بی علاقگی به سرنوشت جامعه، به صورت خودخواهی فردگرایانه در جوامع مدرن دیده می شود؛ به عقیده من تمام مسائل جهان ما از بقای کره زمین، قحطی درآفریقا و دیکتاتوری های سیاسی گرفته تا پیشرفت ایدز، همگی؛ ما را به قبول مسئولیت هایمان فرا می‌خوانند.
آنچه ضامن دموکراسی است تنها یک قانون اساسی خوب با بندهای خوب نیست. دموکراسی شرط لازم آزادی است اما شرط کافی نیست. بدونِ شهروندانی آگاه به ارزش های عام، دموکراسی معنا ندارد.
این ارزشهای عام را شهروندان باید از شعر، فلسفه و علوم اجتماعی استخراج کنند.
رامین جهانبگلو
از کتاب" نقد عقل مدرن"
***
چند روز دیگر مانند سال های گذشته زنگ آغاز سال تحصیلی در مدارس به « صدا » در می آید و میلیون ها دانش آموز در سراسر کشور راهی کلاس و مدرسه می شوند .
این جنب و جوش در معیت لطافت هوا در ماه پاییز و در دهه ها قبل زیبایی خاصی به این شروع نوستالژیک می داد اما متاسفانه در سایه ی بی خردی و بی کفایتی مسئولان بی مسئولیت و نیز روزمرگی و بی تفاوتی حاکم بر رفتار شهرنشینان به ویژه در کلان شهرها ؛ تصویر تاریک و بغرنجی را از آغاز سال تحصیلی ترسیم نموده است .
این وضعیت رفته رفته پیچیده تر و لاینحل تر هم می شود .
شرکت کنترل کیفیت هوای تهران اعلام کرد که کیفیت هوای پایتخت در تاریخ ۲۴ شهریور در وضعیت «ناسالم» قرار دارد .
طبق اطلاعات ارائه شده، آلاینده اصلی هوای تهران در ۲۴ ساعت گذشته «ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون» با میانگین ۸۷ بود که وضعیت کیفیت هوا را «قابل قبول» نشان می‌داد. اما هم‌اکنون آلاینده اصلی «ذرات معلق کمتر از ۱۰ میکرون» با میانگین ۲۰۰ است که موجب قرار گرفتن کیفیت هوا در وضعیت «ناسالم» شده است .
از ابتدای سال جاری، کیفیت هوای تهران به طور کلی شامل پنج روز پاک، ۱۱۶ روز قابل قبول، ۵۵ روز ناسالم برای گروه‌های حساس و دو روز ناسالم بوده است .
این وضعیت با باز شدن مدارس و افزایش حداقل 30 درصدی ترافیک به سمت وخیم تر شدن پیش می رود .
نخستین پرسشی که به ذهن متبادر می شود آن است که چرا باید نیمه نخست سال این گونه باشد و ساکنین شهرهای بزرگ مانند تهران از این شش ماه فقط 5 روز هوای پاک داشته باشند ؟
چرا رسانه ها و افکار عمومی در این شش ماه کاری به کار آلودگی هوا ندارد اما به محض باز شدن مدارس یک دفعه همگی نگران وضعیت سلامتی دانش آموزان می شوند ؟ و « یک صدا » بر طبل تعطیلی مدارس می کوبند ؟ میراث شوم دوران طولانی مدت کرونا هم باب شدن و یا مد شدن « آموزش مجازی » بود .
چرا این حساسیت و پی گیری در نیمه نخست سال مشاهده نمی شود ؟
دانش آموزی در کلاس داشتم که یک سر و گردن در سواد و بینش از سایر هم کلاسی هایش بالاتر بود .
به طنز می گفت :
« تا مدرسه رو تعطیل نکنیم
آروم نمی نشینیم »
چندی پیش ؛ « صدای معلم » گزارشی را در انتقاد از سخنان وزیر آموزش و پرورش منتشر کرد . ( این جا )
در این گزارش آمده بود :
« با وجود چنین وضعیتی ؛ مشاهدات و عملکرد مسئولان در دهه ی اخیر نشان می دهد که با بازگشایی مدارس میزان ترافیک که حتی در اوقات تعطیلی تابستانی مراکز آموزشی تعریف چندانی ندارد و غیر قابل تحمل است افزایش حداقل 30 درصدی را پیدا کرده و به همان میزان و بیشتر آلودگی هوا را تشدید می کند و مسئولان و مقامات که هیچ گونه برنامه ای برای مواقع ندارند و حتی از اجرای قوانین مانند « قانون هوای پاک » عاجزند نخستین و آخرین تصمیم شان ، تعطیل کردن مدارس است .
آیا فاجعه و شرم آور نیست که عنوان شود در یک سال تحصیلی از چهار ماه دانش آموزان فقط 40 روز در مدارس حضور پیدا کردند ؟ ( این جا )
مواردی مانند ورزش صبحگاهی و نهادینه کردن احترام به پرچم و... قرار است کی و کجا در مدارس جامه ی عمل بپوشد ؟
از 14 دستگاه مسئول « هوای پاک » یکی هم وزارت آموزش و پرورش است .
مطالبه ی جدی و مستمر کدام یک از وزیران آموزش و پرورش جمهوری اسلامی اجرای قانون هوای پاک بوده است ؟
آیا وزیر آموزش و پرورش دولت پزشکیان همان اندازه که به مسائلی مانند نماز اهمیت می دهد به « هوای پاک » هم حساسیت دارد و به جد آن را « پرسش و مطالبه » می کند ؟ »
برخی مخاطبان صدای معلم پیام اصلی این گزارش را نادیده گرفته و فقط موضوع نماز و مراسم خسته کننده و بی هدف در صبح گاه مدارس را سیبل اصلی انتقادات خود قرار داده بودند .
حتی یک نفر ننوشته بود که به فرض چرا در صبح گاه مدارس به جای قرائت آن همه دعا و تکرار شعارهای سیاسی و ایدئولوژیک ، یکی از مسئولان و عوامل مدرسه در مورد محیط زیست و یا لزوم هوای پاک صحبتی نمی کند ؟
واقعیت هم همین است .
در مدت 34 سال حرفه معلمی به ندرت دیده و یا شنیده ام که به عنوان مثال مدیر مدرسه و یا معاون و یا معلمان سر صف در این موضوعات برای دانش آموزان صحبت کرده و « طرح پرسش » کنند .
چرا باید این گونه باشد ؟ چرا رسانه ها و افکار عمومی در این شش ماه کاری به کار آلودگی هوا ندارد اما به محض باز شدن مدارس یک دفعه همگی نگران وضعیت سلامتی دانش آموزان می شوند ؟ و « یک صدا » بر طبل تعطیلی مدارس می کوبند ؟
چرا نباید دانش آموزان و خانواده ها را به مساله مهم « محیط زیست » آگاه و حساس کرد ؟
تعیین کردن یک روز به عنوان « روز هوای پاک » در تقویم و برگزار کردن چند مراسم از سر تکلیف و بخشنامه مشکلی را حل نمی کند .
حراست از محیط زیست و داشتن هوای پاک باید به یک « مطالبه ی عمومی و جدی » تبدیل شود و به کل جامعه تسری پیدا کند .
میراث شوم دوران طولانی مدت کرونا هم باب شدن و یا مد شدن « آموزش مجازی » بود .
این نوع آموزش هم مانند امور دیگر ما ایرانیان و بر خلاف فلسفه ی تطبیقی و جهانی اش به جای آن که موجب ارتقای کیفیت و سطح آموزش شود به کلید واژه ای نزد عموم مردم و به ویژه مسئولان تبدیل شده که در عوض تعطیلی بی حساب و کتاب مدارس به خاطر آلودگی هوا و سایر شرایط جوی از آن برای توجیه تنبلی مزمن ، بی عرضگی و بی برنامگی خویش بهره جویند و بدتر از آن اکثریت جامعه هم از این گونه تصمیم ها حمایت می کند بی آن که به عواقب و پیامدهای نهادینه شدن چنین وضعیت هایی در آینده بیندیشند .
زیان های این گونه تصمیم ها هم غالبا عاید مدارس عادی دولتی می شود و الا مدارس خاص خودشان می دانند که چگونه این وضعیت را « مدیریت » کنند و سر و صدا بلند نشود .
وقتی هم که این نقدها بیان می شوند برخی بر حسب عادت و یا مرض با اظهار نظرهایی که من آن ها را « اظهار نظرهای گاز معده ای » می نامم سعی می کنند صورت مساله را پاک کنند و با گفتن عباراتی مانند :
این مدرسه ها درش بسته شود بهتر است . و یا این که درس خواندن و نخواندن در این مملکت چه فرقی می کند و.... سعی می کنند تا ادای روشنفکری درآورند و مسئولیت های فردی و اجتماعی خود را در حاشیه قرار دهند .
اما کافی است که به فرض ( محال ) و بر اساس گفته ی این افراد مدارس از فردا تعطیل شوند .
بدون تردید همین ها نخستین کسانی خواهند بود که بانگ برخواهند آورد که چه نشسته اید که دارند میراث رشدیه را به باد می دهند و یا این که روح شیخ فضل الله نوری دوباره حلول کرده و نظایر آن ....
با این همه ؛
مطالبه گری در این موضوعات باید از « مدرسه » آغاز شود .
نمی توان پذیرفت که مسئولان مدرسه و آموزش و پرورش این همه در صف بر نظم و انضباط تاکید کنند اما وضعیت خارج از مدرسه مانند خیابان ها و جاده ها و... مانند « جنگل بی صاحب » شود و قانون ستیزی و قانون گریزی تبدیل به یک ارزش و هنجار عمومی شود .
آیا مشاهده ی شکم های برجسته و برآمده حداقل نیمی از دانش آموزان ایرانی این حساسیت را نزد مسئولان مدرسه و آموزش و پرورش ایجاد نمی کند که استفاده از وسایل نقلیه پاک مانند « دوچرخه » را محور گفت و گوها قرار دهند و برای بچه ها تشویقی در نظر بگیرند به جای آن که دائما بر موج کنکور و نمره و رقابت های منفی ناشی از حافظه محوری بدمند .
نظرات بینندگان
تمام لایه های نظام مدیریتی کشور وقتی با این افراد پر شده باشد همین می شود افرادی که توان ذهنی حل مشکلات و مدیریتی ندارند و حتی تخصص ندارند و فقط با تقلب در تحصیل و استخدام رشد کرده اند و از این ها نباید توقع توسعه و بهتر شدن زندگی داشت
متاسفانه این مشکل آنقدر مهم است که در صورت تغییرات کلی حکومتی و حتی برداشتن کل سهمیه ها ممکن است باز هم باقی بماند.
مشخص است این فرد باز هم دنبال صوری کاری و آمارهای دروغین و تقلب است
مثلا به جای حل اصولی یک مشکل در موضوع مدرسه و هوای آلوده بهترین کار را تعطیلی می داند که حتی خیلی ها خوشحال هم می شوند
به جای رسیدگی اصولی به دانش آموزان در بهبود درس ها و بهبود ارزشیابی، کارنامه ها را با آمار خیلی خوب و ۲۰ پر می کنند و به معلم فشار می آورند یعنی کارهایشان بر پایه دروغ و تقلب و بی خردی جلو می رود
به قولی این موضوع تقلب سهمیه ای در استخدام و تحصیل ام الفساد جامعه ایران شده و به خاطر همین هم تلاش های دانندگان و فعالان هم به بن بست میخورد
آیا مردم می توانند از وسایل نقلیه شخصی کمتر استفاده کنند
عقل که نباشد جان در عذاب است
آدم های سهمیه ای خب توان فکری ندارند و اکثر افراد اطرافشان هم مثل خودشان است این ها همیشه راحت ترین راه انتخاب می کنند
این افراد جز دردسر چیزی ندارند
بحث آلودگی دلایل مشخصی دارد و قابل رفع و بحث مدرسه هم جایگاه مشخصی.
مثلا اگر ماشین شخصی علت اصلی آلودگی است باید دید بهترین راه چیست؟
چرا مردم از ماشین شخصی استفاده می کنند؟
چطور استفاده از آن را کم کرد؟ و ...
اگر قرار باشد مردم خودشان مشکلات را مدیریت کنند پس وجود دولت برای چیست؟
مردم فقط می توانند همکاری کنند
و متاسفانه در حکومت هایی مثل ما که افراد کم توان با سهمیه جا گرفته اند مردم اول باید جلوی حضور این افراد را با برچیدن رانت تحصیل و استخدام بگیرند و برای مشکل فعلی خودشان از طریق گروه های مردم نهاد بر دولت نظارت کنند و ایده دهند تا بتواند کار درست بکند
درود
مَثل شما و خیلی از ایرانی ها در نگاه و تحلیل مسائل همان « حکایت فیل در تاریکی » مولانا است .
فکر می کنید تمام مشکلات مملکت به « سهمیه » بر می گردد .
مردم ما اکثرا و فقط بر اساس منافع خودشان به پدیده ها نگاه می کنند .
شما در این مسیر احتمالا آسیب دیده اید و فکر می کنید که همه مشکلات کشور از این جا ناشی می شود در حالی که این گونه نیست .
شما که این قدر معترض هستید و حق تان ضایع شده است پس چرا شفاف حق خود را مطالبه نمی کنید ؟
تجربه نشان داده است :
افرادی مانند شما فرضا به جایی برسند و یا کاره ای شوند خیلی بهتر از دیگران نخواهند بود و در بهترین حالت اگر مثل دیگران نشوند فقط سکوت خواهند کرد .
فراموش نکنید ؛
دولت ها در همه جوامع هم بر آمده از همین مردم و فرهنگ حاکم بر آن هاست .
اگر واقعا مردم ما مطالبه گر بودند و بر اساس همین قوانین جمهوری اسلامی« حقوق قانونی » خود را مطالبه می کردند فکر می کنید باید به مدت نیم قرن در جا می زدیم ؟
پایدار باشید .
شما آن ها را قانع کننده نمیدانی منطقی رد کن
اما شما بدون نقد موضوع و ایده ، صاحب ایده را مسخره می کنی این چطور دیالوگ است
همین که اینجا می نویسم خود فعالیت است
ایده من ساده است:
یک جامعه برای اداره رو به رشد به افراد خردمند و درست نیاز دارد
جامعه ایران توسط افراد سهمیه ای اداره می شود
افراد سهمیه ای افرادی کم توان ذهنی و نادرست هستند و با دروغ و تقلب رشد کرده اند
پس
جامعه ایران در اداره رو به رشد کشور آدم خردمند و درست ندارد و رشد نمی کند و به مشکل می خورد
آیا شما از منطقی و عینی این موضوع را رد می کنید؟
و سپاس از نظر شما .
طبیعت را اگر ارجش نهی ؛ تو را عزیز خواهد کرد .
پایدار باشید .
آن وقت فکر می کنید این ها می توانند مشکلات را حل کنند. حرف زدن هم بلد نیستند.
یا مثلا در قابلمه را می آورند می گویند ما دستگاه کرونایاب ساخته ایم.
پس انقلابی ترین حرکت در حل مشکلات، تغییر ساختار نیروی انسانی است هر چند که دیر شده و افراد با تقلب سهمیه ای همه جا را گرفته اند