اخیراً از سوی وزیر آموزش و پرورش اعلام شده که از سال آینده آزمون مدارس نمونه دولتی و تیزهوشان حذف می‌شود. در ایران انواعی از مدارس دولتی و غیردولتی وجود دارد و به‌اصطلاح طی دهه‌های اخیر وضعیتی چهل‌تکه به‌وجود آمده که جامعه را براساس متغیرهای مختلف چندپاره کرده و انواعی از تمایزها و تبعیض‌ها را در پی داشته است. در این تمایزیابی‌ها به‌تدریج «پول» به مهم‌ترین ابزار تبدیل شده است.
به گفتۀ یکی از دانش‌آموزان مدارس مذهبی، «حتی در آنجا هم مذهبی‌های ثروتمند» گزینش می‌شوند. همین وضعیت در مدارس تیزهوشان و ... هم به‌وجود آمد و به‌تدریج سهم غالب این مدارس به خانوارهای پردرآمد اختصاص یافت.
حال این نگرانی در بین فعالان این حوزه وجود دارد که چنین اقدامی می‌تواند به سوق‌دادن دانش‌آموزان این مدارس به‌سمت مدارس غیرانتفاعی منجر شود.
پرسش این است که چرا تا این اندازه نسبت به برنامه‌ها و سیاست‌های برخی سازمان‌ها ازجمله آموزش و پرورش بدبینی وجود دارد؟ چرا این تصور وجود دارد که حتی یک سیاست خوب در جعبه‌سیاه آموزش و پرورش ممکن است به نتایج بد منجر شود؟
این وضعیتی است که بسیاری از سازمان‌ها و نهادهای دولتی با آن مواجه‌اند. بدیهی است وقتی یک سیاست خُرد نظیر حذف آزمون مدارس خاص، در کنار برخی سیاست‌ها و جهت‌گیری‌های کلان نظیر کالایی‌شدن آموزش عمومی و تجاری‌سازی مدارس قرار می‌گیرد، تحلیل‌ها از پشت‌پردۀ سیاست بر وجه بیرونی و ظاهری سیاست غلبه می‌کند.
اگر طراحی چنین سیاست‌هایی در منظومۀ سیاست‌های آموزش و پرورش به‌طور شفاف توضیح داده نشود، حتی افراد و گروه‌هایی که ممکن است تا پیش از این از حذف آزمون‌ها و حتی مدارس متمایزکننده و برچسب‌زننده دفاع می‌کردند، حال در برابر آن مقاومت کنند.
شبکه جامعه‌شناسی علامه
نظرات بینندگان
سرویس فرهنگی
نمایندگان در نامه ای به رئیس جمهور خواهان تجدیدنظر در انحلال مدارس استعدادهای درخشان و نمونه دولتی و شیوه جذب آن ها شدند.
چهارشنبه ۲۵ بهمن ۱۳۹۶ ساعت ۱۸:۴۰