به گزارش خبرگزاری ها به رغم مخالفت های گسترده و تظاهرات و اعتراضات نسبتا خشونت بار و مخالفت شدید اتحادیه های کارگری و کارمندی با قانون افزایش سن بازنشستگی ، سرانجام در اثر مقاومت و چانه زنی اتحادیه های صنفی و سندیکاهای کارگری با شورای قانون اساسی فرانسه؛ شورای مذکور این قانون جنجالی را با تغییراتی در جزئیات تصویب و تایید و سن بازنشستگی را از 62 سال به 64 سال افزایش داد (1) .
همزمان با این وقایع به گزارش خبرگزاری های داخلی بنا به پیشنهاد دولت در لایحه بودجه سال 1402و ظاهرا در راستای کاستن از فشار بار مالی و دادن فرصت به صندوق های بازنشستگی ، قانونی تصویب یا پیشنهاد شده که به موجب آن سن بازنشستگی در ایران هم در صورت رضایت شاغلین (نیکی و پرسش؟!) دو سال اضافه می شود.
نکته جالب در بازتاب انتشار این دو خبر در ایران و فرانسه ، تفاوت 180درجه ای در عکس العمل شاغلین ایرانی و فرانسوی است چرا که این مصوبه در ایران نه تنها مورد اعتراض هیچ کارمند و کارگری قرار نگرفته بلکه به عنوان یک خبر مسرت بخش باعث شده که قند در دل بسیاری از شاغلان در شرف بازنشستگی (به خصوص در بین کارمندان رده بالا و مدیران دولتی و صاحبان مشاغل نان و آبدار) آب شود!
آیا از خود پرسیده اید علت این تفاوت دیدگاه بین نیروی کار ایران و فرانسه و در کل کشورهای صنعتی پیشرفته ریشه در کجا دارد؟
چگونه است که نیروی کار فرانسوی برای رسیدن به بازنشستگی روزشماری می کند ولی برای نیروی کار و کارمند ایرانی ، بازنشستگی به منزله کابوس و پایان دوران خوش زندگی است ؟
علت را در وهله اول باید در فرهنگ کاری و وجود روابط سالم و نرمال بین نیروی کار به طور عام از یک طرف و کار فرما از طرف دیگر دانست که مبتنی بر عناصری همچون نظم و انضباط شدید محیط کار (2) ، بهره وری بالا با استفاده از ظرفیت و توانایی کامل شاغلین در دوران خدمت ، تناسب کامل حقوق و دستمزد دریافتی با کاری که کارمند یا کارگر انجام می دهد و از همه مهمتر ، حفظ سطح زندگی بازنشسته د رحد زمان اشتغال و بسیاری عوامل دیگری دانست که باعث می شود که شاغل فرانسوی به درستی احساس کند که در قبال دریافت حقوق و دستمزد در دوران اشتغال وظیفه خود را به تمام و کمال انجام داده و دوران بازنشستگی و حقوق مکفی فرصتی برایش فراهم می کند که بدون دغدغه هزینه زندگی به کارهای مورد علاقه خود از سفر و تفریح بگیرید تا مطالعه یا عضویت در نهادهای مدنی و خیریه و ... بپردازد . در واقع خیالش راحت است که در قبال حقوق و دستمزدی که در دوران اشتغال دریافت می کرده کار مفید و کامل انجام داده و دیگر دین و یا تعهدی به سازمان متبوع خود ندارد اما در ادارات و کارخانجات ایرانی خصوصا شرکت های بزرگ دولتی و نیمه دولتی به دلایل عدیده من جمله نبود شفافیت و نظارت ، عوامل پیش گفته چندان جدی گرفته نمی شوند و در نتیجه محیط کار و نوع کار برای شاغلین ایرانی طوری نیست که بعد از 30 سال خدمت آرزوی بازنشستگی داشته باشند چون بر خلاف محیط کار در فرانسه کارمندان حتی اگر بخواهند نمی توانند با ظرفیت کامل کار کنند و از طرفی با دریافت حکم بازنشستگی ناگهان از بسیاری از امکانات مشروع و غیر مشروع دوران خدمت محروم می شوند.
در نگاهی اجمالی به راندمان و بهره وری نیروی کار ایرانیان به خصوص در بخش مشاغل دولتی و مقایسه آن با سایر کشورها ، زمان کار مفید بخشی از کارمندان دولت در ایران (از 8 ساعت کار روزانه) بین 22 دقیقه تا یک ساعت متغیر اعلام شده هر چند این داده ها برای من که زمانی کارمند شاغل بودم بدبینانه به نظر می رسد ؛.اما در عین حال در مقایسه با میزان بهره وری و ساعات کار مفید سایر کشورها متاسفانه ایران از این بابت در رده های پایین جدول قرار می گیرد و امتیاز بالایی ندارد به ویژه درمقایسه با فرانسه یا ژاپن با فاصله زیاد در رده پایین جدول قرار می گیرد.
حال تصور کنید با همین بهره وری پایین که در ایران وجود دارد هر از چند گاهی در همین سیستمی که در ازای 8 ساعت حضور در محل کا ر فقط بین 22 دقیقه تا 1 ساعت کار مفید صورت می گیرد (7ساعت پرتی ) گاه و بیگاه سر و صدای فیش حقوق های نجومی با ردیف های عجیب تر رسانه ای می شود مثلا درفیش حقوق کارمندی که میانگین بازدهی کارش 22 دقیقه هست! در پایان ماه 120 ساعت هم اضافه کاری دیده می شود! یا حق سفر و ماموریتی قید می شود بدون اینکه سفر و ماموریتی در کار باشد و یا مزایایی جنبی از قبیل استفاده از خودروی دولتی، استفاده از اماکن تفریحی و سیاحتی درمناطق توریستی با هزینه سازمان و چندین موقعیت و رانت دیگر همه و همه آیا جذابیت ماندن پشت میز را دو چندان نمی کند !
از طرفی نگاه کنید به تعطیلات زیاد سالانه در ایران که تازه به خود ایام تعطیل اکتفا نمی شود چون با یک روز تعطیلی در وسط هفته بعضی از ادارات کشور در روزهای قبل و بعد از تعطیلی معمولا به صورت نیمه تعطیل در می آید (نگاه کنید به ترافیک قفل شده جاده های شمال کشور در این مواقع) تا حدی که مثلا به بهانه تعطیلات 5 نوروز نظام اداری کشور عملا بین 15 تا 20 روز فشل و غیر پاسخ گو می شود و این در حالیست که درهمین ایام کلیه هزینه های حقوق و دستمزد نه تنها ثابت می ماند بلکه با پرداختهایی مثل عیدی و پاداش رنگارنگ با عناوین مختلف آخر سال که جذابیت این نوع فرهنگ کاری را شیرین و شیرین تر می کند.
به راستی ؛
آیا می توان چنین شرایط طلایی کاری (دریافت مزد برای کار نکردن) را در کشورهای توسعه یافته مانند فرانسه ، ژاپن و یا کره جنوبی دید ؟
باور کنید اگر به قول امروزی ها این آپشن را در اختیار نیروی کار فرانسوی و یا ژاپنی یا کره ای قرار دهید نه تنها به افزایش سن بازنشستگی اعتراضی نخواهند داشت بلکه حاضرند تا آخرین لحظه حیات پشت میز خود به سبک ایرانیان به خدمات صادقانه خود ادامه دهند.
1- هم دولت و هم رهبران سندیکاها به عنوان طرفین دعوا ؛ بیشتر از نگاه اقتصادی و نه سیاسی به ماجرا نگاه می کنند و در همین چارچوب مشخص با هم چانه می زنند که بیانگر ایفای مسئولیت و نقش مثبت تشکل های مدنی و صنفی شناسنامه دار در دموکراسی های پایدار در جهت جلوگیری از انحراف اعتراضات اجتماعی به سمت شورش های کور و پر هزینه می باشد .
2- دوست مورد وثوقی که فرزندش ساکن کانادا می باشد نقل می کرد در شرکتی که فرزندش کار می کند تلفن همراه کارمندان هر روز در شروع کار جمع آوری می شود و فقط دو یا سه خط تلفن ثابت برای تماس خانواده ها آن هم برای شرایط اضطراری برقرار است. این بدین معنی که شرکت حتی زمان محدود مکالمه احتمالی پرسنل را اتلاف وقت نیروی کار و پایین آمدن راندمان تلقی می کند.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان