معلمي اعتباري از دست رفته (به خاطر معلمی که به ضرب چاقو کشته شد)

  يادم مي آيد در روزگاري نه چندان دور وقتي از هر كودك اول دبستاني مي پرسيدي كه چه كاره مي خواهي بشوي در جواب سه حرفه را براي تو عنوان مي كرد ( معلمي – خلباني – دكتري ) ؛ عموماً كودكان در دنياي خود هميشه آرزو مي كنند روزي به الگو هاي رفتاري خود برسند و اين الگو ها برايشان حكم سمبل هاي دست نيافتي را دارد .

حتي من يادم مي آيد ، وقتي فهميدم كه نام كوچك معلمان چيست آن قدر خوشحال شدم كه انگار به يكي از رمزهاي نايافته جهان پي برده ام . دانستن اينكه معلم ما چه زندگي دارد و كجا زندگي مي كند هميشه جزو اسرار جهان كودكانه من بود و آن هميشه نا معادله اي بود كه حل نشده برايمان باقي ماند .

تصورم در دنياي كودكانه بر  اين بود كه معلم ما از زندگي خوبي بر خوردار است و در كمال راحتي و سلامت و سعادت به سر مي برد .

اما رفته رفته اين نامعادلات و مجهولات با بزرگ شدن من رنگ ديگري يافت .

ديگر او را موجودي غير خودي نمي دانستم و اين را خوب مي دانستم كه او تنها كسي است كه مي تواند مرا به همان سعادت جاوداني رهنمون باشد . تلاش نمي كردم مثل معلمم راه بروم و مثل او حرف بزنم بلكه تلاش مي كردم كه مثل او فكر كنم و مثل او قلم به دست بگيرم ،حتي زماني كه شلاق محبت او دست مرا مي نواخت ، نه تنها نا خرسند نمي شدم بلكه با همان فلسفه حكمتي كه او مرا آموخته بود مورد قياس قرار مي دادم و بعد اين گونه استنتاج مي كردم كه اين كار براي پالايش روان و فكر من است و من مي بايست اين تازيانه ها را تحمل كنم چرا كه بار ها از پدارن خود شنيده بودم كه آدمي با شلاق و تركه چوبين معلمي بزرگ مي شود نه با چيز ديگر .

اندك اندك پوشيدن لباس معلمي تنها مشغله ذهني من شد و من اين بار در يك اقدام جسورانه نه تنها به فكر معلم خود بلكه به حرفه او نيز مي خواستم دست يابم تا جهان را از ديد يك معلم نظاره گر باشم و اين گونه بود كه به اين سو كشيده شدم .

اولين تجربه من در كلاس اتفاق بي نظيري در زندگي ام بود ، سراسر اضطراب و دلهره . نمي دانستم چه خواهم گفت و چه بر خوردي خواهم داشت .

اما حس غريبي بود، حسي كه آدمي وقتي به جزيزه ناشناخته ها قدم مي گذارد برايش پيش مي آيد . مي دانستم كه هر لحظه مي تواند برايم مرگ ناگهاني باشد و اين را خوب مي دانستم كه آمده ام تا جا پاي اسلاف و اخلاف خود بگذارم و معلم بشوم .

در را باز كردم . ميزهاي رنگ و رو رفته  ،شيشه هاي روزنامه خورده و دانش آموزاني با قيافه های تازه آن قدر تازه كه در تصورم نمي گنجيد . موها، لباس ها، كفش ها و ... همه و همه فرق مي كردند، در كنار هم نشسته بودند .  به نام آن كسي آغاز كردم كه جان از او يافته بودم .

خوب يادم نيست اما گمان مي كنم كه با اين شعر حرفم را شروع كردم.

 بسم ا.. الرحمن الرحيم      

هست كليد در گنج حكيم

در گفتن اين شعر كمي مكث كردم ، بچه ها در گوش هم نجوایي رد و بدل كردند و من متوجه اين موضوع بودم ، نگاهي خيره به آنها كردم و آنها هم متوجه منظور من شدند .

زنگ اول را سپري شد . به سان يك مبارز خسته از ميدان نبرد از كلاس خارج شدم . گمان نمي كردم اين قدر انرژي از دست بدهم  ولي گويا حق داشتند كه متوسط ساعت كاري يك معلم را 22 ساعت در هفته بدانند . ( البته اين روزها به اجبار 24 ساعت  در هفته به كلاس مي روند )

به دفتر معلمين آمدم .

آنجا برايم آشنا نبود ، علاوه بر آن اضطرابي عجيب  در دلم بود ، چرا كه هيچ وقت  در دوران  دانش آموزي ام جرات اين را نداشتم كه  به آن جا وارد  شوم .

در را باز كردم . يكي از دانش آموزان همان كلاسي كه با آنها درس داشتم از زير دستم سر خود را تا كمر به داخل اتاق وارد كرد و بعد نگاهي هم به من انداخت و خنديد  و پرسيد

-        آقا : آقاي مرادي نيامده .

-        نگاهي به او انداختم . گفتم نمي دانم .

در حالي كه سر خود را از زير دستم بيرون مي كشيد به دوست خود گفت نيومده .

او هم خنده اي از سر نشاط بر لبانش نشست و دوان دوان همراه دوست خود بيرون رفت .

ساكت بودم  .مي خواستم تك تك همكاران را زير نظر داشته باشم . بعضي از آنها ، معلم من در دوران دانش آموزي ام بودند ، ولي با همان ترس هميشگي كه از آنها داشتم اين اجازه را به خود  نمي دادم كه نزديك بشوم و با آنها حرف بزنم  .هنوز آنها برايم معلم بودند و من دانش آموز .

 دبير رياضي نگاهي به من انداخت و گفت نزديك دو ماه است كه درخواست وام یک میلیون تومانی  كرده ام و اداره مرتب امروز فردا مي كند .

مي گفت همسرش مريض است و مي خواهد او را در بيمارستان بستري كند .

ديگري نگاهي به من انداخت و گفت : اين پسره ی احمق وقتي از او مي پرسم چرا تكاليفت را ننوشته اي مي گويد به شما چه ، خسته بودم خواب برد .

خودم را كمي به عقب كشاندم تا چهره او را بهتر ببينم ؛ آشنا بود  ،همان دبير مثلثات خودمان كه وقتي وارد كلاس مي شد نفس كشيدن برايمان سخت بود .

گفتم : به همين راحتي ؟!!

-        نمي دونم اينها به چي فكر مي كنند و چي كار مي خوان كنن .

و بعد سري تكان داد و چاي رنگ پريده اي كه در مقابلش بود بالا كشيد و  كمي خود را روي صندلي نيمه شكسته رها كرد .

- اي آقا اينها كه براي درس خواندن نيامده اند ، آمده اند كمي وقت خود را سر كنند و بعد بروند ، حتي بعضي خانواده ها فقط به خاطر اينكه از دست آنها خلاص شوند آنها را به مدرسه مي فرستند .

- باز همان معلم نگاهي كرد و گفت راست ميگي ، مادري آمده بود و مي گفت من كه نمي توانم كاري كنم حداقل وقتي اينجا مياد كمي از دستش راحت مي شم .

نگاهي به آنها انداختم و گفتم پس آموزش و پرورش كاري براي اين وضع نمي كند؟!!

- کار؟؟! فقط بلد هستند در تلويزيون اعلام كنند كه حقوق معلمان افزايش يافت ، يارانه مسكن پرداخت شد ، بیمه معلمان احیا شد و هزار و يك دورغ  جور و واجور ...

نخواستم حقوق مالي را به من بدهند ، حقوق دفاع از خودمان را در مقابل دانش آموز بدهند برايمان بس است .