دانشجو؛ همیشه حاضر در صحنه

گزارش های داخلی، حاکی از آنست که دانشجویانی از دانشگاههای مختلف - حتی در چنین شرایط مجازی و تعطیلی دانشگاهها - به حمایت از گروههایی پیوسته اند که طالب حداقل حقوق شغلی و معیشتی و معترض مفاسد اقتصادی اند.

دانشجویان از عمده ترین نیروهای سمپات و حقیقت جو در تاریخ ایران بوده و اکنون نیز بار دگر آن را به اثبات رساندند و نشان دادند همچون اسلاف خود روحیه آرمان گرایی، سمپاتیزم و حقیقت جویی را ترک نکرده اند.

اعتراضات دانشجویی چه به صورت پراکنده و چه در هیئت جنبش های دانشجویی، تاریخی بسیار موثر در همه کشورها دارد زیرا دانشجویان بنابر خصوصیات سنی، اجتماعی و آرمانی خود
همواره حقیقت جو، افشاگر تظلمات حقوقی - سیاسی و نیز سمپات گروه هایی در جامعه بوده اند که نسبت به تضییع حقوق صنفی و مدنی خود اعتراض دارند.

دانشجویان، آرمان گرا نیز هستند. تاریخ جنبش های دانشجویی در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله ایران حاکی است از آوانگارد بودن دانشجویان در مطالبه اساسی ترین حقوق مدنی مانند آزادی ابراز عقیده و سایر مولفه های حقوق بشری.

دانشجویان و جنبش دانشجویی باید نسبت به خطرات دو آفت مخرب، آگاه و برحذر باشند.

اول: در تحولات اجتماعی و سیاسی کشورها، ممکن است بعضی گروه های سیاسی و ایدئولوژیک پیدا شوند که متمایل به استفاده از پتانسیل جنبش دانشجویی برای تبلیغ و تحقق اهداف خود در جامعه شوند. جنبش دانشجویی نمی تواند و نباید حامل یک جریان فکری - عقیدتی خاصی باشد. در غیر این صورت یکپارچگی خود را از دست خواهد داد.

اگرچه هر دانشجویی مانند هر شخص دیگری در جامعه می تواند عقیده و باور سیاسی خود را داشته باشد ولی استفاده از شور، نیرو و یکپارچگی جنبش دانشجویی برای تبلیغ و پیشبرد اهداف یک ایدئولوژی، کیش شخصیت و یا یک ایسم خاص، نادرست است.

آفت دوم، آفت دگماتیزم است. باورها و عقایدی که بی چون و چرا، بدون دانش و استدلال و صرفا آمیخته با خشم و تعصب در ذهن افراد حک می شوند. حصاری محاط بر افراد که امکان هرگونه گفت و گو و احترام به اندیشه و حقوق دیگران را تباه می کند.

دگماتیزم و خشونت فکری، ویروسی است مهلک تر از کووید ۱۹ برای جامعه ایران. و دانشجویان، این پرولترهای فکر و اندیشه باید که پادتنی باشند علیه گسترش آن، اول در خود بعد در جامعه.

نکته پایانی:

حتی اگر در یک مقطع زمانی، هیچ محرک و تبلیغی برای حرکت دانشجویان در جامعه وجود نداشته باشد. تاریخ درخشان جنبش دانشجویی ایران، خود محرک و راهبری نیرومند است. چرا که این تاریخ هنوز زنده و انرژی عاطفی آن اثرگذار و پیام رسان است.

۱۶ آذر ۱۳۳۲ که نسبت به سرکوبی مردم و نخبگان بعد از کودتای مرداد همان سال اعتراض کردند؛ ۱۳ آبان ۱۳۵۷ که ضمن سمپاتی با استادان متحصن دانشگاهی، راه پیمایی کرده و به آنها ملحق شدند؛ ۱۸ تیر ۱۳۷۸ که در حمایت از ارزش آزادی مطبوعات معترض شدند، تنها برخی از خاطرات و اقدامات هویت جنبش دانشجویی در کشور است. و البته برگهای بیشتری به کتاب هویت و تاریخچه جنبش دانشجویی افزوده خواهد شد.

با آرزوی جامعه عاری از دگماتیزم و خشونت در اندیشه و عمل.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید