آیا وزیر آموزش و پرورش ما توانایی و مهارت گفتن " نه " را دارد ؟!

   انتظار می رفت وزیر آموزش و پرورش به عنوان حافظ منافع اهالی عرصه تعلیم و تربیت، هنگام تصمیم دولت برای تغییر ساعت شروع مدارس چه برای کلاس درس یا امتحانات خرداد ماه، منفعل نمی بود و تذکرات لازم روان شناسی و بهداشتی را در جلسه هیئت دولت، مطرح می ساخت. دو ساعت برگزاری امتحانات خرداد ماه نهایی یا غیرنهایی، حتی اگر در دو جلسه دو ساعته برای مدارس دو شیفته برگزار شود، دقیقا می توانست ساعات 8 تا 10 و 10/30 تا 12/30 انجام گرفته و تمام شود. فصل بهار است و این همه از گرما سخن نگوئید. شهرهای مختلف تفاوت درجه ای فاحشی دارند و هنوز در بسیاری از شهرها هوا خنک و تا حد قابل تحمل است.

در ایام جوانی و زمان تحصیل ما اصول و قاعده موثقی حاکم بود و این همه رعایت حال گروه یا طبقه خاصی را نمی کردند. چیزی که در بسیاری از کشورهای جهان نه فقط برای بخش آموزش که برای تمامی ادارات هنوز جریان دارد. جمعیت کم آن زمان، نمی تواند بهانه تفاوت باشد چون رشد و توسعه اقتصادی و تکنولوژی امروز هم زمان با رشد جمعیت، به طور شگفت انگیزی ممکن گردیده است.

صرفه جویی انرژی فقط بهانه است تا ساعت خروج اعضای خانواده با یکدیگر هماهنگ و موجبات نارضایتی یا اعتراض والدین فراهم نشود. وقتی پدر و مادر هر دو شاغلند و قرار است ساعت 6 صبح محل کار خود حضور داشته باشند، در روزهای باقیمانده از سال تحصیلی، ناهماهنگی و نگرانی از دقت یا امنیت فرزندان برای رفتن به مدارس به وجود می آید.

وزیر آموزش و پرورش خردمندانه و با طرح ادّله لازم، می توانست به وزیر نیرو یا رئیس جمهور، « نه » بگوید. اما لابد عاقبت تصمیم تغییر ساعت را پیش بینی یا دوراندیشی ننموده و بلافاصله با بیان بله چشم با این تغییر موافقت نموده اند.

باید پرسید در جلسات هیئت دولت، حساب و کتاب معقول حاکم است و امکان بیان نظر برای یک وزیر وجود دارد یا رودربایستی وزرا با رئیس جمهور، آنان را به پیروی حتمی وا می دارد؟

تاکنون از دلایل پایین بودن میانگین معدل کل دانش آموزان در هر نوع مدرسه، پایه و برای هر دو جنس و هر دو منطقه شهری و روستایی به تفکیک، بهانه های بسیاری آورده می شد و امسال این بهانه نیز علاوه بر تعطیلی غیرعقلانی بیشتر روزهای سال تحصیلی بر همه آنان اضافه خواهد شد و در ماه های بعدی و در تجزیه و تحلیل های سطحی شبه کارشناسی هنگام علت یابی، بدین مهم نیز اشاره خواهد شد. اما این بهانه ها به جای تعدیل و کاهش دلایل مؤثر، روز به روز بیشتر و آسیب زاتر می شود.

طبق نظر متخصصان، ساعت خواب مناسب برای کودکان به سن آنها بستگی دارد. کودکان در سنین مهدکودک و دبستان به 9 الی 12 و نوجوانان نیز به 8 الی 10 ساعت خواب نیاز دارند و اگر ساعات ابتدایی شب را برای خوابیدن از دست بدهند و دیرتر به خواب بروند، صبح خسته و بی‌حال از خواب بیدار خواهند شد.

حال اگر ما نیز فرهنگ مردم اروپا یا آمریکا را در محیط خانوادگی خود داشتیم، مسأله اندکی قابل تأمل بود، اما متأسفانه کودکان ما همانند کودکان آنان رأس ساعت 8 یا 9 شب وقت خواب قطعی ندارند. بیشتر کودکان ما تا پدر و مادر خود را خواب نکنند هر چند خواب آلود هم باشند، نمی خوابند. چون اجبار یا قانونی در روابط خانوادگی برای این مهم نیست. زود خوابیدن فقط برای سحرخیزی نیست و داشتن روتین یا الگوی خواب درست والدین روی چرخه زندگی کودک و ایجاد عادات زندگی از ابتدا تا نوجوانی تأثیر به سزایی دارد.

از فواید زود خوابیدن می توان به موارد زیر اشاره کرد :

افزایش تمرکز، افزایش انرژی، بهبود عملکرد مغزی، کاهش استرس، بهبود سلامت قلب، افزایش بهره‌وری، بهبود سیستم ایمنی، افزایش خلاقیت و بهبود عملکرد عمومی. افزایش ترشح هورمون رشد، تسهیل رشد استخوان و عضله، حفظ وزن سالم، بهبود عملکرد شناختی.

حال شاید وزیر آموزش و پرورش بگوید چرا شلوغ کرده اید. چیزی نیست یک ماه و اندی اگر دانش آموزان ساعت 4 یا 5 صبح بیدار شوند و 6 صبح در مدرسه باشند مگر چه اتفاقی می افتد؟ این همه بهانه جو و ناز نازی نباشید. در ایام جوانی و زمان تحصیل ما اصول و قاعده موثقی حاکم بود و این همه رعایت حال گروه یا طبقه خاصی را نمی کردند.

سی و هفت روز که سهل است، با یک روز یا شب بی نظمی در خواب و بیداری، ریتم عادی بدن کودک و نوجوان برهم می خورد و روی خلقیات و هوشیاری دانش آموزان اثر می گذارد. آنان توانایی بزرگسالان را برای ایجاد سازگاری با هر نوع تغییری را ندارند.

شاید تصور می کنید چون ایام امتحانات است، آب از آسیاب تکان نمی خورد و هیچ اثر منفی روی کارکرد دانش آموزان و حتی معلمان ایجاد نمی شود. اتفاقا این تقارن توجه و دقت بیشتری را برای چنین تصمیمی می طلبد. امتحانات یعنی نتیجه گیری از 9 ماه تلاش شبانه روزی دانش آموزان و معلمان و کادر مدارس. به این سادگی نمی توان این همه زحمات را از حاصل عمر آنان کسر نمود.

چرا انتظار می رود که این گوسفندان و چوپانان به تعبیر وزیر محترم، در برابر هر تصمیمی، تابعی بر این آیه قرآنی باشند:

سوره مبارکه البقرة آیه ۱۸
صُمٌّ بُكمٌ عُميٌ فَهُم لا يَرجِعونَ
آنها کران، گنگ ها و کورانند؛ لذا (از راه خطا) باز نمی‌گردند!

راه خطای ما تبعیت بی چون و چرا از هر نوع تصمیمی است که ساختار نظام آموزشی را به مخاطره می اندازد. عادت مذمومی که یکی بعد از دیگری به عنوان قانون به خورد ما می دهند. روند نامعقولی پیش آمده است که پس از هر خواب شبانگاهی با پیام یا محتوای خبری در رسانه ها در صبحگاه مواجه می شویم که سخت متحیرمان می سازد. این داستان ادامه داری است که تمامی هم ندارد.

خبر این بود: ساعت شروع مدارس به 6 صبح تغییر یافت!

چه در معنای نیک و نیّت خیر وزیر یا با برداشت اهانت آمیز از آن، ما معلمان چوپان و دانش آموزان گوسفند نیستند. قدری بر شعور اجتماعی قشر فرهنگی جامعه مانور بدهید و تصمیماتی شایسته و درخور بگیرید.

تاکنون کدام ساز و کار آموزش در مدارس ما تغییر مثبت یافته است که قرار است من معلم یا اوی دانش آموز تابعی دربست برای چنین تصمیمات آبکی با شعار صرفه جویی در مصرف انرژی باشیم؟ حضور روحانیون در مدارس به عنوان معلم یا پلیس برای برقراری امنیت در مدارس یا نیّت نصب دوربین در کلاس های درسی برای کنترل و تحدید امنیت شغلی معلمان؟!

برقی که از کشورهای ترکمنستان، آذربایجان و ارمنستان وارد می‌کنیم و در مقابل به سه کشور عراق، افغانستان، پاکستان و اخیرا به کشور ترکیه صادر می کنیم و افتخار صدرنشینی در صادرات برق در خاورمیانه را هم بر پیشانی خود داریم. چگونه دچار ناترازی می شود؟ ناترازی که آموزش و تولید را فلج کرده است و موجب گرانی محصولات کارخانه ای می شود.

تنها کشوری هستیم که به دلیل نبود برق، علاوه بر مدارس و دانشگاه ها، ادارات را نیز تعطیل می کنیم. چرخش اقتصاد در این کشور معجزه است؟ یا همانند مردمی شدن مدارس که با جیب ملت می چرخد، اقتصاد نیز با وضع مالیات بر ارزش افزوده بر کالاها و خدمات مصرف کننده تأمین می شود؟

از یک سو خاموشی ها امان ملت را بریده است. تنها حسن خاموشی ها دو ساعت بودن آن و پایان خاموشی تا ساعت 7 عصر است که مردم را با مشکلات تاریکی درگیر نمی کند. اما هزینه خرابی لوازم برقی بر دوش همین مردمی است که بیش از نیمی از جمعیت آن زیر خط فقرند.

از سوی دیگر با تعطیلی پنجشنبه ها، تصمیم داشتید به کرامت خانواده اضافه کنید. اما شروع ساعت کار از 6 صبح، هر چه رشته بودید را پنبه کرد و کارکرد خانواده نیز همانند مدرسه، دستخوش تغییر نامیمون شد. از اضافه مثبت که خبری نشد و از کارکردهای موجود نیز تفریق کردید.

در نهایت خانواده و مدرسه به عنوان دو نهاد مهم و مؤثر بر جامعه پذیری کودکان، به تدریج کارکرد اصلی خود را از دست می دهند و در نهایت علی می ماند و حوضش.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید