صداقت در نظر، کلام و عمل، تحفه و نعمتی است بزرگ که در تمامی ادیان، فرهنگ ها و تمدن ها و در نزد تمامی فلاسفه و ادباء و نخبگان ، امری پسنددیده می باشد. فقدان صداقت و یک رنگی و تلون مزاج و بوقلمون صفت بودن که علامت نوعی نفاق و خوی غیر انسانی و رویه بهیمی است، مبین بیماری و رکود و عقبگرد یک فرد و اجتماع تلقی می گردد با چنان تراژدی موحش و غم بار، موجبات تعطیلی فکر و تعقل و خلاقیت انسانی و نهادینه شدن رحوبات اهریمنی و بن مایه های ماکیاولیستی و آنارشیستی و آوانتوریسم خطرناک و سرایت آن در لایه های مختلف اجتماع و پارامترهای سیاست، اخلاق، ادبیات، مذهب، دیانت و خانواده و کلیت فرهنگ می گردد.
دکترین دو گانه و متضاد و متناقض در جهان بینی و ایدئولوژی و انتخاب و قضاوت و اجرا و تصمیم گیری ها، دانسته و ندانسته و نخبه کشی، فرار مغزها، عدم توسعه و دفن ارزش ها و بروز ناهنجاری ها و فساد و پلشتی و نهادینه ساختن چاپلوسی و دروغ و نیرنگ می انجامد و وقتی جامعه دچار سردرگمی و پریشان خاطری و عدم امنیت خاطر روحی ، فکری و مدنی شد و هرج و مرج و احساسی گرایی و منش و مشی ژلاتینی را در الویت یافت، خود به خود زمینه ساز و پذیرای استبداد و دیکتاتوری می شود و البته چنین معضلی در تباین و تخالف با فرهنگ توحیدی، انسانی، ادیان و مذاهب و قاموس و منشور قانون اساسی و روح و جوهره فلسفه آفرینش و هستی و چیستی انسان و جهان است.
توجه و عمل حقیقی به آرمان و ایده انبیاء و امامان و مردان و زنان بزرگ و ادیبان و فیلسوفان و حکما و طلایه داران عرصه دانش و حکمت و عرفان و فلسفه و هنر و غور و تفحص در لایه های حکمی و کلامی و اخلاق و سلوک دلسوزان و علاقمندان مانفیست الهی، انسانی و روح کلی جمهوری اسلامی و خط امام و رهبری مغایر و مخالف دیدگاه ها و تفاسیر و تامیل ها و پراتیک پارادوکسی مورد نظر و آماج خامه قلم نگارنده می باشد.
دوگانه اندیشی و دوگانه عمل کردن به ویژه اگر از ناحیه و مدعیان و مشعل داران و اهالی مذاهب و فرهنگ و سیاست و علم و دانشگاه ها و مراکز مذهبی و معنوی اعمال گردد از منظر جامعه شناختی خطری مضاعف و ضرری دو چندان خواهد داشت زیرا به عنوان مدل و الگو تلقی شده و در لایه های زیرین جامعه موثر خواهد افتاد و به گونه ای روان شناختی ، عادت و رویه و فطرت ثانویه قلمداد می شود.
وقتی یک دانشگاه بزرگ و معروف و تاثیر گذار در حکومت، سیاست، فرهنگ و اقتصاد و کلیت جامعه و حال و آینده و سرنوشت آن با همت و مدیریت یک فقیه و مجتهد که می بایستی الگو و اسوه اخلاق مداری و اخلاص، صداقت، امانتداری و عدالت و مساوات و قانون و شرع انور باشد و نام مقدس یک معصوم (ع) را به یدک می کشد، از یک طرف خود را اصول گرا و ارزشی می نامد و دم از تشرع و تدین و تقدس می زند و از سوی دیگر در عمل از روح و جوهره مقدسات فاصله بگیرد و نهایتا در جامعه و اذهان داخل و خارج، بدبینی، اشمئزار و انزجار ایجاد نماید و در حقیقت تیشه به ریشه بزند و بازخورد کارش همان باشد که دشمن می خواهد دیگر چه انتظاری از دیگران می توان داشت!؟
مسئولان و دست اندرکاران و طراحان و مجریان آن به اصطلاح دانشگاه از یک طرف خویشتن را مخالف هر آن چه غیر ایده و مرام و استراتژی کلی آنان باشد را به کلی تخطئه و بایکوت و سرکوب می کنند و به زعم خویش و در قاموس نظری شان نخبگان و مبارزان و مصلحان آزاد اندیش و اما غیر مسلمان را ملحد و کافر و مطرود و به تعبیری چپ تلقی می کنند و از سوی دیگر در یک چرخش دوزیستی و دوگانه و لاک پشتی و از منظر نان به نرخ روز خوردن و به اصطلاح مصادره به مطلوب! و به لحاظ پر کردن برخی خلاء های حیثیتی و ایدئولوژیک کنگره و بزرگداشت تجلیل از چه گوارا، فیدل کاسترو و .... با آن همه تبلیغات و طمراق و آب و تاب بر پا می کنند و گوش فلک را کر می کنند و کاتولیک تر از پاپ می شوند! در حالی که چنان مشی و تاکتیکی اصلا با گروه خون آنان سنخیت ندارد.
اشتباه نشود امثال ارنستو چگوارا، اورتگا، فیدل کاسترو و گاندی و نهرو و دیگران با توجه به آرمان آزادی خواهی و عدالت خواهانه و حمایت آنان از حق و حقیقت و انسانیت و مظلومان و محرومان و مبارزات و جان فشانی های ضد امپریالیستی و ضد ظلم و بی عدالتی آنها، بندگان راستین و مخلص خدا و بلکه موحد و حتی مسلمان و پیرو انبیاء تلقی می گردند و اطلاق چپ به مفهوم لائیک و آته ایسم و لامذهب به آنان، اشتباه است اما سخن این جاست که دروغ گویان می بایستی رسوا شوند!
پارادوکسیکال نظری و عملی حضرات در حالی است که در گزینش های همین دانشگاه مخالفان دیدگاه فقهی و جناهی و باندی آنان با انگ دگر اندیشی و غیر خودی و چه بسا مخالف و معاند طرد گشته اند و این چگونه انصاف و قضاوتی است که چه گوارا و کاسترو تجلیل می شوند که باید هم تجلیل شوند، اما به عنوان نمونه و مثال مرحوم دکتر علی شریعتی با آن پشتوانه علمی، جامعه شناختی، مبارزاتی، ایثار، تقوی، جهاد و شهادت و پایبندی به دین و مذهب و روحانیت و حقیقت اسلام و تشیع و عشق به پیامبر و مولا علی و امام حسین و اهل بیت (ع) مطرود و باطل اعلام می گردد و دانشجوی داوطلب در مصاحبه و گزینش به جرم واهی طرفداری از دکتر شریعتی و مطالعه کتب وی و یا به خاطر سکوت در ابراز نظر پیرامون علی شریعتی و کتب وی و یا نکوبیدن و محکوم ننمودن آن متفکر بزرگ و اندیشمند جامعه شناس و اسلام شناس از ورود به دانشگاه محروم می گردد!؟
در حالی که مرحوم علی شریعتی حقی بزرگ بر گردن موحدان و مسلمانان و انقلابیون و مکتب و انقلاب و نظام دارد و در بحبوحه و طوفان و بحران تبلیغات و شانتاژهای رژیم پهلوی و مکاتبی چون مارکسیسم و اگزیستانسیالیسم و آموزه های بهائیت و اسرائیل و سلطنت طلبی و نیهیلیسم و گرداب حوادث خطر ساز زمانه، اسلام و بسیاری از جوانان و مبارزان و حتی نخبگان را به ساحل نجات رساند و کتب و مجلات و سخنرانی های فراوانی از بزرگانی چون شهید بهشتی، شهید مطهری، آیت الله خامنه ای و ... وجود دارد که در تایید و تصدیق دکتر شریعتی و آرمان و صداقت و حقانیت ایشان مطرح و عنوان شده است.
سخنرانی و جزوه معروف رهبر معظم انقلاب پیرامون دکتر شریعتی تحت عنوان شریعتی و روشنفکران و حتی حمایت امام خمینی از دکتر و ترغیب و تشویق علما به حمایت از ایشان و همراهی با دکتر شریعتی و عدم طرد و بایکوت آن شهید، دلیل بارز و روشنی بر حقانیت شریعتی می باشد.
پارادوکسیکال که بیانگر بطلان و افراط و تفریط و عدم تعادل یک جریان و ایده و تفکر و سوژه و ابژه می باشد، سمی مهلک برای اجتماع و امنیت و سلامت آن محسوب می گردد و اگر با آن به طور اساسی و جدی و پیگیر مبارزه نشود، عالم متهتک و جاهل متنسک از آن سر بر آورده و عنصر نفوذ و تلاشی از درون، سرنوشت محتوم آن خواهد شد.
و ای کاش، خطر و خسران تنها به همین جا ختم می شد، این بدبختی و طوفان به همه جا سرایت کرده و قدرت تخریبی آن به مثابه یک اپیدمی قلمداد شده و شعله های سرکش آتش لحظه به لحظه بیشتر شده و همه جا را در بر می گیرد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
آیا از دل بدی؛ خوبی، از دل چاپلوسی؛ عزت نفس، از دل امانت داری؛ خیانت، از دل دروغگویی؛ صداقت، از دل تردامنی؛پاکدامنی و از دل شهوت قدرت و ثروت؛ زهد و پشت پا زدن به دنیا متولد خواهد شد؟
آیا شعار عدالت طلبی به رویه ظلم گرایی بدل خواهد شد و یا بالعکس؟
آیا بی دینی به ارزش و دینداری به ضد ارزش بدل شده است؟
آیا آرمان مستضعف گرایی به رویه نخبه گرایی(اشراف گرایی ) بدل گشته است؟!
بله! شوربختانه! بدل گشته است!