گروه اخبار/
در قانون بودجه ۹۸ به دنبال این هستیم تا مدارسی که امکان تغییر کاربری بخشی از فضای آنها وجود دارد، به آنها اجازه داده شود آن قسمت از مدرسه را به شرطی که آسیبی به فضای آموزشی نرساند، به تجاری تغییر کاربری دهند و از این طریق بتوانند هزینه‌های مدرسه را تامین کنند.
در این طرح قرار شده است که شهرداری هم هیچ هزینه‌ای از مدارس دریافت نکند. این اتفاق پشتوانه‌ای برای مدارس است. وقتی یک مدیر مدرسه بداند از طریق این بخش تجاری، درآمدهایی نصیب مدرسه میشود، طبیعی است که بهتر می‌تواند برای مسائل آموزشی و رفاهی هم معلمان و هم دانش‌آموزان توجه و برنامه‌ریزی کند.
این طرح فقط برای مدارسی است که امکان تغییر کاربری بخشی از فضای خود را دارند و در شرایطی است که این تغییر کاربری مشکلی برای فضای آموزشی درست نکند.
در این طرح، مدرسه بخشی از فضای خود را برای مثال ۲۰ متر ۳۰ متر را به تجاری تبدیل می‌کند، شهرداری هم پروانه رایگان می‌دهد تا مدرسه یک مغازه یا یک مرکز تجاری درست کند و از این طریق مدرسه درآمد داشته باشد.
آموزش و پرورش می‌تواند برای ساخت این فضا کمک کند یا خود مدرسه یا خیران بسازند یا با مشارکتی که به شرایط مدرسه برمی‌گردد.
این طرح نگاه تجاری به آموزش و پرورش ندارد، بلکه برای درآمدزایی خود مدرسه است تا کمک حال آن شود و برای بهبود وضعیت رفاهی و آموزشی و خرید تجهیزات برای آن مدرسه هزینه شود.
این طرح در کمیسیون عمران مصوب شده است و منتظریم که در کمیسیون تلفیق هم تصویب شود و نهایتاً در صحن مجلس.
هم آموزش و پرورش و هم دولت هم با این موضوع موافق و حامی اجرای این کار هستند.
پانا
نظرات بینندگان
نگاه مصرف کنندگی و تقویت آن در جامعه ما به اندازۀ کافی موج مخرب دارد ، در این طرح بجای ایجاد واحد تولیدی در حد توانایی دانش آموزان در زنگ کلاسی مخصوص و یا اوقات بیکاری ، باز به ایجاد واحد تجاری
برای رفع نیازهای مدارس و تأمین بودجه برای مدرسه پرداخته ایم. به معنایی دیگر بوفه های مدارس تبدیل به یک مغازه خواهد شد.
تفکر تولیدی را باید به کودکان تزریق نمائیم و گر نه خرید و فروش خارج از مدرسه به اندازۀ وفور برای آنان
آموزش مصرف گرایی را با خود دارد.
احتمال وقوع دارد. خود این امر همانند سرویس
مدارس ، نیاز به پیگیری و بذل توجه دارد.
نکتۀ دیگر ، محصولات مورد فروش هست که در
حد تنقلات مضرّر و چاق کننده اگر باشد و نظارت
و کنترلی بر تنوع کالاهای مورد فروش نباشد ، در
طول زمان شاهد افزایش آمار دانش آموز چاق در
کشور خواهیم بود. حساسیت روی نوع کالای
مورد فروش بسیار اهمیت دارد . تا عادات بد و
غلط در دانش آموزان تقویت نشود.
کتابخوانی را در کودکان ایجاد و تقویت نمائیم.
حتی برای اوقات فراغت دانش آموزان نیز می توان
با احتساب یک ساعت مطالعه ، مبلغی دریافت کرد
تا هم مطالعه کتاب ترویج یابد و هم اگر میل و یا توان
خرید کتاب نیست ، قدرت مطالعه وجود داشته باشد.
و هم برای مدرسه امکان مالی فراهم گردد.
البته همۀ این موارد در هر سه نظرم در شرایطی ممکن است که فروشنده هیچ مبلغی از مغازه برای
خود برندارد و همۀ درآمد به مدرسه اختصاص یابد.
پس فروشنده باید فردی باشد که درآمدش از آموزش
و پرورش تأمین می گردد و گرنه چیزی برای مخارج مدارس باقی نمی ماند.
جناب آقای پورسلیمان ،
نقدی مختصر بود بر طرح.
بی نهایت برای همکاری تان
در انعکاس نظر سپاسگزارم.
مثلا اگه ساعات غیر اداری مدرسه تبدیل شود به پارکینگ محله، مدیر یا سرایدار از در آمد آن به کسی جواب می دهند؟
آشانتیونه بوفه را میگیرن بین خود تقسیم می کنند وحاضر نیستند برای بچه های بی بضاعت خرج کنند