شعری برای " مادر " ؛ مرکز پرگار تنهایی من

مادرم روى مهت روح و روان است مرا                مهر تو قوّت تن قوّت جانست مرا

در دل اندیشه تو گنج نهان است مرا                  یك نگاه تو به از هر دو جهان است مرا

فار غم با تو زهر خوب و بد اى پاك سرشت         زیر پاى تو نهادست خدا باغ بهشت

مهرت اى ماه به من نفخه جان مى بخشد         سخنانت به روان تاب و توان مى بخشد

راى پیر تو به من بخت جوان مى بخشد           آنچه دل مى طلبد لطف تو آن مى بخشد

اى (هما) مادرم اى خاك رهت افسر من            سایه لطف تو كوتاه مباد از سر من

آنچه دارم همه از دولت پاینده توست               دیده ام نور ور از چهره تابنده توست

تا نهان در دل من مهر فزاینده توست               هرچه باشم دل و جانم بخدا بنده توست

جان چه باشد كه به از جان و جهانم باشى         زآنچه پندارم صدره به از آنم باشى

دل ز رخساره تابان تو روشن دارم                    خاطر از گلبن خندان تو گلشن دارم

جان ز یُمن نفس پاك تو در تن دارم               از تو دارم همه نعمت ها كان من دارم

همه آثار وجودم ز وجود تو بود                       به خدا بود من از پرتو بود تو بود

فارغم از غم ایّام چو غمخوار توئى                     نشوم خسته به كارى كه مدد كار توئى

نیستم رنجه ز تنهائى چون یار توئى                   دور تو گردم تا مركز پرگار توئى

كوشش روز و شبم از پى آسودن توست             نى كه من هیچ نیم بودنم از بودن توست

هر زمان كز غم ایام جگر خون باشم                  در خط از خوى نكوهیده گردون باشم

سخت در شش درِ غم بسته و مسجون باشم       خاطر آشفته و دلخسته و محزون باشم

چون به رویت نگرم جمله فراموش آید              لبم از شكوه فرا پیش تو خاموش آید

این چه لطفى است كه در چهره ماه تو بود         وین چه حالى است كه در چشم سیاه تو بود

وین چه رمزى است كه در حال نگاه تو بود          از خدا خواهم پیوسته پناه تو بود

تا كه همواره دلم را به نگه شاد كنى                    وز غم و رنجش وارسته و آزاد كنى

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید