اگر بپذیریم که مهم ترین رکن توسعه و پیشرفت یک جامعه توسعه ی انسانی می باشد به این نتیجه نیز خواهیم رسید که معلمان نقشی بی بدیل در مسیر توسعه خواهند داشت و اگر توجه لازم به این موضوع نداشته باشیم و شرایط لازم برای نقش آفرینی مثبت این قشر فراهم نشود ،دل بستن به برنامه های بلند مدت توسعه نیز چندان معقول به نظر نمی رسد.
یکی از ملزومات این نقش آفرینی وجود یک تشکیلات قانون مند و مورد اعتماد معلمان به عنوان حلقه ی واسط و پل ارتباطی مطمئن بین آنها و مدیریت کلان کشور می باشد که متاسفانه می توان گفت در جامعه ی ما تا کنون وجود چنین نهادی یک حلقه ی مفقوده بوده است.
البته در اوایل دهه ی هشتاد به دنبال طرح این موضوع به عنوان یک مطالبه ی اساسی از طرف فرهنگیان و پیگیری های مستمر تعدادی از فرهنگیان ، در استان های مختلف تشکل هایی با نام کانون ها یا انجمن های صنفی فرهنگیان مجوز تاسیس گرفتند و فعالیت هایی را نیز آغاز نمودند اما در همان سال های نخست که این تشکیلات در مسیر آزمون و خطا و پختگی بیشتر فعالیت ها قدم بر می داشت به دنبال برخی تغییرات مدیریتی در دولت و به دلیل برخی نگاه های خاص و نیز اشتباهات ناشی از کم تجربگی بعضی از دست اندرکاران این تشکل ها ادامه ی فعالیت آنها با موانعی روبه رو شد به طوری که این گونه تشکل ها در یک دوره ی تقریبا ده ساله از ایفای نقش باز ماندند.
در سال های اخیر جمعی از فعالان صنفی از طرق قانونی و با صبوری و پشتکار فراوان به دنبال فعال نمودن مجدد این تشکیلات بوده اند تا این که بالاخره در سال جاری از سوی وزارت کشور برای 16 تشکل صنفی در استان های مختلف مجوز ادامه ی فعالیت صادر گردید.
اینک با توجه به اهمیت موجودیت و نقش آفرینی چنین تشکل هایی، سزاوار است با درس آموزی از گذشته و با اعتماد به ظرفیت بالای این تشکل ها و آسیب شناسی دقیق آنها و با هم فکری و هم دلی بیشتر ،گام های بلندی برای رسیدن به نقطه ی مطلوب برداریم.
به یاد داشته باشیم که کارکرد این تشکل ها بر خلاف برخی تصورات می تواند بسیار فراتر از پیگیری مسائل معیشتی فرهنگیان باشد ،فرهنگیان با پیوستن به چنین تشکل هایی به دنبال ایفای نقشی پررنگ تر در ساختن جامعه ای پویا، با نشاط و توسعه یافته از طریق هم دلی ،هم اندیشی و همکاری بیشتر می باشند.
مجوز برگزاری مجامع عمومی و انتخابات جدید نتیجه ی پیگیری های طولانی و مستمر جمعی از فعالان صنفی می باشد که کلید توسعه ی همه جانبه ی کشور و رفع بسیاری از نابه سامانی ها را در آموزش و پرورش جست و جو می نمایند و از طرف دیگر از فردگرایی و پیگیری منافع شخصی پا را فراتر گذاشته و تنها راه نجات رادر تلاش گروهی و استفاده از خرد جمعی می دانند و اکنون محصول این پیگیری ها فرصتی است که نباید از دست داد.
در همین راستا پیشنهاداتی را به محضر دوستان و همکاران خود در سراسر کشور تقدیم می نمایم که شاید تکرار مکررات باشد و نکاتی نیست که همکاران فرهیخته به خصوص فعالان صنفی بر آن واقف نباشند اما با توجه به اهمیت موضوع ،تکرار آن نیز خالی از لطف نیست:
1. تشکل های صنفی در ابتدا باید به دنبال جلب اعتماد فرهنگیان و ترغیب ایشان به همفکری و همکاری با تشکل ها باشند ،بدون تعارف یک وقفه ی طولانی در مسیر فعالیت و برخی مشکلات دیگر موجبات دلسردی برخی از همکاران را فراهم نموده است پس باید با تبیین اهداف روشن و قابل تحقق و اطلاع رسانی صحیح و جامع ،انگیزه ی همکاران را برای عضویت و همکاری در تشکل ها تقویت نمود.
2. به یاد داشته باشیم که هرگونه همکاری با تشکل های صنفی و سایر نهادهای مدنی به نوعی تمرین مردم سالاری محسوب می شود ؛ بنابراین لازم است تمامی برنامه های چنین نهادهایی در یک فرآیند دموکراتیک به معنای واقعی تعریف شده و اجرا گردد، به عبارت دیگر حداقل در درون تشکل ها به دموکراسی پای بند باشیم به طوری که نمایندگان واقعی فرهنگیان ،رهبری آن را بر عهده گیرند.
3. اداره کنندگان تشکل ها در صورتی می توانند در پیشبرد اهداف و برنامه های تعریف شده موفق باشند که از حمایت کامل اعضا برخوردار باشند ؛ لذا شایسته است شرایط به گونه ای فراهم گردد که هرگونه انتخاباتی با حضور حداکثری اعضا باشد .
4. یکی از آفات جامعه ی ما « سیاست زدگی بیش از حد » است به طوری که گاهی همه ی امور جامعه از قبیل اقتصاد ،فرهنگ ، آموزش ،بهداشت و... تحت الشعاع بازی های سیاسی و جناحی قرار می گیرد و اساسی ترین اولویت ها ی جامعه قربانی منافع گروهی می گردد ؛ لذا اعضا و به خصوص مدیران تشکل های صنفی ضمن این که می توانند علایق و گرایش های سیاسی دلخواه خود را داشته باشند باید بتوانند بین فعالیت های صنفی و علایق سیاسی خود تفکیک قائل شوند.
5. کسانی باید مدیریت این تشکیلات را بر عهده گیرند که از انگیزه ی کافی برای کار جمعی برخوردار بوده ،براحساسات خود مسلط باشند ،از توان لازم برای رایزنی با مسئولین و ارتباط با رسانه ها برخوردار باشند ، به مشکلات این امور واقف باشند و به لحاظ شخصیتی با اهداف تعریف شده همخوانی داشته باشند.
6. یکی از راهکارهای موثر برای جلب کمک و همکاری دیگران ، مشورت کردن با آنهاست ؛ بنابراین تشکل ها باید به طور مستمر از نظرات اعضای خود استفاده نمایند و علاوه بر آن از مشورت صاحب نظران و اندیشمندان دلسوز خارج از تشکل که به نوعی دغدغه ی آموزش و پرورش را دارند نیز نباید غفلت نمایند.
7. اولین قدم برای اعتلای آموزش و پرورش ، آشنایی بیشتر فرهنگیان با حقوق و وظایف خود و نقشی که باید در جامعه ایفا کنند می باشد و گام بعدی تغییر نگاه مردم و مسئولین به آموزش و پرورش می باشد که انجمن های صنفی باید این دو مهم را در اولویت برنامه های خود قرار دهند و از کارکرد بی بدیل رسانه ها نیز در این زمینه غافل نمانند.
8. برنامه ها و فعالیت ها باید به گونه ای طراحی شوند که هرگونه تغییرات مدیریتی احتمالی در دولت و سایرقوا در آینده نتواند خللی در فعالیت های تشکل ها ایجاد نماید.
در پایان امیدوارم به زودی شاهد فعالیت تشکل های پویا و مقتدر با حضور آحاد فرهنگیان در جهت تحقق عدالت و اعتلای علمی و فرهنگی میهن عزیزمان باشیم.
ان شاءالله
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
با سپاس از اظهار نظر و همراهی شما
امیدوارم تلاش شما و سایر دوستان به نتایج خوبی منجر شود.
استاد بزرگوار جناب آقاي درستکار به نکات بسيار ارزشمندي در رابطه با تشکل ها ي مدني بعنوان حلقه واسط بين مردم و مسئولين مطرح نم.ديد ! دستمريزاد .
شما در قسمت هفتم بدرستي فرموده ايد :
" اولین قدم برای اعتلای آموزش و پرورش ، آشنایی بیشتر فرهنگیان با حقوق و وظایف خود و نقشی که باید در جامعه ایفا کنند می باشد و گام بعدی تغییر نگاه مردم و مسئولین به آموزش و پرورش می باشد که انجمن های صنفی باید این دو مهم را در اولویت برنامه های خود قرار دهند و از کارکرد بی بدیل رسانه ها نیز در این زمینه غافل نمانند."
بنظر حقير پاشنه آشيل اکثر تشکل هاي مدني ،فقدان اتاق فکر ( کار گروه تخصصي ) مي باشد ! لذا درنقش آفريني وظايف خود ( کار کار شناسي در حوزه هاي مختلف و اعتلاي آموزش و پرورش ) ، ناتوان مي باشند .
سپاس از شما که با کلام دلنشين به اين امور پرداخته ايد .
با تقديم شايسته ترين احترامات ارادتمند شما شهسوارزاده
با سپاس از دقت نظر و حسن ظن حضرتعالی
امیداست با کمک همه ی دلسوزان همچون جنابعالی،راه درست فراروی فعالان صنفی قرارگیرد.
هم دلی و هم اندیشی بزگترین نیاز امروز ماست.
بدون شک لطف اساتیدی چون جنابعالی باعث دلگرمی بیشتر خواهد بود.
چه کسی شمارا انتخاب کرده؟ ؟؟
بیچاره معلمان ! حیف جامعه فرهیخته فرهنگیان که شماها نماینده شان باشید !
چندنفر واداده ی وابسته !!!
شما می توانید با استدلال متن بالا را نقد نمایید و راه حل های جایگزین ارائه نمایید.
شما ورود کنید و اصلاح نمایید،منتقدان باید عافیت طلبی را کنار بگذارند.