سخنی با نمایندگان مجلس ! حقوق های نجومی تبعیض است و یا عدالت ؟!

  آمده اند نمک بر زخمهایمان بپاشند. آمده اندنداری ندارها را به رخشان بکشند..آمده اند بگویند عدالت کلمه ای نامفهوم در ادبیات آنهاست .آمده اند بگویند قانون عدالت و برابری کهنه شده است و آمده اند بگویند باید فاصله ها را زیاد کرد ، باید فقیران روزبه روز فقیرتر و اغنیا هر روز غنی تر شوند.
راستی چرا باید اینها رابگویند؟!
آنانی که تا دیروز حقوق بگیر دولت بودند ( معلم و کارمند و مهندس و...) چگونه می شود امروز اندیشه های دیروزشان فراموش می شود و بر عمر و جسم نحیف مستضعف می تازند تا از صحنه زندگی نابودش کنند.
آری !

روی سخنم با نمایندگان مجلس است.

آنانی که تا دیروز به خاطر رای و کسب کرسی پارلمانی با هزینه های میلیاردی به غلط دم از فقیر و عدالت و برابری می زدند امروز حقوق های نجومی را قانونی می کنند؟
شاید این پرسش پیش بیاید که این مبالغ نجومی نیست و یا اینکه برخی پست ها باید این پول رابگیرند .
ولی آقایان جواب دهند کدام پست باید این مبلغ رابگیرد؟ مدیرعامل بانک ، وزیر، رئیس دانشگاه و....؟
جایی که نخبه های علمی این کشور جایی در مدیریت ها ندارند با چه حقوقی فعالیت می کنند؟ اساتید دانشگاه با بالاترین رتبه علمی و استادی در سخت ترین رشته های تحصیلی اعم از مهندسی و فنی و پزشکی چقدر دریافتی دارند؟
کارگران کارخانه ها ، معلمان ، .کارگران روزمزد ، قالیبافان و... چقدردریافتی یا درآمد ماهانه دارند؟
دریافت 24 برابر حقوق یک معلم بازنشسته یا کارگر ، قانون مند کردن حقوق است؟

کدام قانونی حق می دهد یکی صفر باشد و دیگری بیست؟

نمایندگان محترم ملت!

بدانید این ، عهدی نیست که با مردم بسته اید؟ و این شبهه را به وجود نیاورید که صرف مبالغ هنگفت تبلیغات انتخاباتی به خاطر دریافتی نجومی شماست؟ و ما هم که فیش حقوقی از شما ندیده ام ولی امیدواریم چون مرفهان بی درد نباشید و چون ضعیفان زندگی کنید تا درد آنان را بفهمید.
آیا سری به حاشیه نشینان و ساکنان مناطق محروم شهرتان زده اید که در این چند سال گذشته با چه مشقت و مشکلی گذران زندگی کرده اند؟ آیا به نانوایی همان محلات سرزده اید که چند نفر نان نسیه برده اند تا با پول یارانه تسویه کنند؟
چگونه می شود حق قانونی این مردم (یارانه ها) که طبق مصوبات خود شما باید سالانه بر اساس تورم مبالغی نیز برآن افزوده شود روز به روز حذف می شود در حالی که هزینه آب و برق و گاز و نان را چند برابر کردید و بر این کارتان افتخار می کنید و تمام مشکلات کشور را در پرداخت یارانه می دانید؟
آیا توانسته اید جلوی قاچاق و واردات انحصاری و.... را بگیرید؟

آیا توانسته اید قانونی مصوب کنید که علم و دانش نخبه ها در جهت اعتلای اقتصاد جامعه باشد و از علم آنها تولید ثروت کنید؟ یا واردات انحصاری ارجح تر بر دانش فرزندان این مرز و بوم است .
آفرین بر شما که عدالت را مفهومی تازه بخشیدید و به ما فهماندید یک هرگز با یک برابر نیست.
به ما فهماندید که جوانان جایی در مسندهای مدیریتی و وزارتی ندارند و آنانی می توانند حقوق نجومی بگیرند که دو تابعیتی هستند و هر وقت احساس خطر کردند در اروپا پیش خانواده هایشان روزگار به خوشی سپری کنند و با پول بیت المال و مستضعفان پابرهنه جهان را به نظاره بنشینند و شما نیز از یارانه و حذف آن دم بزنید که خدا می داند فردای قیامت در مقابل پدر و مادری که شرمنده فرزندانش شده چه خواهید گفت.

اگر فردی به خاطر فقر دچار فساد و تن فروشی و دزدی گردیده از عذاب خدا چگونه فرار خواهید کرد؟
این سرزمین مال همه ماست و همه ما حق حیات مساوی و بهره مندی از اموال آن داریم و قانون هم بر عدالت و برابری استوار گردیده است ولی ما در سرزمینی که پر از ثروت خدادادی هستیم نه عدالتی در بین کارمندان می بینیم نه درقشر ضعیف جامعه و نه عدالتی در توزیع ثروت .
آیا وظیفه مجلس تصویب قوانین برای همه آحاد جامعه با در نظر گرفتن آرمان های عقیدتی و اجتماعی آن نیست؟
آیا شما در این سرزمین زندگی نمی کنید و یا وصیت نامه امام (ره) را نخوانده ایدکه چنین قوانینی را تصویب می کنید؟
امام (ره) دروصیت نامه خود می نویسند:

" و به مجلس و دولت و دست‌اندرکاران توصیه می‌نمایم که قدر این ملت را بدانید و در خدمتگزاری به آنان خصوصاً مستضعفان و محرومان و ستمدیدگان که نور چشمان ما و اولیای نعم همه هستند و جمهوری اسلامی رهاورد آنان و با فداکاری های آنان تحقق پیدا کرد و بقای آن نیز مرهون خدمات آنان است، فروگذار نکنید و خود را از مردم و آنان را از خود بدانید ."
و نیز در جایی دیگر می فرمایند: "رئیس جمهور و وکلای مجلس از طبقه‌ای باشند که محرومیت و مظلومیت مستضعفان و محرومان جامعه را لمس نموده و در فکر رفاه آنان باشند، نه از سرمایه‌داران و زمین خواران و صدرنشینان مرفه و غرق در لذات و ... که تلخی محرومیت و رنج گرسنگان و پابرهنگان را نمی‌توانند بفهمند."
و نیز می فرمایند :

"وصیت اینجانب به وزرای مسئول در عصر حاضر و در عصرهای دیگر آن است که علاوه بر آنکه شماها و کارمندان وزارتخانه‌ها بودجه‌ای که از آن ارتزاق می‌کنید مال ملت ، و باید همه خدمتگزار ملت و خصوصاً مستضعفان باشید، و ایجاد زحمت برای مردم و مخالف وظیفه عمل کردن حرام و خدای نخواسته گاهی موجب غضب الهی می‌شود، همة شما به پشتیبانی ملت احتیاج دارید."

حضرت امام (ره) بارها توجه مسئولان را به فرهنگ ساده زیستی جلب کردند تا جائی که فرمودند:
«آن روزى که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم. آن روزى که رئیس جمهور ما خداى نخواسته، از آن خوى کوخ‏ نشینى بیرون برود و به کاخ‏ نشینى توجه بکند، آن روز است که انحطاط براى خود و براى کسانى که با او تماس دارند پیدا مى‏ شود. آن روزى که مجلسیان خوى کاخ ‏نشینى پیدا کنند خداى نخواسته، و از این خوى ارزنده کوخ ‏نشینى بیرون بروند، آن روز است که ما براى این کشور باید فاتحه بخوانیم. ما در طول مشروطیت از این کاخ‏ن شینها خیلى صدمه خوردیم. مجلس هاى ما مملو از کاخ ‏نشین بود... آن روزى که توجه اهل علم به دنیا شد و توجه به این شد که خانه داشته باشم چطور، و زرق و برق دنیا خداى نخواسته در آنها تأثیر بکند، آن روز است که باید ما فاتحه اسلام را بخوانیم... آن روزى که زرق و برق دنیا پیدا بشود و شیطان در بین ما راه پیدا کند و راهنماى ما شیطان باشد، آن روز است که ابرقدرت ها مى ‏توانند در ما تأثیر کنند و کشور ما را به تباهى بکشند. همیشه این کشور به واسطه این کاخ ‏نشین ها تباهى داشته است. این سلاطین جور که همه کاخ‏ نشین تقریباً بودند، اینها به فکر مردم نمى‏ توانستند باشند، احساس نمى‏ توانستند بکنند فقر یعنى چه، احساس نمى ‏توانستند بکنند بی خانمانى یعنى چه‏... وقتى کسى احساس نکند که فقر معنایش چیست، گرسنگى معنایش چیست، این فرد نمى ‏تواند به فکر گشنه‏ ها و به فکر مستمندان باشد. لکن آنهایى که در بین همین جامعه بزرگ شده‏ اند و احساس کردند فقر را ، دیدند، چشیدند فقر را، احساس مى ‏کردند، ملموس شان بوده است که فقر یعنى چه، اینها مى ‏توانند به حال فقرا برسند. کوشش کنیم که این وضعیت در همه ما محفوظ باشد. در مجلس ما، در ارگان هاى دولتى ما»(صحیفه امام، ج‏17، ص: 377و376 )

نمایندگان عزیز مجلس !

حل مشکلات جامعه با قوانین مناسب مصوب شما امکان پذیراست. آموزش و پرورش بیماری درحال احتضار است ، امر آموزش وپرورش فراموش شده و بیش از هر زمان دیگری سیاسی شده و هر روز مدیرکلی یا رئیس آموزش وپرورشی بدون رعایت اصل شایسته سالاری و بر اساس جناح بندی های سیاسی عزل یا منصوب می کنید و در این شرایط وای بر معلم وای بر درس وای بر نظام تعلیم و تربیت !
از سویی بیکاری ، تعطیلی کارخانجات، واردات بی رویه توسط.... امان مردم را بریده و همچنین هزینه های بالای پزشکی و درمان و دار و ضعیفان جامعه را ضعیف تر کرده و بیمه ها ناکارآمدتر از هر روز می شوند ولی شما عزیزان به جای پرداختن به آنها اولویت کاری تان قانونی کردن حقوق نجومی شده است؟

برادران عزیز!

توقع امام از دست اندرکاران و مسئولان نظام اسلامی این بود که آنها هم مثل مردم عادی زندگی کنند. ساده و بی‌آلایش و بی‌تکلف باشند.

امام (ره) تأکید داشتند که مسئولان به هیچ وجه اسراف نکنند. « باید تمام ادارات از نخست ‏وزیرى تا کوچکترین اداره از تجمل‏ پرستى و اسراف و کاغذبازى بپرهیزند و کار مردم را سریعاً انجام دهند.» (صحیفه امام، ج‏6، ص: 266)
ولی انگار راه را بیراهه می رویم ، انگار شهدایمان، بهترین فرزندان این مرزوبوم ، آنانی که میزهای ریاست و کیاست دنیارا رها کردند وبرای اعتلای این سرزمین زندگی شان رادادند را فراموش کرده ایم ، انگار مستضعفان که انقلابیون و ولی نعمتان واقعی این کشورند را از یاد برده ایم ، انگار نهج البلاغه و عدالت علی (ع) در تقسیم بیت المال را فراموش کرده ایم ، وجدان و تعهد و مرگ را از یاد برده ایم .
و آنچه می دانیم دلبستگی به دنیاست و اخذ دوتابعیتی و رفاه نازنین پرورده های مسئولین و....
بینی وبین الله قضاوت کنید کارگری که چرخ اقتصاد را می چرخاند بیشترین خدمت را دارد یا فردی که مدیر عامل فروشگاه زنجیره ای مواد غذایی است. ولی کارگر با کمترین حقوق مصوب قانون و آن دیگری بالاتر از سقف قانون دریافتی دارد و این ظلم و مظلوم کشی نیست؟ و تا تقی به توقی می خورد مدیر عامل محترم راهی اروپا می شود!
بیایید به گذشته خودمان ، جامعه مان ، نگاهی دوباره بیاندازیم و آینده را برای فرزندان این میهن خوب بخواهیم تا شاد باشند و از نعمت های این سرزمین بهره ببرند و حرص و ولع دنیا باعث نشود ایمانمان از بین برود.
این سرزمی جایی است که داشتن صدها نوع صندوق صدقات و خیرات و انجمن های خیریه و کارتن خوابی و گور خوابی و داشتن گدا و ... برازنده آن نیست ، چرا که ما ملتی دارا هستیم نه ندار.
ما هم سرزمینی ثروتمند داریم و هم دینی که کلمه به کلمه دستوراتش راهگشای زندگی شرافتمندانه و آبرومندانه است.
ما با عشق و محبت وایمان به پیامبر مهر و مهربانی و رحمت(ص) بزرگ شده و تعلیم یافته ایم .

ما شیعه ی تندیس عدالت و مردانگی جهان مولا علی (ع) هستیم و می توانیم با اتکای به نعمتهای خدادادی برای همگان رفاه ایجاد کنیم اگر مدیرانمان مدیر باشند و خدا را فراموش نکنند.
باشد که مجلس ما نماد عزت ما و پرچمدار احقاق حق مظلوم باشد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید