در چند روز اخیر و پس از حادثه تأسف‌بار موسسه آموزشی اسوه حسنه زاهدان که متأسفانه تنی چند از نوباوگان عزیز را پرپر نمود، و خانواده‌های بسیاری را داغدار و قلب ملتی را جریحه‌دار کرد انتقادات فراوانی از همه سو به وزارت آموزش و پرورش وارد می‌شود .
اینکه حادثه شین‌آباد دیروز و حادثه زاهدان امروز نتیجه اهمال ، کم‌کاری ، کم برخورداری یا قصور و تقصیری بوده است جای هیچ شک و شبهه‌ای نیست و در بسیاری موارد انتقادات از سوی شهروندان عادی و غیرمسئول بi جا و پذیرفته است. اما انتقاد نمایندگان به وضعیت موجود در آموزش و پرورش که بخش بزرگی از معلولیت‌های این وزارتخانه، نتیجه رویکردهای آنان است به‌هیچ‌وجه قابل پذیرش نیست. چراکه اساس بیشتر مشکلات بحران‌زا در این وزارت نبود اعتبار مناسب است.
در این میان، بر کسی پوشیده نیست ؛ مرجع اختصاص بودجه به نهادها، مجلس شورای اسلامی است که در اینجا به‌عنوان منتقد ظاهر شده‌اند. مجلسی که در بسیاری از مواقع چشم شان را بر تخصیص بودجه به نهادهای خاص و نه چندان مسئول می‌بندند!
مجلس نشینان معزز اگر معلم در معیشت خود درمانده باشد و نتواند تمام ذهن خود را درگیر آموزش و پرورش دانش آموزان نماید ، اگر امکان تأمین نیروی انسانی کافی به هر دلیلی ،نظیر گزینش‌های آن‌چنانی و یا کمبود اعتبار میسر نباشد و کلاس‌ها خالی از معلم کارآمد باشند، اگر سازه و تأسیسات مدارس استاندارد نیست و دیوار بر سر دانش‌آموز خراب می‌شود، اگر امکانات سرمایشی و گرمایشی مدارس خطرآفرین است ؛ قطعاً نبود اعتبار کافی برای رفع مشکلات اولین و مهم‌ترین عامل و علت بازدارنده است که مشخصاً مرجع تصمیم‌گیری برای تخصیص آن خانه ملت است .
این نوشته نمی‌خواهد سهم مدیران و مسئولین آموزش و پرورش را در خصوص این مسائل انکار کرده و یا کمرنگ جلوه دهد،اما وقتی مشاهده می‌شود نمایندگان دلسوز! در مواقع بروز مشکلات توپ را در زمین اهالی نهاد اجرایی انداخته و با لحنی کاملاً حق به جانب فقط در مقام سرزنش کننده ، خانواده آموزش و پرورش ( از معلم و مدیر مدرسه گرفته تا وزیر) را به خاطر کم توجهی مورد عتاب و خطاب قرار می دهند و ایشان را به باد سرزنش گرفته و مورد سؤال قرار می‌دهند در ذهن ملت این پرسش ایجاد می‌شود :
واقعاً در چنین مواقعی سهم نمایندگان ملت در قصور و تقصیر چه اندازه است ؟
اگر مجلس نشینان درک و نگاه درستی نسبت به اهمیت حوزه تعلیم و تربیت در توسعه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی داشته و در زمان تقسیم و تخصیص اعتبار با نیازسنجی درست، بودجه مناسب و درخوری به این وزارت اختصاص دهند آیا شاهد مشکلاتی با این دامنه خواهیم بود؟
پاسخ این است ؛ یقیناً خیر . به عقیده نگارنده در شرایط کنونی نمایندگان محترم باید قبل از هر کاری سهم خود را در این وقایع ارزیابی اگر مجلس نشینان درک و نگاه درستی نسبت به اهمیت حوزه تعلیم و تربیت در توسعه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی داشته و در زمان تقسیم و تخصیص اعتبار با نیازسنجی درست، بودجه مناسب و درخوری به این وزارت اختصاص دهند آیا شاهد مشکلاتی با این دامنه خواهیم بود؟نموده و خود را به‌واسطه این تنگ‌نظری‌ها و کم‌کاری‌ها مورد بازخواست قرار دهند و به ملت قول دهند در آینده وظیفه خود را در این خصوص تمام و کمال انجام خواهند داد، چرا که در این صورت یعنی تغییر زاویه دیدشان است ، که با وقوع این گونه حوادث نظیر آتش‌سوزی ، مشکل زیان‌بار کمبود نیروی انسانی کارآمد، فروریختن دیوار اماکن آموزشی بر سر کودکان این مرز و بوم این حق را خواهند داشت که معلم و مدیر و وزیر را زیر سؤال برده و از ایشان بپرسند که چرا علی‌رغم تخصیص امکانات در به‌کارگیری آن‌ها کوتاهی کردند.
سر آخر، واقعاً در خانواده زحمت‌کش آموزش و پرورش چه کسی را پیدا می‌کنید که نخواهد دیوار مدرسه‌اش محکم باشد یا سیستم گرمایشی استاندارد داشته باشد و کیفیت آموزشی و تربیتی حداکثر حاصل شود و بسیاری مسائل دیگر.....
مگر نه آنکه مدیران ستادی، مدیران مدارس و معلمان با چنگ و دندان توانسته‌اند مراکز آموزشی را اداره کرده و در اکثر مواقع اگر از خود گذشتی ایشان نبود حوادث و عواقب تلخ بیشتری مورد انتظار بوده است.
آموزش و پرورش در دهه‌ها و سالهای گذشته با مشكلات متعدد از جمله كمبود نيروي انساني و بودجه مواجه بوده است و بسياري از مشكلات در آن به دليل همين دو مشكل به وجود آمده است و جا دارد تا از نمايندگان به‌جای انتقادات مداوم شان از آن‌ها پرسيده شود؛ چه اندازه از مشکلات و وقایع تلخ آموزش و پرورش بر عهده نمايندگان مجلس و قوه مجريه است؟
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
برعکس بر شدت و حدّت مشکلات و در هم تنیدگی آن نیز می افزاید. 60 درصد مشکلات آموزش و پرورش مربوط به مجلس و نمایندگان آن است.
وقتی مدیری می بیند مدرسه اش فرسوده است یا باید پول از اولیا بگیرد مدیریت را رها کند معلمی که می بیند مدرسه فرسوده است درخواست انتقالی بدهد
اگراضافه کارمعلم دیریاکم پرداخت می شود اضافه کارقبول نکندو...
اگرفرهنگ نه گفتن وشجاعت لازم درفرهنگیان بودنمایندگان ودولت مردان مجبور می شدند اقدام کنند پس از سهم بسیارپراهمیت فرهنگیان غافل نشویم
امیدوارم خودمان رابه خواب نزنیم وهرچه زودتر تغییر رویه دهیم تاآ.پ روی خوش خودش را ببیند وگرنه خداوند از مانخواهدگذشت واین بلاها دست ساخته ی خودمان است
ولی آیا گذشتگان بهتر بودند؟!
و یا آیندگان بهتر انتخاب خواهند شد؟!
توهّم زده مباش
اینها بازنشسته که نمیشوند، به خاطر بی کفایتی تنزل درجه هم پیدا نمیکنند تازه برایشان سمتهای بهتر تدارک میبینند....
تنها کاری که نماینده های مجلس بادند کارچاق کنی برای خودشان و دوستانشانه
ولیکن دانشگاه‌های دیگر چون شهیدبهشتی و تهران و ... به بیماریهای دیگری چون تکبّر گرفتارند!!
و بیماری سومی به نام " بقای توهّم در جذب نیرو"