"سیاست را از طریق فرهنگ دنبال کرده‌ام، زیرا فرهنگ پایه سیاست است"

دنبال کردن سیاست جز از مسیر اخلاق و فرهنگ، آن هم در خاورمیانه ای که قانون متاع کم ارزش و بازیچه ای بیش نیست، سردرآوردن از بیراهه و ناکجاآباد است.

در جوامع غربی اگر فرد لاقید و دروغ گویی به قدرت هم برسد زیاد نمی تواند بر خلاف منافع عمومی و یا در راستای منافع شخصی قدم بردارد چرا که در چارچوب سیاسی آن جوامع ، ساختار مهم است نه فرد. در آن جوامع عموما حزب است که تعهد می دهد و حزب است که تنبیه می شود و این گونه نیست که فردی با قطار دوستان و آشنایان خود را بیاورد و پس از چهار یا هشت سال شکلکی به مردم نشان داده و بار و بندیل خود را بسته و راه خویش گیرد.

اما در نظام سیاسی که چهل روز مانده به انتخابات ریاست جمهوری کاندیداهایش مشخص نیست، باید برای انتخاب و گزینش سیاستمدار و رهبر و لیدر جریان سیاسی در گذشته و زندگی خصوصی و سوابق او ریز شد و کنکاش کرد.

وگرنه به صرف اینکه فلانی سخنان خوبی می گوید و بدون توجه به گذشته و سابقه هر کس فقط باید به مواضع و سخنان امروز او توجه کرد، سخنی از سر ناآگاهی و ره به بیراهه بردن است. [بدیهی است که حتی لیدر فلان گروه تروریستی و یا مریم رجوی هم وقتی پشت تریبون قرار می گیرد و یا در رسانه ای حاضر می شود مدام از حقوق بشر و حقوق زنان و حق آزادی و دموکراسی و امثالهم سخن می گوید. اما این سابقه و نوع فعالیت ایشان است که نشان می دهد فهم و منظور ایشان از آزادی و دموکراسی و حقوق بشر چیست]

اینکه مدام شنیده می شود: «قانون درست اجرا شود، مفسد و دزد و فاسد و متحجر و بی فرهنگ و فرصت طلب و حذف می شوند» سخن درستی است اما در جامعه ای مانند جامعه ایران شعاری بیش نیست و از زمانی که میرزا یوسف خان مستشار الدوله «یک کلمه» را نوشت تا امروز هنوز جدال بر سر اجرای درست همان یک کلمه است .

در جامعه ایران اگر می خواهیم قدمی در مسیر توسعه سیاسی برداشته شود و یا قانون مورد احترام همگان واقع شود چاره ای جز پیگیری سیاست از طریق اخلاق و فرهنگ نیست و تا رسیدن به چنین جامعه ای باید بر روی کردار و گفتار و گذشته تک تک کنشگران سیاسی دقیق شد.

کانال خرمگس