سازماندهی های بی سامان در آموزش و پرورش

 سازمان دهی نیروها در متوسطه دوم، بی سامان پایان یافت .
این سازمان دهی درشرایطی صورت می پذیرد که در سال تحصیلی آینده جای خالی پایه اولی ها از هم اکنون محسوس است.
چندسالی است که با وجود مدارس خاص و هیأت امنایی ،سازمان دهی نیروها نه بر اساس ضابطه بلکه بیشتر با اتکا به رابطه ها انجام می گیرد.
سنوات کاری، مدرک تحصیلی نقش چندانی درسازمان دهی نیروها ندارد.
نقش اساسی با مدیران است و این بهانه ای شد تا به بررسی عملکرد مدیران بپردازیم.
آنچه حاصل دیده ها و شنیده های نگارنده است؛ کافی به نظر نمی رسید و از همه مهم تر اینکه تجارب نویسنده ی این یادداشت ،منحصر به منطقه ای خاص بود،از این نظر نمی توانست ملاک عملکرد مدیران در سراسر ایران باشد ؛ بنابراین بانظرسنجی ازکاربران شبکه های اجتماعی ،این یادداشت تنظیم شد.
ساختار ناهمگون مدیریتی بر گرفته از حلقه های بسته و غیرقابل نفوذ است؛ این بسته های مدیریتی ،بااستفاده از اهرم های فشار، به بدنه ی آموزش و پرورش تحمیل می شود.
برکسی پوشیده نیست که عزل و نصب ها در ساختار مدیریتی با نفوذ جناح های سیاسی، و گاه نهادهایی خارج ازساختار آموزش و پرورش صورت می گیرد.
در ساده ترین شکل ممکن به نظر می رسد؛ این نگاه هماهنگ در عزل و نصب ها می تواند؛ به چینش مدیران با نگرش سیاسی واحد کمک کند؛ اما وقتی این عزل و نصب ها تا سطح مدیران مدارس گسترش می یابد؛ و در شرایطی که حتی در گزینش مدیران گرایش های جناحی بر تخصص ترجیح داده می شود؛ معضلات آموزشی، بیشتر رخ می نمابد.
دست کم نیمی از کاربران شبکه های اجتماعی ،به انتصاب مدیران با این شیوه انتقاد داشتند و بر این باور بودند که اگر انتصاب مدیران ،به انجمنی مشتمل بر اولیای دانش آموزان و دبیران واگذارشود منطقی تر خواهد بود .
همچنین بسیاری از فرهنگیان نسبت به عملکرد فعلی مدارس خاص و هیأت امنایی در گزینش و به کارگرفتن نیروهای آموزشی ،اظهار نارضایتی می کردند.
خانم صاد می گوید：قبل از سازمان دهی مدیر یک مدرسه هیأت امنایی طی تماسی از من خواست برای همکاری درسال تحصیلی آینده به آن مدرسه مراجعه کنم تا ضمن آشنایی ،ساعات تدریس در آن مدرسه را با معاون آموزشی هماهنگ کنم.
خانم صاد ادامه می دهد ابتدا به خواست معاون به اتاق دیگری رفتیم و معاون ضمن برشماردن سیاست آموزشی مدرسه که تماما حول محور نمره و درصد قبولی می چرخید، مرا با پاره ای از اما و اگرهای آموزشگاه آشنا کرد ، در اثنای صحبت های معاون احساس کردم بیست سال تحربه ی آموزشی من زیر باید ها و نبایدهای معاون آموزشی لگد مال می شود.

در پایان این دیدار ، شروط معاون را برای سال تحصیلی آینده ، نپذیرفتم و از آموزشگاه خارج شدم.
این داستان تکراری بسیاری از همکاران فرهنگی است؛ که با داشتن سنوات بالای آموزشی و حتی مدرک دکتری .از تدریس در مدارس غیردولتی شانه خالی می کنند. 
عملکرد مدیران در سطوح مختلف این وزارتخانه وقتی می تواند در چشم انداز تحولات آموزشی تأثیرگذار باشد؛ که این وزارتخانه مستقل باشد و هیچ یک از مدیران راز ماندگاری خود را منوط به بقای جناح سیاسی خاصی ندانند.
انتصاب مدیران ،با این شیوه چنین ظنی را در میان فرهنگیان تقویت کرده است؛که اعمال نفوذ نمایندگان مجلس در انتصابات مدیران ، جایگاه آموزش و پرورش را درحد صندوق ذخیره ای برای انتخابات آتی ، تنزل بخشیده است.
در چنین فضایی که آکنده از رقابت های جناحی است؛ آیا می توان دغدغه ی آموزش داشت؟ نظر به معضلات آموزشی یادشده، در بند پایانی چند راهکار جهت بهبود شرایط موجود ،ارائه می شود.

۱- احیای اخلاق

آنچه که امروز کمبودش حس می شود .
احیای اخلاق در محیط فرهنگی است ، خواستیم برای توانمندسازی معلمان از عنصر رقابت استفاده کنیم اما رقابت های منفی معیارهای اخلاقی را به محاق برد.

۲- رفع تبعیض های آموزشی
مشارکت های مالی خانواده ها در مدارس غیر انتفاعی ، ناخواسته آموزشگاه ها را در دام تبعیض های آموزشی گرفتار کرد ، درصورتی که مشارکت مالی خانواده ها از سویی باید شرایط آموزشی مناسبی ایجاد می کرد و از سویی دیگر باید دولت با توان مالی بیشتر به مدارس عادی می پرداخت اما در عمل این اتفاق نیفتاد و رفع تبعیضات آموزشی منوط به اختصاص یافتن بودجه ای متناسب با این وزارتخانه است.

۳- سقف انتظارات را کوتاه تر کنیم
مدارس تیزهوشان با هدف استعداد یابی دانش آموزان ایجاد شد تا این آموزشگاه ها بستری مناسب جهت شکوفا شدن استعدادهای این گروه از دانش آموزان باشد ؛ اما در عمل آنچه اتفاق افتاد تقسیم مدارس به عادی و خاص بود و پرچسب های غیر واقع به دانش آموزان تحت عناوینی چون تیزهوش و عادی. و غافل هستیم این عناوین چه هزینه های روانی درمدارس ایجاد کرده است.

ارسال مطلب برای سخن معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید