17 مرداد هر سال، روز خبرنگار است .نامی که اگر به درستی نقش خود را بازی کند، می توان گفت نام مقدسی است. در دنیای کنونی که عصر انفجار اطلاعات نامیده شده است ،هر فرد خواه ناخواه به مثابه یک رسانه عمل می کند و سرعت انتقال اطلاعات به میزان سرعت نور است.
در این چنین فضایی چنان چه خواسته شود به وسیله ابزارهای محدودیت چند نسل گذشته با امکانات رسانه ای امروز برخورد شود ؛ تدبیری ناکارآمد و نادرست اتخاذ شده است، زیرا هیچ کشوری نمی تواند مردم خود را از کسب اخبار و تحقیق راجع به آن ،مظابق قانون منع کند و یا محدودیتی قائل شود که منجر به عدم دسترسی به اظلاعات درست گردد.
قانون دسترسی آزاد به اطلاعات در ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۶۶ تصویب شد.
قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات در ایران در سال ۱۳۸۷ به تصویب مجلس شورای اسلامی و در سال ۱۳۸۸ به تأیید نهایی مجمع تشخیص مصلحت نظام رسید.
کمیسیون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات که در زمان ریاست‌جمهوری سید محمدخاتمی تدوین شده بود، بالاخره پس از گذشت چند سال توسط حسن روحانی ابلاغ شد؛ به موجب این قانون که ۲۳ بند دارد، باید رسانه‌ها و مردم در دسترسی به اطلاعاتی که جنبه محرمانه و سری ندارد آزاد باشند و به آنها دسترسی داشته باشند (1)
اصل 3 قانون اساسی- بند 2:
2- بالا بردن سطح آگاهی های عمومی در همه زمینه ها با استفاده صحیح از مطبوعات و رسانه های گروهی و وسایل دیگر.
درست است که این قانون برای مردمی که به خاطر آزادی، چندین دهه، جوان داده اند و سال ها عزیزان شان در زندان و اسارت بوده اند، دیر اجرایی شده است ولی باید دید که هم اکنون به درستی اجرا می شود؟
در ابن بند قانون، مسئولین موظف شده اند که آگاهی اقشار مختلف جامعه را در همه زمینه ها،با استفاده صحیح از مطبوعات و رسانه های گروهی و "وسایل دیگر" که باید گفت یکی از مصادیق وسایل دیگر در زمان کنونی، شبکه های اجتماعی است، بالا ببرند.
در عمل می بینیم رسانه بزرگ و تاثیر گذاری چون تلویزیون،نه تنها سطح آگاهی های مردم را ارتقاء نداده، بلکه با محروم کردن مردم از اطلاعات مفید و درست چه در زمینه اجتماعی و یا سیاسی و سایر بخش ها، بلکه تنزل داده،تا جایی که می بینیم میزان رغبت به خرافه و مطالب هجو به طور معنا داری در این سال ها افزایش یافته است که هیچ کدام از رفتارهای اجتماعی،چه مثبت و چه منفی ازمنظر علمی بدون دلیل نیست.
این جاست که جایگاه مهم خبرنگار در بالا بردن این آگاهی ها به خوبی پیداست. زیرا مطبوعات و رسانه ها،چه مجازی و چه مکتوب و غیرمجازی، در واقع چشم و گوش مردم هستند و رکن چهارم دمکراسی در جامعه.
با این اوصاف،هر کارشکنی در کار خبرنگاری که چشم وگوش مردم را باز می کند،تهدید و سرکوب دمکراسی است.
قانون باصراحت اعلام می کند که هم باید سطح آگاهی مردم را به طور صحیح بالابرد،و هم اینکه کسی حق ندارد که نوع آگاهی وی را مورد واکاوی و تفتیش وجست و جو قرار دهد.
اصل 23 قانون اساسی اشعار دارد: «تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ كس را نمی توان به صرف داشتن عقیده ای مورد تعرض و مواخذه قرار داد."
این امید را داریم که در روز خبرنگار،که حافظ رکن چهارم دمکراسی است، این حق صریح قانونی مردم،یعنی "حق برخورداری از اطلاعات درست" در همه زمینه ها، به رسمیت شناخته شود.
( 1 ) همشهری آنلاین- 6 / 5 / 94 .
نظرات بینندگان
به تبیین کارکرد رسانه وبرد آن اشاره نموده و واکاوی فرموده اید و
کارشناسانه ودلسوزانه به ضعف وارد بررسانه ی ملی نیز ورود
نموده اید. امید است جریان تبادل اطلاعات در جامعه ی ما درمسیر درست ومنطقی خود قرار گیرد. موفق باشید.