تابوی وزیر بودن زن در دولت دهم شکسته شد ... آقای روحانی ! معرفی یک زن برای تصدی پست وزارت آموزش و پرورش پاسخی درخور به مطالبات جامعه و رفتار سیاسی بانوان فعال ستاد روحانی است

 شنیده ها حاکی از حضور زنان در لیست کابینه دولت دوازدهم است.
البته تابوی حضور وزیر زن در دولت دهم شکسته شد .
خانم وحید دستجردی اولین وزیر زن بعد از انقلاب اسلامی است.
اما این روزها گمانی زنی ها درخصوص وزارت آموزش و پرورش است و سؤال اساسی این است ؛ اصولا تبعیض مثبت به نفع زنان در آموزش و پرورش عقلانی است؟
قبل از آن که به پاسخ این سؤال برسیم لازم است شرایط حاکم بر نظام آموزش و پرورش واکاوی گردد :

۱- آموزش و پرورش بزرگترین نهادی است که بخش عمده ی جامعه با این نهاد سروکار دارند .و برحسب اتفاق بیش از پنجاه درصد نیروی آموزشی آن را زنان تشکیل می دهد .

۲- کاوش های میدانی نشان می دهد در بخش آموزشی و مدیریتی این وزارتخانه زنان جدیت بیشتری نسبت به مردان از خود نشان داده اند.
هر چند در پیشینه  فعالیت سیاسی زنان بعد از انقلاب نیازی به اثبات حضور چشمگیر زنان  نیست اما در این یادداشت لازم شد  فعالیت سیاسی چهار دهه زنان ایرانی با  فعالیت سیاسی زنان بریتانیایی مقایسه گردد .
درکتاب  جامعه شناسی زنان اثر نویسندگان ：پاملا آبوت/ کلروالاس در خصوص فعالیت سیاسی زنان بریتانیایی چنین آمده است：

"زنان آشکارا از صحنه ی رسمی سیاست در بریتانیا غایب اند . با این که رهبر حزب محافظه کار ،خانم تاچر نخست وزیر است و از سال ۱۹۷۸در این مقام بوده است"
سپس نویسنده به ذکر دلایل غیبت زنان انگلیسی از صحنه ی سیاست می پردازد .

از دلایل حضور کمرنگ زنان در این کشور می توان به：

۱-رفتار سیاسی زنان در مقایسه با مردان اصالت کم تری دارد .

۲- به چهره ی تحریف شده ی زنان در جامعه شناسی سیاسی اشاره کرده است .

۳- در سیاست ورزی جنسیتی به مقاومت مرد سالاری پرداخته است.

در همین کتاب ذیل عنوان زنان و سیاست می خوانیم：
 ظرفیت سیاسی زنان در متون مردمحور دست کم گرفته شده است. نویسنده با اشاره به این که زنان در  مباحث سیاسی محافظه کارتر هستند ؛می نویسد：

" توجه مردان به میزان دستمزد و ساعات کار است در حالی که زنان به شرایط کار توجه دارند. "
در ادامه نویسنده اذعان دارد که اگر واقعا زنان کم تر از مردان به صحنه ی عمومی سیاست علاقه نشان می دهند _حکمی که پشتوانه تجربی محکمی ندارد - شاید به این دلیل است که زنان با دیدی واقع گرا احساس می کنند که نمی توانند بر روند حوادث تأثیربگذارند چون دستورکار سیاست و فرآیندهای سیاسی درحاکمیت مردان است.
در پایان نویسنده معتقد است تقسیم جهان به دو قلمرو عمومی و خصوصی (خانگی ) خود مسئله ای سیاسی است . نگرانی زنان درباره ی شرایط کار،آموزش کودکان و... نشان از تجاربی است که با تجارب مردان فرق دارد و در عمل ممکن است رفتار سیاسی ایشان شکل دیگری به خود بگیرد.
در تحلیل رفتارسیاسی زنان انگلیسی نکته ای که حائز اهمیت است حضور زنان را در حرفه های نیمه تخصصی آموزش و بهداشت نشان می دهد و این که زنان به دلایل نگرش صدرصد مردسالاری نمی توانند به رده های بالای مدیریتی برسند.
اگر روند شکل گیری و فعالیت زنان ایران را از ابتدای انقلاب تا امروز بررسی کنیم کم و بیش شباهت هایی دیده می شود.
حضور کم رنگ زنان در عرصه فعالیت های سیاسی ،محافظه کار بودن زنان و نگرانی زنان فرهنگی بیش از آن که معیشتی باشد به شرایط کار معطوف است .

هرچند لزوم پرداختن به بحث دستمزد ها در شرایط فعلی غیر قابل کتمان  است اما مطالبه بانوان فرهنگی دورنمایی متفاوت تر از مردان دارد.
در تحلیل ها می خواندم که بزرگترین سد ورود زنان به پست وزارت فقدان تجربه ی کافی ذکر می شود و همچنین برخی بر این باور هستند که برای تصدی پست های کلان مدیریت صعود باید  پلکانی باشد یعنی عبور از  مدیرکلی و... ؛ این شیوه اگر چه درست است اما باید در نظر داشت بانوان توانمند در دولت کم نیستند که می توانند در قامت یک وزیر ظاهر شوند.
در حوزه ی آموزش و پرورش ،حضور یک وزیر میانه رو و صد البته کاردان می تواند جنبش و تحرک لازم ایجاد کند ، این ویژگی ها اگر با نگاه زنانه  همراه شود؛ می توان امیدوار بود با نگاه زنانه که نگرشی نو در این وزارتخانه است ؛ زوایای این وزاتخانه به گونه ای دیگر تحلیل شود.
عمده بحث مشکلات آموزش و پرورش معطوف به ناکارآمدی بسیاری ازبرنامه های این وزارتخانه است.که گاه قابلیت اجرایی نمی یابد ؛ بنابراین با نگرش و نگاهی که برساخته از دیدگاه بیشترینه ی پرسنل این وزارتخانه است شاید بتواند قدم هایی هرچند کوچک اما تأثیرگذار برداشت.
ناگفته نماند که تأکید بر تفاوت های جنسیتی درجامعه شناسی سیاسی درست نیست زیرا نگاه مردانه و یا زنانه به مسأئل می تواند آسیب های دیگری داشته باشد.
از منظر دیگر باید تلاش کرد ضمن برآورده نمودن خواست اکثریت از خرد جمعی نیز غافل نبود.
از دیگر سو تشکیل کمپین های فرهنگیان جهت معرفی وزیر،اراده ی حداکثری برای سپردن پست وزارت به زن را نشان نمی دهد هرچند تجمع گروهی از بانوان فرهنگی مقابل وزارت آموزش و پرورش و درخواست ایشان برای تصدی زن در وزارت آموزش و پرورش گواه آن است که درصدی از زنان و حتی مردان فرهنگی به انتخاب وزیر زن متمایل هستند.

علی رغم این که زنان در آموزش و پرورش جسته گریخته از  انتظارات خود مبنی بر حق مادرانه (مرخصی زایمان،حق شیر،هزینه های جانبی چون مهدکودک و ..)می گویند اما این مطالبات از حیطه ی گپ و گفت های زنگ تفریحی خارج نمی شود !
در واقع جنس مطالبه خواهی زنان هرگز به شکلی قانون مند و تشکیلاتی مطرح نشده است ؛ حتی در شبکه های اجتماعی نگاه زنانه به مشکلات دیده نمی شود با این وجود به نظر می رسد این وزارتخانه احتیاج دارد با نگاهی نو به مشکلات آموزش و پرورش بپردازد
  ذکر این نکته خالی از لطف نیست که آرای بیست و چهارمیلیونی با مشارکت حداکثری بانوان فرهنگی شکل گرفت ؛ این مشارکت صرفا حضور برای رأی دادن به دولت اعتدال نبود ؛ از حضور و فعالیت در ستاد روحانی گرفته تا حضور در پای صندوق رأی و تا پایان شمارش آرا قابل تأمل است .

پس معرفی یک زن برای تصدی پست وزارت آموزش و پرورش پاسخی درخور به رفتار سیاسی بانوان فعال ستاد روحانی است.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید