در نوشته های قبلی ام در صدای معلم ، برخورد آرای مدیران و معلمان را شاهد بودیم.
چرا دل این دو عنصر اصلی مدرسه این قدر از هم پُر است؟
چون با هم رو راست و صمیمی نیستند، چون هر دو در برقراری ارتباط با یکدیگر ، ماسکی بر صورت دارند که خود واقعی آنان را پنهان می سازد و این یعنی بقا و دوام شغل شان. چون هر دو تصوّر می کنند که دیگری منافع او را به خطر خواهد انداخت. یعنی مدیر نمره ارزشیابی مناسبی برای معلم نخواهد داد و معلم از مدیر به اداره شکایت خواهد کرد.
چون هر دو با هم دوست نیستند و هر دو از هم انتظار احترام و توجه مضاعف و غیر ممکن را دارند. چون قوانین اداری با نظام ارزشیابی و رتبه بندی خود ، آنان را چنان به جان یکدیگر انداخته - یعنی کنترل درونی - که راز بقایی در مدرسه حاکم شده است.
ما 81 نوع ،تیپ مدیریتی داریم و این هم یکی از انواع سبک های مدیریتی است که اداره به فضای مدرسه حاکم کرده است یعنی سبک مدیریتی خود کنترلی. یعنی غیرمستقیم و ناخواسته توسط هدایت کنندگان آن محیط معلم برای حفظ منافع خود مدیر را خطر می بیند و بالعکس.
مسئولین محترم آموزش و پرورش گاه خود شما هم فراموش می کنید که ما مسلمانیم و از مهمترین ویژگی های مسلمانان دوست داشتن یکدیگر،احترام متقابل ،گذشت ،همکاری و همیاری ، فداکاری ،محبت و آرامش و... است. شما همه این ویژگی ها و چندین صفت خوب دیگر را بین کارکنان مدرسه ،خفه ساختید.
برای همین مدرسه کانون الوان الوان مشکلاتی است که در حل آنها خودتان نیز عاجزید و راه حل را گاه در جابه جایی مدیر یا معلم و یا.....جست و جو می کنید و ضربه ی بزرگی به تعهد و باور آن فرد رانده شده از حق و حقوق خودش ،وارد می نمایید.
ما که مسلمانیم و این کافی نیست چون قبل از انقلاب هم بودیم ،بلکه جامعه مان اسلامی است چرا؟
چرا این سبک خیانتکار و ستیزه جوی مدیریتی را در مدارس حاکم نموده اید؟
چرا پلیدیها را جزء صفات ذاتی یک فرهنگی می نمایید و شخصیت او را به سوی صفات منفی عوض می نمایید؟
چرا شاغلین این جامعه را به سوی دروغ و دروغگویی، چاپلوسی و تملّق گویی ، دو شخصیته بودن ( درمنزل یک گونه و در مدرسه و جامعه نوع دیگر) و غیبت و تهمت و افترا و.... وادار می نمایید؟
جالب این که همه تصّور می کنند که این ها ویژگی های محیط کار خانم هاست ،اما آنانی که با فرهنگیان مرد همکار بودند ، می دانند که آثار تخریبی ارزشیابی و رتبه بندی حاکم آنچنان وحشتناک است که مردان نیز درگیر این ماجرای ناگوار هستند.
جناب وزیر !
شما اگر نوشته های صدای معلم را بخوانید یا اگر وقت ندارید چون مدیر درجه یک هستید ،کسانی را مشغول این کار بنمایید ،می توانید با مطالعه ی نوشته های این رسانه توسط همکاران محترم و فرهیخته ، کلی از مشکلات وزارتخانه را حل و فصل نمایید؛ اما کجاست باور این که من نمی دانم و می خواهم یاد بگیرم از کجا باید آغاز کنم؟
کاش مدیران رده بالا به جای جست و جو در ناکجا آباد ،همین نزدیکی ها ،زیر پوست مدرسه را می دیدند ،آنگاه این قدر استمرار معضلات و مشکلات مزمن در آموزش وپرورش نبود.
چرا ما از سادگی می پرهیزیم و به پیچیدگی گرایش می یابیم؟ آنگاه خردمندتر به نظر می رسیم یا نابغه تر؟
همین جا ، با بررسی روابط غیر انسانی حاکم در بین اولیای مدرسه می توان کلی از مسایل را حل و فصل کرد.
ما مدیران و معلمان خود به خود غیر انسانی نشده ایم ،ما را در این قالب نهاده اند.
ما را ، مدرسه را ، جامعه بزرگتر را که تأثیر می پذیرد را رهایی بدهید. سبک مدیریتی مدارس را از خود کنترلی به با هم اداره کردن فضای آموزشی،تبدیل نمایید.
در ضمن فراموش ننمایید که بزرگ ترین قربانیان این جدال ، "دانش آموزان و فرهنگ و ادب " کشور است.
تا کی در جا زدن ،تا کی سیر قهقرایی !
به جای حل مسأله ، زدید چشم و دل مسأله را کور کردید و رتبه بندی 3 تایی را 5 گله کردید.
لطفا ما را به حال انسانی خودمان برگردانید.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
اگر معلمی منتقد کارهایش شده از شدت خشم منفجر می شود
چیری که مطلق است این است که
چیزی مطلق نیست (ایشان پدر علم جامعه شناسی بودند)برداشت مطالعه کننده به نحوی است که تعمیم را احساس می کند
به طور نظری نه تحقیقی، اگر بخواهم.
بگویم 60/70 درصد می گویم چنین
است. تشکر
نظام ارباب و خان ور نیفتاده
تو شهرستان ما برای مدیر شدن کت و شلوار و مهمانی و...مده
شهر های بزرگ رو نمی دونم.
اما هر چی هست از تعارفات بی مزه و پخمه بازی های یه سری از خود ماست.
البته تو شهر ما پهن بودن در هر دو معنا معیار راهیابی به جمع رسانه.
تنها دلیلی که میتونم برای وضع مضحک فعلی ذکر کنم بیگانه بودن جامعه معلمین با جامعه است.
واژه فرهنگی فداکار قانع و...را دور بیاندازیم،فریاد(هل من..) یار خواهی رهبر رو بشنویم و تو ذهن تظاهر بزنیم.
برای مدیران مدارس که اکثرا هم از راهی غیر شایسته سالاری انتخاب میشوند ۴۰ساعت ضمن خدمت دوره مدیریت اجرا می شود که ان راهم بعلت داشتن پارتی نمی روند شما پیدا کنید......
علاج این واقع تخصص گرایی وشایسته برگزینی است...!!!!
تنها چیزی که مطلق است ،خداست.
در ضمن فقر نسبی و فقر مطلق هر کدام تعاریفی جداگانه برای خود دارند و ما فقط زیر خط فقریم نه مبتلا به فقر مطلق. گاه من هم مثل شما آنقدر از اوضاع مالی می نالم که از خدایم شرمسار می شوم و می گویم خدایا مرا ببخش تو الرحم الراحمینی ، خدایا تو رزّاقی ، ناشکری نمی کنم اما چه کنم که حق و حقوق واقعی ما را نمی دهند؟
از ما بعید است که به حیطه علم چنین بی رحمی کنیم.
بنده از نظرات خشمگین یا تند همکاران آزرده خاطر
نمی شوم ،بر عکس امیدوار می شوم که آقای وزیر محترم ، این همه تنش موجود مابین یک قشر شاغل جامعه را ببینند و به آن افتخار نمایند. افتخار نمایند که با ما چه کردند که خودمان نیز به خودمان رحم نمی کنیم. آیا بجز واقعیت نهفته در ساختار سازمانی خودمان سخنی گفته شده است؟ حال درصد آن چه فرقی می کند 30 درصد باشد یا 60 درصد؟ وقتی که 100 درصد هم باشد اما در این کشور داد از یک آری فقط یک مسئول بر نیاید،و من و شما مدام بر یکدیگر بتازیم؟ نتیجه؟ بی حرمتی، عدم وحدت، گویی مسئولین محترم از این اوضاع لذت هم می برند!!!
رشته ام. ای کاش واقعیتی به نام "خلوص قلم " را هم باور داشتیم. باز غمی نیست همین برخورد آراء خود ، روزی عامل تعالی فرهنگیان محترم این مرز وبوم خواهد بود. بد نوشتن از ننوشتن و سکوت و بی تفاوتی بهتر است. امید که مسیر رشد افکار ادامه داشته باشد.
بنده در شانزده سالی که به عنوان معلم مشغول به کار شده ام معمولا در سه مدرسه تدریس داشته ام وابدا چنین رفتارهایی را از جانب معلمان و مدیران ندیده ام با اینکه همیشه چنین نوشته هایی را در بعضی سایتها و گروههای معلمان دیده ام اما به نظرم اوضاع آنچنان که شما فرموده اید نابه سامان نیست شاید تفاوت در دید گاهها باشد . بنده اگر مدیری قانون را در فرم ارزشیابی بنده رعایت کرد سعی می کنم خودم را اصلاح کنم و ممکن است فرد دیگری این را به حساب کینه وعداوت مدیر نسبت به خودش بگذارد