آموزش دموکراسی از کجاست؟

   انسان اجتماعی و امروزی فقط هنگامی می تواند به طور خودخواسته آزاد باشد که همه افراد موقعیت های اجتماعی مساوی داشته باشد و تصمیم گیرنده مستقل زندگی خود باشد بدون آن که آزادی این فرد باعث محدودیت آزادی دیگری شود .

طبیعی است که چنین چیزی قانون گذاری دموکراتیک را می طلبد. یعنی به کارگیری حقوق فردی بر پایه برابری و مشارکت مساوی مردم. البته اگر اصل دموکراسی یا خرد جمعی را بپذیریم باید برای برپایی آن برنامه داشته باشیم و با شکل و ترکیب دموکراتیک نمی توان مطمئن بود که به آن دست یافته ایم و باطن آن مهمتر از ظاهر آن است .

دموکراسی همان اندازه که نیاز به اتفاق نظر دارد به اختلاف عقیده نیز نیازمند است وگرنه خود دموکراسی عاملی بر دیکتاتوری خواهد بود.

بارها دیده شده کسانی که دیگران را متهم می کنند که اصول دموکراسی را زیر پا می گذارند می خواهند نظرشان را تحمیل نموده و به زور می خواهند به دیگران دموکراسی بیاموزند یعنی استفاده از دیکتاتوری برای برقراری دموکراسی !

دموکراسی که به نوعی همزیستی مسالمت آمیز می باشد شامل همه افراد جامعه اعم از همگن و ناهمگن است و گروه هایی که سنن و ریشه های متفاوت دارند. یعنی همزیستی ادیان مختلف نژادها و شبه فرهنگ ها و نیز روش های مختلف زندگی که هر یک خواهان حفظ هویت اعضای خود هستند. واضح است که با وجود چنین کثرت گرایی در بسیاری از موارد پرسش های ناهمخوانی بسیاری وجود خواهد داشت که این همزیستی نیاز به آموزش درک و تحمل دارد.

در بخش آموزش ما معلمان نقش بسیار موثری می توانیم داشته باشیم.

احساس بنده این است که آموزش دموکراسی باید از کودکی و در خانواده شکل بگیرد و در مدرسه نیز ادامه یابد و تمرین شود وگرنه درک آن در بزرگ سالی مشکل خواهد بود.

کودکی که در خانه پدرسالاری، هرج و مرج سالاری و یا حتی فرزند سالاری را می بیند و جایگاه مشورت و خرد جمعی را در خانه خود کم رنگ حس می کند نباید توقع داشته باشیم بعدا وقتی خانواده تشکیل داد از روش های دموکراتیک استفاده نماید. هر چند که برای او توضیح کافی نیز داده باشیم چون برای او ملموس نبوده و با آن بزرگ نشده است .

همچنین دانش آموز که خرد جمعی را در مدرسه و از معلم یاد نمی گیرد و این رفتار را از مسئولین و معلمین نمی بیند و فقط از خوبی های آن می شنود و در حد تئوری از آن می داند و در همان حد هم می ماند و به سمتش حرکت نخواهد کرد.

خرد جمعی ممکن است بهترین تصمیم را نگیرد و اشتباه هم می کند ولی اگر بهترین نباشد مطمئنا بهترین راه حل است .

اگر اشتباه کرد باید پذیرفت و به آن تن داد تا زمینه برای تصمیمات درست فراهم شود. نباید با بهانه این که بخشی از جامعه درک بهتری از مسائل دارند و می توانند تصمیمات بهتری بگیرند دارای امتیازات ویژه شوند و نظراتشان را محترم تر شمرد که خود مقدمه ای خواهد بود بر ظهور دیکتاتوری.

دموکراسی فقط برای حکومت و دولت نیست ؛ رفتارهای ما نیز می تواند دموکراتیک باشد. برخوردهای درون جامعه، درون خانواده، مدرسه، اداره و .... همگی می توانند جلوه ای از آن باشد. زندگی و همزیستی صلح جویانه در کنار همه ناهمخوانی ها دموکراسی نامیده می شود.

نقدپذیری و پذیرش این که دیگران نیز حق اظهار نظر دارند همه اختلاف نظرها را قابل تحمل می سازد.

دموکراسی چند پیش شرط دارد  که یکی از آنها روش های تصمیم گیری می باشد زیرا انسان فقط وقتی می تواند بحث کند که بر سر روش انجام آن توافقی وجود داشته باشد .

درک مشترک از این مساله می تواند کمک کند که به جای زورگویی گفت وگویی آزادانه داشته باشیم. تعداد زیادی از عقاید مختلف را کنار هم جمع می کند نظراتی که هر کدام برای استدلال بهتر در رقابت هستند.

این عقیده که همه باید با یک الگو زندگی کنند خود باعث خفقان می شود.

بیاییم فرهنگ و درک خرد جمعی و احترام به عقیده دیگران را گسترش دهیم.

مدرسه یکی از بهترین نقاط برای آن است.

این مسئولیت بر دوش ما نیز هست .

" نیازی نیست که حتما مستقیما راجع به آن صحبت کنیم همین که در کلاس و مدرسه از این روش استفاده نماییم بزرگترین آموزش است ".

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید