معلم تمام وقت، طرحی برای صرفه جویی !

یک استدلال اداری – مالی که در سازمان برنامه و بودجه طرفداران پر و پا قرصی دارد  می گوید کارمندان 44 ساعت کار می کنند و معلمان 24  یا 25 ساعت در هفته . پس شغل معلمی  شغلی نیمه وقت است. ساعت کار معلمان حدود 55 درصد ساعت کار کارمندان است و به همین نسبت هم باید حقوق و مزایای آنها کمتر باشد.

با این مقدمه ، اعتراض معلمان به کمی حقوق و مزایا و مقایسه حقوق خود با کارمندان ادارات، نوعی قیاس نادرست است. مدیران ارشد آموزش و پرورش، به زبان شیک تر و پوشیده تری  می گویند که بهره وری نیروی انسانی در آموزش و پرورش پایین است.

کارشناسان سازمان مدیریت ، آموزش و پرورش را چاه ویلی می داند که هرچه بودجه به آن تخصیص دهند صرف هزینه های  پرسنلی می شود و برخلاف انتظار ، ناکارآمدی سیستم هم افزایش می یابد. معلمی که در مدرسه متوسطه 30  یا 36 ساعت تدریس می کند قادر به ایجاد ارتباط با دانش آموزان نیست. او مثل یک ضبط صوت زنده از کلاسی به کلاس دیگر می رود. فلسفه 24 ساعت تدریس هفتگی در کیفیت کار معلمان و تفاوت آن با کار کارمندی  نهفته است

سه پیشنهادبرای حل مشکل کسری مزمن  بودجه آموزش و پرورش و اعتراضات معیشتی معلمان در سازمان برنامه مطرح است.

نخست حفظ و ادامه وضع موجود است. یعنی بودجه آموزش و پرورش در حد 10 درصد بودجه عمومی دولت بسته شود و حقوق معلمان سالانه 10-12 درصد اضافه شود. مسئولان روی اهمیت شغل معلم و منزلت او تاکید کنند هر وقت اعتراضات معلمان بالا گرفت با طرحهایی مانند رتبه بندی و امثال اینها،  فتیله اعتراض را پایین بکشند. مدیران آموزش و پرورش دنبال کم کردن هزینه ها از طریق توسعه مدارس غیر دولتی و اخذ وجه از اولیای مدارس دولتی (با واسطه انجمن اولیا و مربیان ) و صرفه جویی باشند، اما برای پرت کردن حواس معلمان شعارهای شیک و معلم پسند بدهند. دراین روش تاکید روی گفتار درمانی و نمایش  است.
 
گروه دوم معتقدند که  ریشه مشکل آموزش و پرورش در  سیستم معلم رسمی 30 ساله است. می گویند  وقتی می توان از طریق شرکت های آموزشی و یا موسسان مدارس غیر دولتی ، با یک میلیون تومان حقوق ماهانه، معلم  جوان و پر انرژی سرکلاس فرستاد ، استخدام  و نگهداشت معلم رسمی با سه برابر حقوق و مزایا به اضافه بیمه و بازنشستگی ، ولخرجی  است. بنابراین به جای افرادی که بازنشسته می شوند باید معلمان خرید خدمت با حداقل وابستگی به آموزش و پرورش را سرکلاس فرستاد. در این  روش معلمان رسمی فعلی اخراج  نمی شوند اما جذب نیروی رسمی جدید متوقف می شود یا به حداقل می رسد . این روش مخالفان سرسختی در میان اصولگرایان ، چپگرایان و بدنه معلمی دارد. هر چند وزیر آموزش و پرورش با تعهد به این نظریه روی کار آمده اما هیچ یک از مدیران فعلی جرات دفاع از این نظریه را ندارند.

گروه سوم معتقد به  افزایش حقوق معلمان متناسب با افزایش ساعت کار آنها است، این ابتکار تیم بطحایی - ترکمن است.  یعنی  بخشی از پولی که باید صرف پرداخت به معلمان حق التدریس شود به معلم شاغل در ازای ساعت تدریس بیشتر پرداخت می شود. هم دریافتی معلم رسمی بیشتر می شود، هم معلمان کمتری استخدام می شوند و هم وضعیت ساعت کاری معلمان به کارمندان نزدیک تر می شود. مرحله اول این طرح  افزایش ساعت کار به 30 ساعت و مرحله دوم افزایش ساعت کار به 36 ساعت است. در فاز اول 18 درصد به فوق العاده شغل معلمان  30 ساعته افزوده می شود. فاز اول طرح در متوسطه اجرا می شود، زیرا  در ابتدایی که هر  پایه یک معلم داردو ساعت کار مدارس 25 ساعت در هفته است اجرای این طرح عملی نیست.
 
معلمی که در مدرسه متوسطه 30  یا 36 ساعت تدریس می کند قادر به ایجاد ارتباط با دانش آموزان نیست. او مثل یک ضبط صوت زنده از کلاسی به کلاس دیگر می رود. فلسفه 24 ساعت تدریس هفتگی در کیفیت کار معلمان و تفاوت آن با کار کارمندی  نهفته است.

البته معلم باید تمام وقت باشد اما تدریس در کلاس،  حدود 40 درصد کار معلم واقعی و حرفه ای است. بقیه اش مطالعه ، تشکیل پرونده برای دانش آموزان ، ملاقات با اولیا ، بررسی وضعیت درسی و تربیتی بچه ها و کارهای پژوهشی و... در مدرسه است. در این صورت معلم باید  مثل استاد دانشگاه  یک دفتر کار داشته باشد اما در مدارس ما تامین حتی یک صندلی برای نشستن معلم در زنگ تفریح با دشواری صورت می گیرد.

تبدیل معلم به ماشین تدریس  هم با اصول تعلیم و تربیت و هم با شعار مدرسه با نشاط و هم با شعار آموزش مهارت های زندگی در مدارس و هم با شعار رفاه معلم در تضاد است. این یک طرح برای صرفه جویی در هزینه ها و نتیجه آن  تبدیل معلم به ماشین تدریس و کاهش کیفیت آموزش در مدارس است.

بازنده اصلی این طرح دانش آموزان هستند.

کانال تلگرامی