فرورتیش رضوانیه /روزنامه نگار
مدتی است با پدیده‌ای مواجه شده‌ام که در ذهنم هیچ تعریف و توضیحی برای آن پیدا نکردم.
این که با کسی تماس بگیری، اما او تو را Decline کند یا اصلا پاسخ ندهد.
بعد هی هر روز تماس بگیری ولی همچنان کسی به آن جواب ندهد.
نمی‌توانم درک کنم این که کسی به تماس جواب نمی‌دهد، در کجای فرهنگ و دین و تمدن بشری تایید شده است .
شاید طبیعی باشد که وقتی زن و مرد به زندگی یا رابطه مشترک پایان می‌دهند، دیگر به تماس‌های یکدیگر پاسخ ندهند.
اما در عرصه شغلی این کار چه توجیهی دارد؟
این که یک همکار یا کسی که می‌دانید کیست و چه‌کار دارد، هر روز تماس بگیرد ولی پاسخ ندهید یا Decline کنید، این کار چه تصویری از شما به نمایش می‌گذارد؟!
به تماس او پاسخ بده و بگو که ازش تنفر داری. اصلا می‌توانی تاکید کنی که نمی‌توانی حقیقت را به او بگویی و متاسف هستی.
پاسخ ندادن به تماس‌های دیگران، بی‌احترامی، گستاخی و توهین‌آمیز است.
اگر ما شهامت نداریم که به تماس‌ها پاسخ دهیم، پس چرا کارت ویزیت چاپ می‌کنیم؟
متاسفانه بارها رخ داده با افراد سرشناس و مطرحی مواجه شده‌ام که برای بسیاری از مردم الگو هستند، اما شهامت اظهار نظر کردن را ندارند و پشت Decline پنهان می‌شوند.
عمل Decline اگر برای فرار از بیان واقعیت باشد، ترس و دروغ‌گویی است.
تاکنون شاهد بودم که پیگیری چندین خبر و پروژه روی هوا مانده و فراموش شده و شرکت‌ها و سازمان‌ها سردرگم شده‌اند، چون یکی از کسانی که باید نظر خود را اعلام می‌کرده، به Decline پناه برده و هرگز نفهمیدیم که قضیه چیست.
«سلام! من درباره آن موضوع فکر کردم، اما متاسفانه نمی‌توانم با شما همکاری کنم. امیدوارم عذر من را بپذیرید. خدانگهدار!»
تمام! با همین یک جمله می‌توان مانند انسان رفتار کرد. نه این که با Decline کردن طرف مقابل، او را روی هوا بگذاریم و خوشحال باشیم که قدرت خود را به او نشان دادیم.
گاهی ممکن است طرف مقابل‌مان نفهم باشد و فکر کنیم که حرف زدن با او فایده‌ای ندارد، اما حداقل یک‌بار امتحان کنیم. چرا باید وقت و انرژی دیگران را تلف کنیم؟!
تاکنون این‌جوری بود که وقتی پشت فرمان اتومبیل می‌نشستیم، انسانیت را فراموش می‌کردیم، اما حالا موبایل هم به آن اضافه شده...
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.