1-می گویند روزی خبرنگاری از چرچیل نخست وزیر وقت انگلستان پرسیده بود که نظام جهانی چگونه به هم خورد و جنگ جهانی شروع شد . آن سیاستمدار دانا و حاضر جواب در پاسخ گفته بود: « وقتی کارهای بزرگ به آدم‌های کوچک سپرده می‌شود، نتیجه و انتظاری جز این نمی‌توان داشت » . ( قریب به مضمون).
2- علیرضا کاظمی وزیر آموزش و پرورش مملکت فخیمه در مراسم تجلیل از معلمان نمونه کشوری در توصیف جایگاه و اهمیت کار معلمان در مراقبت و رسیدگی به امور تحصیلی و تربیتی دانش آموزان افاضه فرموده اند که : « معلم شأن رعایت دارد. رعایت هم یعنی چوپانی. بدین معنا که اگر کسی از کلاس درس رها شد، ببیند کجا رفت؟ شأن رعایت به معنای چوپانی، که اگر یک گوسفند از گله کم می‌شود، می‌رود و می‌دود دنبال او و پیدایش می کند و او را دوباره به جمع می‌آورد » .
3- اینکه وزیر آموزش پرورش یک کشور که جایگاه فرهنگی و اجتماعی منصب او بر کسی پوشیده نیست و باید که گفتار و رفتارش نماد فرهنگ و تعالی یک جامعه باشد، در اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۴ در یک نشست عمومی که از قضا به مناسبت گرامیداشت روز و هفته معلم برگزار شده است ؛ معلم را به چوپان تشبیه و تمثیل کرده و دانش آموزان را هم به گوسفند ؛ خود نشانگر آن است که فرهنگی‌ترین وزیر کابینه دولت فاصله ادراکی و معرفتی عمیق با کارگزاران اصلی فرهنگی و تربیتی نهاد تعلیم و تربیت یعنی آموزگاران، معلمان و دبیران فهیم دارد و نمی‌تواند از بیان و گفتاری متناسب با شأن و شئونات آنان سخن بگوید.
4- این را هم باید گذاشت کنار سایر ضعف‌ها و ناتوانی‌های ساختاری کابینه به اصطلاح وفاق دکتر پزشکیان. کابینه‌ای که با انواع و اقسام مصلحت سنجی‌ها و لابی با منابع قدرت و صدالبته بدون نظرخواهی از مجامع صنفی معلمان اقدام به انتخاب وزیری کرده است که نه تنها در واگشایی از مشکلات معیشتی و اقتصادی فرهنگیان دردمند توفیقی نیافته بلکه حتی از آداب یک سخنرانی متعارف و توأم با تکریم معلمان نیز آگاهی ندارد.
پیش از این نیز او در مراسمی دیگر به مناسبت انعقاد تفاهم نامه همکاری با فرمانده نیروی انتظامی کشور سخنانی گفته بود که که آن نیز بازتابی منفی در میان اهالی فرهنگ پیدا کرده بود.
5- اینها همه در حالی است که پیش از این، در این مملکت بزرگانی بر صندلی وزارت آموزش و پرورش کشور تکیه زده اند که خود در حکم نمادها و استوانه‌های فرهنگ و ادب این مملکت بوده و منشأ خدماتی سترگ به این دیار تاریخی و فرهنگی شده اند.
سرآمد آنان بی‌شک دکتر «پرویز ناتل خانلری» است که چند سالی به مدد ذهنیت علمی و تخصص و دغدغه‌های فرهنگی و تربیتی خود بر صندلی این وزارتخانه تکیه زد و صدالبته بدان بها و ابهتی خاص داد و در این راستا منشأ تحولاتی ماندگار شد.
وزیر فرهنگ کابینه اسدالله علم، اداره و مدیریت سازمان پیکار با بیسوادی با عملکردی درخشان، طراح ایده سپاه دانش، تأسیس بسیاری از بنیادهای فرهنگی در سطح کشور و نویسنده آثاری ارزشمند در حوزه ادبیات و تاریخ ایران که همه و همه در رشد و تعالی فرهنگی و اجتماعی و آموزشی ایران زمین نقشی بی بدیل داشته اند.
6- اینکه چه شده که آموزش و پرورش ایران از وزارت و صدارت نخبگانی چون ناتل خانلری به علیرضا کاظمی رسیده، خود قصه‌ای پرغصه است. به قول فردوسی بزرگ یکی داستان است پر آب چشم!
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
مگر الان درمسند کار نیستند یا اگر خود درمسند نیستند تربیت شده های آن ها درمسند هستند تا کی قرار است خودرابایکسری حرف های بی اساس گول بزنید وضعیت فعلی ناشی از اقدامات ناصحیح گذشته ماست
حساب، حساب برتری هم نیست.
باید خودتان بفهمید که نمی فهمید.
فهمیدن خود مقوله ای دشوار است.
قرار نیست همه بفهمند. شما هم نفهمید اتفاقی
نمی افتد. شاید به دلیل همین نفهمی، معلم را چوپان نامیده. هم و غم چوپان بردن گوسفندان یعنی به قول وزیر دانش آموزان به چراست. از طلوع تا غروب.
حالا فهمیدی؟
این خود شما هستید که قصد فهم مساله ندارید و سفسطه می کنید. هر شغل شرافتمندانه است الا ظاهرا معلمی!
این خود شمایید که به زایش اهانت های حمایتی
دست می زنید. ابتدا توهین می کنید و بعد دفاع کور
می کنید.
هر یک از ما معلم هستیم و قصد نداریم پست جدیدی پیدا کنیم حال چوپان باشد یا مهندس.
لزومی به شبیه سازی هوش مصنوعی نیست. وزیر با معلم بودن ما مشکل دارد. من معلم هستم و اگر عرضه داشته باشم به همین افتخار می کنم و از آبرو و حیثیت آن دفاع می کنم نه عنوان عاریتی جدید.
حال شما به چوپان بودن خود مفتخر شوید و من همچنان به معلم ماندن خود.