هفته تربیت بدنی و ورزش همه ساله از۲۶ مهر تا ۲ آبان به منظور آشنایی جامعه با اهمیّت و اثرات ورزش در زندگی فردی و اجتماعی، توسعه و ترویج ورزش در خانواده ها و ترغیب جامعه به ورزش های همگانی برگزار می شود و این امر تلنگری است براي شروع دوباره یک زندگی بهتر و شادتر .
به دلیل اهمیت تربیت بدنی، یونسکو در سال ۱۹۷۸ در منشور خود آن را به‌عنوان یکی از "حقوق اساسی بشر" به رسمیت شناخت و خواستار فراهم آوردن فرصت‌های آموزشی برای آن در سیستم‌های آموزشی کشورها گردید (ماده ۱) و از کشورها خواسته شد تا با اختصاص جایگاه شایسته و مهم در نظام آموزشی، تربیت بدنی و ورزش را ارتقاء بخشند (ماده ۲) و بر تأمین نیروی انسانی کافی و متخصّص برای آموزش درس تربیت بدنی، برنامه‌ریزی درسی جامع و فراهم آوردن امکانات لازم برای درس تربیت بدنی و ورزش تأکید دارند (ماده۴ و ۵).
علاوه بر این‌ها، حمایت پژوهشی، اطلاع رسانی کافی و حمایت وسایل ارتباط جمعی، مقامات دولتی و نهادهای تخصّصی غیردولتی نیز به صورت یک کوشش هماهنگ در جهت ارتقای درس تربیت بدنی خواسته شده است (مواد ۶ و ۸). امّا علی‌رغم اهمیت تربیت بدنی و ورزش به‌عنوان نیاز اساسی دانش‌آموزان، هیچ موقع به عنوان اولویت در نظام آموزشی بسیاری از کشورها، از جمله کشورمان قرار نگرفته است.
زنگ ورزش اهمیت بسیاری در ارضای نیازهای اجتماعی، شناختی و حرکتی دانش آموزان دارد. ساعات ورزش در مدارس ما، بخشی از برنامه یادگیری است و نباید صدای زنگ ورزش در هیاهوی کلاس درس گم شود. آن زمان مطمئنی برای فراگیری بسیاری از مهارتهای زندگی اجتماعی است.
در بازی های گروهی، کودک معنای مصلحت " جمع " را فرا می گیرد و در حد توان برای موفقیت گروه خود می کوشد.
چه بسا اگر ما معلمان کار تیمی را از همین اوان کودکی یاد می گرفتیم الان برای رسیدن به حق و حقوق مان با این همه مشکل مواجه نبودیم. کم توجهی برخی از مدیران و مسئولان مدارس به تربیت بدنی، متخصص نبودن برخی از معلمان تربیت بدنی و جابه جایی اعتبارت تربیت بدنی و صرف آن در امور دیگر باعث کم رنگ شدن اهمیت ورزش در مدارس شده است. اما قدمت ۹۰ ساله درس ورزش و تربیت بدنی در کنار سایر دروس در آموزش و پرورش بیانگر اهمیت این درس می باشد.
کودکان و نوجوانان سرمایه های اصلی هر کشوری می باشند. سلامت جسمی و روانی آنها اساس پی ریزی جامعه سالم و پویاست. یکی از مهم ترین فاکتورهای ورزش و سلامتی، تغذیه سالم است که باید در مدارس مورد توجه قرار گیرد.
كاهش تحرك و عادات غذایی نامناسب در زندگي امروزي موجب شيوه هاي نوين زيستن گرديده که یکی از پیامد آن بروز چاقی هست.
آمارهای رسمی وزارت بهداشت نشان می دهد که حدود ۳۰ درصد دانش آموزان ایرانی دچار چاقی و اضافه وزن هستند که شيوع اضافه وزن و چاقى در شهرها دو برابر روستاها است.
چه بسا اگر ما معلمان کار تیمی را از همین اوان کودکی یاد می گرفتیم الان برای رسیدن به حق و حقوق مان با این همه مشکل مواجه نبودیم بر اساس این آمار ۲۵/۷ درصد از دانش آموزان مدارس هر هفته نوشابه مصرف می کنند، حدود ۳/۶ دهم درصد از دانش آموزان هر روز صبحانه نمی خورند و٦۰ درصد آنان روزانه شير مصرف نمى كنند. تقریباً ٦٨ درصد دانش آموزان روزانه سبزيجات تازه و ٤٠ درصد دانش آموزان روزانه ميوه مصرف نمى كنند، ٤٨ درصد آنها روزانه مسواك نمى زنند و طبق آمارهاى دقيق ٢٧ درصد دانش آموزان ترى گليسيريد بالا دارند.
با توجه به اینکه دانش آموزان در سنین مدرسه علاوه بر سه وعده غذای اصلی به میان وعده هم نیاز دارند و در بیشتر مواقع این نیاز را از طریق مواد غذایی موجود در بوفه مدارس تامین می کنند. از این رو ضرورت دارد علاوه بر آموزشهای بهداشتی، توجه ویژه ای به مواد غذایی عرضه شده نحوه تهیه و توزیع و ... معطوف گردد و این امر با مشارکت والدین، کارکنان مدرسه و دانش آموزان و نظارت اداره آموزش و پرورش امکان پذیر است.
در حالی که متاسفانه نظارت مسئولین محترم آموزش و پرورش در برخی مدارس، توجه بیشتر بر میزان درآمد بوفه های مدارس و اختصاص درصدی ازین درآمد به آنها می باشد.
ناهنجاری‌های اسکلتی در بین دانش‌آموزان از دیگر مسائلی هست که باید به آن توجه اساسی شود.
متاسفانه آمار نشان می‌دهد در بسیاری از مناطق کشور ۸۵ درصد دانش‌آموزان با ناهنجاری‌های اسکلتی نظیر گودی گردن و کمر، قوز پشت، پاهای پرانتزی، افتادگی شانه و...مواجه هستند. برخی از این ناهنجاریها منشا ارثی داشته اما بیشتر این موارد ناشی از کم تحرکی، بد راه‌رفتن، بد ایستادن، بد نشستن، خوابیدن نامناسب، تغذیه بد و ... است که لطمات زیادی را به کودکان و نوجوانان وارد کرده است و همچنین وجود تجهیزات ورزشی و میز و صندلی غیراستاندارد در بسیاری از مدارس از دلایل مهم بروز این ناهنجاری هاست.
آموزش صحیحِ نشستن و خوابیدن از طریق خانواده ها و رسانه ها و استاندارد سازی صندلی های مدارس می تواند از بروز و تشدید این ناهنجاریها جلوگیری کند.
یکی دیگر از مشکلات موجود در بسط ورزش در آموزشگاهها کمبود فضای ورزشی است و این مشکل در مدارس غیرانتفاعی که استانداردهای لازم فضای آموزشی، رفاهی و ورزشی و ... را ندارند حادتر هست. سرانه فضای ورزشی در ایران یک سوم استانداردهای جهانی است و همچنین سرانه فضاهای ورزشی دانش آموزی به میزان ۱۸ صدم متر مربع است که باید به یک متر مربع برسد اما تفاوت های فعلی به قدری است که امیدها و نویدهای فوق را دور از ذهن نشان می دهد.
در کنار کمبود فضای ورزشی برخی عوامل تهدید کننده سلامت دانش آموزان در محیط های ورزشی نا ایمن و کمبود ابزار و وسایل ورزشی را نباید نادیده گرفت.
از دیگر مشکلات کلاس تربیت بدنی اجرای طرح های ملی است. متولیان ورزش مدارس به جای ارائه راهکار برای احیای ورزش دانش‌آموزی، تغییر ساختار اداری ورزش دانش‌آموزی، اجباری کردن رشته‌های ورزشی در پایه‌های مختلف تحصیلی را به‌عنوان راه‌حل برگزیدند ؛ غافل از اینکه در بسیاری از مدارس با توجه به تراکم دانش‌آموزی، کمبود مربی متخصص، امکانات و تجهیزات و کوچک بودن فضای ورزشی و وجود تفاوت در مدارس شهری و روستایی هرگز امکان اجرای این رشته‌ها وجود ندارد.
از نظر نگارنده بهتر است در هر استان، مدارس براساس برخورداری از امکانات و تجهیزات لازم طبقه بندی شوند و سپس متناسب با آنها برنامه هایی را تدوین و اجرایی کرد.
امیدوارم سیاست گزارن و مسوولان تربیت بدنی آموزش و پرورش به این نکات توجه جدی داشته باشند چرا که زنگ خطر در درس تربیت بدنی و ورزش به صدا درآمده و باید در جهت مقابله با آن به روش‌های علمی عمل کرد.
بیایید برای احیای ورزش مدارس طرحی نو در اندازیم، اجباری کردن رشته‌های ورزشی یا آذین‌بندی و خط‌کشی حیاط مدارس دردی را درمان نمی کند ، باید از تجارب کشورهای توسعه یافته در توسعه ورزش در مدارس بهره برد تا بتوانیم رونق و نشاط را به زنگ ورزش مدارس بازگردانیم چرا که مدارس به آپارتمان‌هایی تبدیل شده‌اند که زنگ ورزش از آنها کوچ کرده است.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان