امروز بازهم جلسه ی شورای دبیران با دلخوری من وتعدادی از همکاران پایان یافت. اتفاقی که تقریباً در تمام جلسات رخ می دهد. بنای این دلخوری ها هم خواسته های رنگارنگ و به جا و نابه جای مدیریت محترم مدرسه است.
به جا، چون یقین دارم ایشان هم قصدی جز بهینه کردن شرایط کنونی مدرسه و افزایش کارآیی کمی و کیفی آموزش فرزندان این سرزمین ندارد. اما نابه جا، چرا که درهرجلسه مشکلات مدرسه بررسی می شود و راهکارهای مختلف از طرف همکاران ارائه می شود ولی انتهای همه حرفها و پیشنهادات سازنده به یک جمله ختم می شود وآنهم این است که" ما درخصوص مشکلات برون- مدرسه ای و سازمانی دست مان بسته است و کاری نمی توانیم انجام دهیم. قانون هست و باید اجرا شود. شما باهنرمعلمی سعی کنید تا این مشکلات کمتر شود"
راستش دیگر هنردان مان خالی شده و شگردی نمانده که رونکرده باشیم. مشکلاتی که گریبان گیر مدارس و آموزش و پرورش هست نه با هنرمندی منِ معلم قابل حل است و نه با کوشش دوچندان دانش آموزان.
مشکلاتی از قبیل :
1- ناامیدی از آینده روشن تحصیلی با وجود کنکور و پولی شدن تحصیلات تکمیلی که چون خوره وجود دانش آموزان مستعد اما ضعیف از نظر بنیه مالی را از درون تهی کرده وانگیزه ی تحصیل علم را در آنها از بین برده است.
2- عدم توانایی یادگیری دروس رشته ی انتخابی که حاصل شیوه های انتخاب رشته ی جدید در این سالهاست. حضور در کلاس درسهایی که نه علاقه ایی به آموختنش وجود دارد و نه توانایی لازم علمی آن باعث کسالت و کم تحرکی و افت شدید تحصیلی روز افزون دانش آموزان رشته های مختلف گردیده است.
3- کمبود وقت و نرسیدن به بودجه بندی دروس با وجود تعطیلی های ناخواسته و سرازیر شدن بخشنامه های رنگارنگ و اوامر جوراجور اداری که کمبود وقت را دو چندان می کند. دخالت ادارات در امور مدارس و ارائه طرح های رنگارنگ که جز بوروکراسی چیز دیگری نبوده و انرژی معلمان را به جای صرف افزایش کیفیت، صرفِ کمیت بدون نتیجه آن نموده و هر روزهم این دخالتها بیشتر و بیشتر می شود. خواسته هایی که فرمالیته بوده وفقط موجب رضایت کاذب مسئولان می شود. این خواسته ها نه تنها استقلال عمل را از معلمان گرفته بلکه اعتبار شغلی آنان را نزد دانش آموزان نیز دچار خلل کرده است.
برنامه هماهنگ مستمر ناحیه ایی، تهیه فایلها و مستندات کاری طرح تعالی، انجام سوری کارها همچون دفاتر هوشمند و ثبت کارها و فعالیت ها بدون بازخورد در آموزش، تغییرات مکرر در نحوه تدریس و آزمون کتب درسی- به ویژه هنرستان ها، تغییرات مکرر در بخشنامه های شغلی و نبود برنامه ریزی مشخص و اطمینان در طول سال تحصیلی برای من معلم و دانش آموزان و ... تنها بخشی از برنامه های ادارات آموزش و پرورش است که خالی از رویکرد آموزشی بوده و فقط بوروکراسی را افزایش می دهد.
کوتاه سخن این که برای پیشرفت آموزش و کیفیت بخشی به آن نمی توان صرفا روی هنر معلمی و تلاش های یک جانبه او حساب بازکرد. دخالت های رو به افزایش مدیران اداری و کارکنان ستادی در مدرسه اشتیاق و انگیزه را درمعلم و شاگرد کاهش داده و نمی توان در انتهای سال با لبی خندان و دلی پرامید منتظر مهری دیگر نشست.
کاش حداقل شورای دبیران مدارس قربانی کاغذ بازی سیستم نبود و دیدگاههای معلمان به سمع و نظر مسئولان می رسید تا بدانند که ستون های ایوانی که در حال آراستن ظاهرش هستند چقدر سست شده و چندان فرصتی به ریزش آن نمانده است.
روزنامه خریدار
نظرات بینندگان