطلع است.
«لطفا آموزش و پرورش را به اهل فن بسپارید و از ورود نقش های خارج از وزارتخانه به مدارس جلوگیری کنید.»
آمریکن کانزرویتیو می‌نویسد: تصور کنید با شما تماس گرفته شود و به شما بگویند که کودک شما در مدرسه رفتار نامناسبی داشته است، تصور کنید که این تماس از سوی پلیس محلی گرفته شود، ده‌ها هزار نفر از والدین آمریکایی سالانه با این سناریو مواجه هستند، در حالی که طبیعی است فرض شود پلیس تنها در مواردی ورود پیدا می‌کند که جرمی روی داده باشد، اما اکثریت این موارد-دستگیری و بازداشت نوجوانان- صرفا شامل «رفتار بد» است نه فعالیت مجرمانه.
امریکن کانزرویتیو ضمن مطرح کردن این سؤال که چرا چنین موارد انضباطی در مدارس به پلیس ارجاع داده می‌شود نوشت: عوامل زیادی برای این امر وجود دارد، اما یکی از فاکتور‌های مهم حضور بیش از حد پلیس در مدارس است.
یکی از این مطالعات به وسیله یک استاد جامعه شناسی دانشگاه تنسی انجام شده و نتایج آن نشان می‌دهد احتمال دستگیری دانش‌آموزان به دلیل رفتارهای نادرست غیرمجرمانه در مدارس با حضور افسران پلیس ۵ برابر بیشتر از دیگر مدارس است.
بازداشت ۷۰ هزار دانش‌آموز آمریکایی در یک سال تحصیلی/حضور پلیس در مدارس آمریکا بسیاری را روانه زندان می‌کند
می بینیم و آنچه که به عنوان هنجارشکنی انجام می دهد نتیجه خطاهای نوجوانی و جوانی است
که بیشتر ما هم کمابیش مرتکب شده ایم.
یک روال طبیعی را نمی توان با برخورد انتظامی، غیرطبیعی جلوه داد.
خبرآنلاین گفت و گو با سرهنگ حسین درجانی، مقام انتظامی معاونت اجتماعی
آیا آگاهی بخشی به دانش‌آموزان و والدین آنها در خصوص مفاسد و دیگر آسیب‌ها وظیفه خود آموزش و پرورش نیست؟
آموزش و پرورش تخصص این حوزه را ندارد و نمی‌تواند کلیات مفاسد را توضیح بدهد و این حوزه از حوزه‌های تخصصی پلیس است و نه تنها در ایران بلکه در خیلی از کشورهای دنیا، پلیس به دلیل نزاع‌هایی که بچه‌ها در سنین بالاتر با هم دارند، پلیس مدرسه وجود دارد و با آموزش و پرورش خودشان تفاهم‌نامه دارند و تفاهم‌نامه اخیر پلیس در کشور ما با وزارت آموزش و پرورش هم چیز عجیب و غریبی نیست.
ادامه دارد...
مدرسه ببرد.
آیا آگاهی بخشی به دانش‌آموزان و والدین آنها در خصوص مفاسد و دیگر آسیب‌ها وظیفه خود آموزش و پرورش نیست؟
آموزش و پرورش تخصص این حوزه را ندارد و نمی‌تواند کلیات مفاسد را توضیح بدهد و این حوزه از حوزه‌های تخصصی پلیس است و نه تنها در ایران بلکه در خیلی از کشورهای دنیا، پلیس به دلیل نزاع‌هایی که بچه‌ها در سنین بالاتر با هم دارند، پلیس مدرسه وجود دارد و با آموزش و پرورش خودشان تفاهم‌نامه دارند و تفاهم‌نامه اخیر پلیس در کشور ما با وزارت آموزش و پرورش هم چیز عجیب و غریبی نیست.
با انعقاد این تفاهم‌نامه پلیس قرار است برای اولیای دانش‌آموزان، مدیران مدارس و معلمان جلسات توجیهی در خصوص موضوعاتی که می‌تواند به دانش‌آموزان و فرزندان ما آسیب بزند و برای آنها مشکل ایجاد کند، برگزار کند و همین‌طور بر اساس سن و سال دانش‌آموزان و طبق استانداردهای لازم جلسات آموزشی و مشاوره توجیهی را توسط افسرهای متخصص و آموزش دیده برگزار کند و پلیس قرار نیست هر کسی را به مدرسه ببرد
زیر ۱۸ سال خطا و اشتباه کردن اجتناب ناپذیر است. مهم راهنمایی و هدایتی است که او خود قدرت تمییز بیابد.
والدین و معلمان راهنما هستند نه قدرت بازدارنده
حال پلیس قرار است مانند آمریکا خطای نوجوان را به عنوان جرم برخورد کند؟
راستی ۶۰ یا ۸۰ ساله های ما اشتباه و خطا نمی کنند؟ شما چطور؟ ما هم مجرم هستیم؟
یا قرار است کانون های اصلاح و تربیت، همانند قبرستان ها آباد شوند؟
یا نفس حضور پلیس مانع تفکر خطا آلود
می گردد؟ اگر چنین است چرا در جامعه و در محل زندگی و شهر و من شما چنین نیست؟
منفی در منفی، مثبت می شود، تناقض در تناقض چه وضعیتی می یابد؟
گفته و عمل یکی نیست!
چشم ها روشن روز معلم شد روز معلم و استاد
برگزاری آیین بزرگداشت روز معلم و استاد در دانشگاه لرستان
حجت‌الاسلام و المسلمین دکتر مجید مؤیدی، تشریح کرد: «معلمان و استادان، هدایت‌گران جامعه به سوی سعادت هستند».
وی تصریح کرد: «دانش‌آموز و دانشجو به معلم و استاد به عنون الگو نگاه می‌کنند؛ بنابراین اثرگذاری معلم و استاد در رشد و پیشرفت جامعه، بسیار دارای اهمیت است و همواره باید مقام معلم و استاد را تکریم کرد؛ جایگاه معلم و استاد، تعلیم و تربیت و تزکیه است تا انسانی دین‌مدار و متخصص و متعهد تربیت بشود».
اگر متن تفاهم‌نامه را مطالعه می‌کردند دیگر نیاز نبود از تحلیل های وارونه کارشناسان آلبانی خارج نشین استفاده کنند و جوشش های عمیق علمی دیگران را مستفیض کنند.
خوزه موخیکا» که زمانی چریک بود و پس از آنکه رئیس جمهور اروگوئه شد به دلیل سبک زندگی ساده و اصلاحات ترقی خواهانه‌اش در آمریکای جنوبی محبوب شد در سن ۸۹ سالگی به دلیل ابتلا به سرطان مری درگذشت.
موخیکا با اجتناب از پوشیدن کت و شلوار رسمی و کراوات، با خودروی قدیمی فولکس بیتل خود رانندگی می‌کرد یا در رستوران‌های مرکز شهر که کارکنان اداری ناهار می‌خوردند، غذا صرف می‌کرد.
موخیکا که به خاطر سبک زندگی سخت‌گیرانه‌اش و توجه به مسائل زیست‌محیطی شناخته می‌شد، بارها از رهبران جهان و شهروندان می‌خواست که طرز فکری انسانی‌تر و کمتر مصرف‌گرایانه‌تر را اتخاذ کنند؛ تفکری که هدف آن توسعه پایدار برای نسل‌های آینده است.