در اواخر دهه ۷۰ افتخار دانشجویی شادروان پرفسور کردوانی را داشتم که در عاشورای سال گذشته آسمانی شد . استادی خوش مشرب ، خاکی ، پر تلاش که چون پدری دلسوز آنچه در توان داشت به دانشجویانش تقدیم می کرد.
وارد کلاس شد . کیف چرمی بزرگ و پوشه زیر بغل را روی میزش گذاشت . معلوم بود سه طبقه را بدون آسانسور طی کرده است ، همیشه کارش این بود ، به ندرت از آسانسور استفاده می کرد .
درس این ساعت « منابع و مسائل آب در ایران » بود .
با همان سادگی و بی ریا بودن رفت به سراغ بحران آب در ایران ....
( بحران آب در سومالی - در جست و جوی قطره ای آب )
دلی پر از غارت آب از منابع زیر زمینی داشت . از سد زدن های بدون مطالعه و بی برنامه ، از گسترش فضای سبز تهران می نالید .
از بحران فرونشست دشت ها در سالهای پیش رو .
از خشک شدن دریاچه ارومیه سخت دل نگران بود ، گویی بیست سال آینده را به پوست و گوشت لمس می کرد که امروز شاهد و ناظر آن هستیم .
روزی طبق روال و قرار قبلی برای ارائه نوشته های پایان نامه در منزلشان مزاحم شده بودم . در نهایت بزرگواری مطالب را مرور و نکات لازم را در حاشیه آن می نوشت . تلفن منزل زنگ زد ، شخصی از کشور آلمان از ایشان درخواست راهنمایی چند روزه برای تیم دانشجویان آلمانی در کویر شهداد را داشت . با آهی جگر سوز گفتند :
« کدام کویر ؟! کویر را نابود کردند ، احداث جاده و دخل تصرف در آن ! »
آری !
آن اندیشمند بزرگ دل نگران طبیعت بِکر کویر ، نگران احداث سدهای بود که باعث اُفت سفرهای زیر زمینی و فرو نشست دشت ها که غیر قابل بازگشت می باشد، گسترش فضای سبز در شهرهایی که با کمبود آب آشامیدنی مواجه بودند .
پرفسور کردوانی از نادر اندیشمندان این سرزمین تفتیده بودند که قدر آب را چون خون در بدن انسان حیاتی می پنداشت .
در درس اکو سیستم های طبیعی به تغییر نوع کشت در حوزه دریاچه ارومیه و حفر چاه های متعدد و برداشت غیر مجاز آب در آن و احداث سد بر روی رودهای وارده به دریاچه ، حال و روز کنونی این دریاچه را به روشنی پیش بینی و اعلان خطر می کرد . خطر ریزگردهای حاصل از نمک دریاچه که تا تهران را در بر خواهد گرفت .
در اولین سالگرد درگذشت آن دانشمند بزرگ ،یاد و خاطره اش را گرامی می داریم .
« عکس اساتید راهنما ، مشاور ، داور در پایان نامه کارشناسی ارشد : شادروان پرفسور کردوانی - دکتر نادر صفت - دکتر اصغری »
صفحه Facebook
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.