آقای وزیر ! به استقلال آموزش و پرورش بها دهید !

  جناب وزیر

در مطلب پیشین ( این جا ) به دخالت های نمایندگان مجلس در انتخاب مدیران و بالطبع آن جدا شدن عملی مدیریت از سیستم آموزشی و زیر بلیط نماینده رفتن آن نکاتی را اشاره کردم .

در این بخش می خواهم با اشاره به ضرورت ساماندهی ساختار سیستم در شهرستان ها و شهرهایی چون ابهر مطالبی را خدمتتان عرضه بدارم .

جناب وزیر

همان گونه که مستحضرید همه پویایی ساختار اجتماعی متصل محض به ظرفیت های سازمان های آموزشی فعال در شهرستان ها بالاخص آموزش و پرورش می باشد تا جایی که اگر توفیقی در برنامه ریزی و هدایت فرهنگی در سطح شهرستان ها صورت نگیرد باید در عمل اداره آموزش و پرورش در آن شهرستان ها را مقصر دانست .

اجازه بدهید تا کمی در این خصوص توضیح بدهم :

همان گونه که مستحضرید در شهرهای بزرگ عناصر فرهنگی متعددی از جمله سینما ،تئاتر ،موزه ،مراکز مختلف فرهنگی و هنری ، مراکز ورزشی ، پارک ها ،کارهای هنری خیابانی ، رسانه ها و حتی شخصیت های مختلف سیاسی و فرهنگی در فراگیری تحولات و تغییرات فرهنگی موثرند اما در شهرهای کوچک به دلیل فقدان این امکانات ، همه نماد و نمود فرهنگ در ساحت اداره آموزش و پرورش و شخصیت معلمان مستقر می شود و مسئولیت بسیار سنگینی را برعهده می گیرد .

طبیعی است چنین جایگاهی که به دنبال خود انتظارات بی شماری را ایجاد می کند ؛ مدیریتی را در مجموعه سازمانی طلب می کند که بتواند برای : آموزش و پرورش جایگاهی برای سازندگی و بازسازی اعتماد ازدست رفته است ؛ پس به صحنه بیایید  .

- جلب مشارکت عمومی

- آموزش والدین

- تعامل با سازمان های مختلف موجود در ساخت اجتماعی شهرستان

- تعامل با متخصصان و نخبگان و به میدان خواندن آنها برای دادن مشورت های فکری و کمک های فنی

و برگزاری کلاس های خانواده جهت ارتقای سطح دانش تربیتی والدین برنامه و طرح ارائه دهد تا با بیرون بردن سازمان از نوعی فسردگی و رخوت روح پویایی و سازندگی را در میان جامعه تزریق کند  .

آیا می توان از مدیری که همه تمرکزش براین است که چگونه نماینده مجلس و یا فرماندار را از خود راضی نگه دارد و برای این کار صبح تا شبش را به همراهی و همنشینی با آنها اختصاص می دهد انتظار تحقق چنین اهدافی را می توان داشت ؟

و یا مدیری که همه موجودیت سازمانی خود را در این می بیند که وظایف و اهداف سازمانی چون تبلیغاتی اسلامی را به جا آورد می تواند به اهداف کلان تری فکر کند و دارندگان توان و ظرفیت کمک های بیشتری را جذب مجموعه نماید ؟

جناب وزیر

آیا مدیران تحت هدایت شما از جمله در شهرستانی چون ابهر هدف مشترکی بین معلم و دانش آموز و اولیا در حوزه ماموریت خود تعیین کرده است که غنی تر از برنامه روتین سازمان باشد ؟

آیا سایه ی بزرگان عرصه ی تعلیم و تربیت را بالای سر خود می تواند تحمل کند و به این باور برسد که از راهنمایی های اهالی ایده و نظر  در صحن تعلیم و تعلم با گشاده رویی استقبال کند ؟

آیا این مدیران می توانند با اذعان به تمامی وابستگی های وامداری خویش به اربابان قدرت ، باعث ایجاد تغییرات مطلوب در اداره تحت تولیت خویش باشند؟

آیا تحولی مثبت در رفتار و اعمال مدیران در قبال ادای دینی که دارند و می کنند مشاهده خواهد شد ؟

جواب هرچه باشد قانع کننده نیست !

جناب وزیر

آموزش و پرورش جایگاهی برای سازندگی و بازسازی اعتماد ازدست رفته است ؛ پس به صحنه بیایید  .

جامه صدارت را اگر لایق خود می دانید چاره ای بیندیشید . به ناصحان و نقادان منصف این جایگاه بهاء دهید.

صرف حرف های قشنگ و برنامه های روتین نمی تواند متضمن بقاء و ارتقاء سطح علمی با مدیران این چنینی در کشور باشد. دلایل عدم توفیق اینان، عدم آگاهی از نقش تعیین کننده و سرنوشت ساز عوامل درگیر امور آموزشی و پرورشی و عدم برقراری روابط مناسب با ایشان، به دلیل نداشتن قدرت تصمیم گیری بدون اجازه از حلقه ی انتصابی خوداست .

جناب وزیر

به دست خودتان حول وزارت تحت امر خویش حصار نکشید و برای ثبت در تاریخ آموزش و پرورش به فریاد بگویید دخالت قوای دیگر برای انتصابات مدیران تا کجاست ؟

حصار تنگ نظری های آفت زا را بشکنید !

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید