گزارشی از آثار تربیتی پیاده روی اربعین

 حضور در پیاده روی اربعین، از میدان امام حسین تا حرم شاه عبدالعظیم،با وجود سختی و خستگی راه ،اما معنویتی در آن بود که ناهمواری راه را هموار می کرد.

مسیر14کیلومتر بود .در طول مسیر دختران و پسران نوجوان و جوانی را می دیدی که ساعت ها منتطر مانده اند تا زائرین بیایند و آنها ملتمسانه از آنان بخواهند که اجازه دهند کفش هایشان را واکس بزنند و یا آبی از کوزه شان بخورند.

بعضی از این جوانان باپای برهنه این مسیر 14 کیلومتری راطی می کردند و خم به ابرو نمی آوردند.

دیدن این صحنه ها،آدمی را دچار حسرتی بزرگ می کرد که چگونه در مملکتی با این ظرفیت معنوی، و این سرمایه ی عشق بزرگ جوانان به اهل بیت که بی هیچ منتی وقت و انرژی خود را مصروف این مسیر می کنند ،ما دچار معضل بزرگ آسیب های جدی همچون اعتیاد، خشونت های افسارگسیخته و بی اخلاقی های ناگفتنی ،آن هم در سطح وسیع گشته ایم؟

آیا هنوز زنگ هشدارباش به صدا در نیامده است و یا خودمان را به نشنیدن زده ایم؟

درحالی که ما ازظرفیت انسان سازی عظیمی بهره می بریم چرا دین و اخلاق را به گونه ای آموزش می دهیم که جوان از آن روی گردان می شود؟ آیا به این سخن امیرمومنان علی(ع) فکر کرده ایم که مردم به طرف همان چیزهایی می روند که از آن منع شده اند؟ آیا با گذشت سالیان مدید، آزمون این شیوه های تربیتی که سراسر امر و نهی مستقیم و البته بیشتر نهی مستقیم هست ،کافی نیست تا بیاموزیم روش مان نادرست است؟

ما در زمان انقلاب شاهد بودیم که همین جوانان دانش آموز و دانشجو بدون اینکه فشار واهرم زوری در کار باشد چگونه فوج فوج ایمان می آوردند،حجاب اختیار می کردند،به نمازمی گرویدند،کسانی که اهل مراکز سرگرمی های مختلف بودند،چطور دست از همه اینها شسته،جان و مال خود را نثار پیروزی انقلاب می کردند،پس چه شد که همه ی این انگیزه ها ازبین رفت؟ آیا نباید نگاهی به شیوه های خود بکنیم و آسیب شناسی را عملی کنیم؟

وقتی به مراسمی همچون پیاده روی اربعین حسینی و هیئات مذهبی می نگریم و عشقی که در لایه های درونی وجود جوانان هست را می بینیم،یک نتیجه ی بزرگ به دست می آید،و آن اینست که روش امر به معروف ونهی ازمنکر در اجتماع توسط گشت پلیس وروش تحمیل آموزه های دینی به شیوه های مختلف در مدارس نه تنها ناکارآمد بوده،بلکه موجب تنفر و روی گردانی جوانان شده،طوری که جوان حاضر شده به هر خسی چنگ بزند و به هرپناه بی بنیاد و سستی حتی چون اعتیاد تکیه کند تا احساس استقلال و تحت تسلط نبودن را تجربه کتد.

همکاران محترم؛

تنها راه نجات وتربیت نسل جوان، احترام به حس موجودیت اوست،و این کار در روش هایی همچون هیات های مذهبی که خودجوش و به نوعی مردمیست و اکراهی در آن وجود ندارد،همانند همان شیوه های زمان انقلاب وجنگ،بسیار به وفور یافت می شود.

باید یک کار انقلابی بزرگ و با فوریتی جدی انجام داد و آن اینکه ؛در مدرسه ؛ اجتماع، و در هر مکان تاثیرگذاری همچون فرهنگ سراها،پارک ها،مساجد و هر مکان عمومی ،آن قدر حرف و عمل خوب را به جامعه بدهیم که دیگر نیازی حتی نباشد کوچکترین ضروریات خود را از غیر طلب کنند،به راستی درس معلم ار بود زمزمه محبتی،جمعه به مکتب می آورد طفل گریز پای را.

یک نگاه دیگر به عملکردمان بیندازیم،آیا شیوه های ترغیب به دین ،زمزمه ی محبت بوده است؟

بیاییم و دوباره صحنه هایی چون پیاده روی اربعین و حضور داوطلبانه و عاشقاته جوانان را درآن مورد دقت قرار دهیم،چگونه می توانیم چنین صحنه هایی را درسطوح مختلف اجتماع،چون مدرسه ،خیابان وغیره به وجود آورد و مختص یک روز در سال نباشد؟