این یادداشت به بهانه پخش برنامه پر مخاطب عصر جدید نگارش می یابد.جایی که احسان علیخانی مجری در قامت یک سلبریتی پر طرفدار ظاهر می شود.او که قبلا در برنامه ای با محتوای کاملا معنا گرا سر زبانها افتاد، در یک تغییر عمیق به سمت ساخت یک برنامه با محتوای کاملا مادی سوق پیدا کرد. این تغییر رویه عمیق صد البته در پیروی از شرایط موجود و در پاسخ به نیاز روز افزون جامعه مبنی بر دیده شدن استعدادها به ویژه پتانسیل های نسل جوان اتفاق افتاده است.
موضوع این یادداشت نه احسان علیخانی و نه شیفت پارادایمی او بلکه نگاهی دیگر به منظر استعدادها در کشور ما به ویژه در جوانان است و اینکه آموزش و پرورش به عنوان یکی از مهمترین نهادهای متولی شناخت و ساخت استعدادها چه توفیقی در دستیابی به این مهم داشته است.
به عنوان بیننده این برنامه و یک کنشگر عرصه تعلیم و تربیت، سوالی عمیق برایم ایجاد شد که پاسخ به این سوال می تواند جایگاه آموزش و پرورش در پرورش استعدادها را به بوته نقد بکشد.
خروجی استعدادهایی که از روی استیج عصر جدید به منظر مخاطب می رسد ،مجموعه تقریبا دسته بندی شده از استعدادهایی در حوزه های ورزشی ،آکروبات و قوای جسمانی، هنر، موسیقی ، استند آپ کمدین و شعبده بازی است.
نکته جالب این است که به جرات می توان عنوان کرد که هیچ کدام از استعدادهایی که هنر خود را به منصه ظهور می رسانند انگار ریشه ای برای هنر خود در تعلیمات آموزش و پرورش نمی یابند. تا جایی که گاه بعضی از آنها به روشنی عنوان می کنند که در واقع علت موفقیت آنها در فرار از آموزش و پرورش رسمی است.
محمد از شیراز نمونه ای از این اعترافات بود. او به روشنی و سادگی بیان کرد که مدرسه را دوست نداشت و به جای آنکه به مدرسه برود، پرورش استعدادش را در جای دیگر جست و جو کرد.او اتفاقا تا مرحله پایانی پیش رفت و رتبه دوم مسابقه عصر جدید را کسب کرد. ولع و شور و اشتیاق داوران و مخاطبان هنرنمایی محمد و تایید انتخاب او مبنی بر به مدرسه نرفتن، به روشنی این نکته را القا می کند که راه پرورش استعدادها از مدرسه جداست.
آنجا که کسی با آواز خود ، دیگری با بالا و پایین جستن خود، آن یکی با نقاشی خود،فردی دیگر با شمشیر خود، گروهی با شعبده خود سعی در اثبات استعداد خود به مخاطب هستند ؛ تنها چیزی که به شدت خود نمایی می کند ، بی تاثیری تعلیمات آموزش و پرورش در رسیدن به استعداهاست.
به واقع سهم آموزش و پرورش در کشف ، جهت دهی و تربیت این استعداها تقریبا هیچ است. انگار که راه شکوفایی استعدادها را از مسیری به غیر از آموزش و پرورش باید جست و جو کرد.وقتی موسیقی ، تربیت بدنی ، هنر ، شادابی و جست و خیز در نهاد تعلیم و تربیت رنگ می بازد و به جای آن استعداهای دانش آموزی پشت نیمکت های مدارس تیزهوشان هدر می رود، آن گاه دیگر کسی به رتبه اول کنکور و المپیاد علمی هم به عنوان استعداد نگاه نمی کند.
شما به جای اینکه کتاب بخوانید با تمرین با شمشیر هندوانه را با چشم بسته قاچ می کنید و با ریش خود آدم بلند می کنید. و البته خروج هزاران استعداد در پرتو این سیستم آموزشی از کشور چیز غریبی نخواهد بود.
مدارس اکنون با رویه حافظه محوری و تمرکز بر آموزش منابع و کتابهایی که چندان نسبتی با زندگی واقعی او برقرار نمی کنند، پتانسیل استعداد پروری نخواهند داشت.
آموزش و پرورش امروزه چه در شناخت استعدادها و چه در جهت دهی استعدادهای دانش آموزان چندان توفیقی نتوانسته است حاصل کند ؛ بر این اساس نمی توان توقع داشت که بر روی استیج برنامه پرمخاطب عصر جدید خروجی های آموزش و پرورش را مشاهده کرد.
وقتی مخاطبان برای محمد که از مدرسه فرار کرده است تمام قد بلند می شوند و به افتخار او دست می زنند متولیان آموزش و پرورش باید در این اندیشه باشند که با استعداد ها و توانمندی های دانش‌آموزان این مرز و بوم چه کرده‌اند؟
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
اینکه درس فایده نداره، و نتیجه گیری ظاهری مخاطبین، خب امر معمولی نیست. پاسخ ؛ تمام علم و فن های استفاده شده در صحنه این جور برنامه ها؟ اعم از نور، برق، ابزارها، همه و همه، منبعث از علم دانشگاهی ست. علم مکانیک، برق، منالورژی و غیره. که دانشمندان و پژوهشگران براثر سالها تحقیق و درس خواندن به اجتماع عرضه می کنند.