مدارس باید به صورت " حضوری " باز شوند و فعالیت های آموزشی و تربیتی به روال طبیعی خود بازگردند

  عقل فعال به راستی فنا ناپذیر است. وقتی ما حقیقت را درک می کنیم ، در نتیجه ناظر دائمی وجود خود می شویم.

آرمان های تربیتی همواره مدنظر تمامی جوامع بشری بوده و اختلاف در تربیت افراد در دهه های اخیر مورد توجه نظام های تربیتی دولت ها قرار گرفته است.

در حال حاضر در کشور ما تربیت در وضع آشفته ای به سر می برد و تاخت و تازهای گروه های برجسته و نه البته دلسوز و همتراز با هدف تعلیم و تربیت ، سایه ی شومی را در کنار وضع اقتصادی نابه سامان برای مردم ایجاد کرده و به طور کلی موجب مشکل شده است.

این تصویر را در چراغ های روشن مؤسسات مافیای کنکور به وضوح می توان دید. طلیعه ی نورش هویداست.

کوشش معلمان در این وهله می تواند بسیار تأثیر گذار باشد و در رسیدن به اهداف و برون رفت از ابهام در اندیشه های تربیتی، تصویر مرگ خاموش آموزش حضوری و ارزش بیداری اجتماعی را بیش از پیش نمایان کند.

این واقعیت که تا به این لحظه دانش آموزان ما در هیچ یک از زمینه های اجتماعی و عرصه ی سیاسی و بین الملل حتی در قالب شوراهای دانش آموزی قدمی فراتر نگذاشته اند ، این شک را به یقین تبدیل می کند که ایجاد کمپین " مدرسه را تعطیل کنید " ( این جا ) جسارت خاصی نمی خواهد و صرفا کاهلی و تنبلی و نبود آموزش های مثمر ثمر برای ایشان در به وجود آمدن این اتفاق با هدایت نشان های فرعی از سوی همان گروه هایی که درجه ی اعتبار آموزش و پرورش را در این کشور به سمت اعداد منفی رساندند و سطح بی برنامگی و کنترل بحران نیز به لطف آنان به زیر محور کشانده شد ، اکنون همان خصیصه بزن و در رو را مجدد به سان دلیری و نیرومندی دیده اند و در اغفال دانش آموزان ناتوان از داشتن مهارت نه گفتن ، رستاخیز استقبال از کهنه پرستی و جنگ ستیزی به جای میانه روی را در میانشان رشد داده و درک پیروزی های تربیتی در مقابل الهام و القای انقلاب ترکیبی را سیمایی خوش چهره تصویر کردند و به اسم دانش آموز متفکر تحویل اجتماع داده اند.

در فلسفه ی اسکولاستیک ، پی بردن به جریان های فکری ای که آن را بار آوردند ، ضروری به نظر می رسد. اکنون در قرن بیست و یکم زندگی می کنیم ولی مثل اینکه تمدن در سده ی سیزدهم مجدد به اوج خود رسیده است. زمانی که عقاید نخستین نظام درآمده بود . حُسن آن زمان این بود که شاهد پیشرفت دانشگاه ها بودند و به مثابه ی اصناف عمل می کردند و به تعلیم و تربیت توجه داشتند تا بنا و ساختمان مدرسه ! شاگردان ناگزیر بودند خیلی درس بخوانند ، در حالی که امکانات رفاه آنان بسیار کم بود.

هنوز آن قدر شکاف طبقاتی هست که موضوعاتی که حکومت عقل بر الهام و احساسات را نیاز دارد ، در میان قشر ضعیف و حتی متوسط جایگاهی ندارد و وقتی درس خواندن و کوشش کردن درجه ی اعتبار خود را برای داشتن آینده ی شغلی از دست می دهد و میزان کسب درآمد  و داشتن نان را از هر راهی جز تحصیل علم پیش چشم می آورد ، مسلما پیشنهاد معامله علم با ثروت برای شکم های گرسنه امری عجیب به نظر نمی رسد.

نقطه ی مقابل مکتب اسکولاستیک ، مکتب های فکری ای بودند که اصول و عقاید مابعدالطبیعی آن ها بر وحدت وجود شرک و جبر مبتنی بود. در این نوع عقیده  تنها ابدیت مشترک عقل عده ای بر ضرورت مختار بودن خداوند مطرح می شد و برای اراده ی پروردگار محدودیت قائل می شدند. مثل الان که سرنوشت بشر را خود در دست گرفته اند و با چشمان بسته هوارکشان فقط می دوند.

امروزه دانش آموزان هدف و مقصد ندارند و صرفا خوش گذران بودن و رها شدن از عقلِ نوعی را به طور موقت با نفس محسوس متحد کرده اند تا به تعبیری خود را اسیر قاعده و قانون نکنند. خوش باش چون روزگار می گذرد خواهی نخواهی ! کیفیت فدای کمیت شده است.

خانواده ها مجاز به چند وجهی شدن را ، آزادی و ظاهرا اخلاق متمدن می پندارند . لذا سرگردانی از موقعیت ، شدیدا در اضطراب هایشان مشهود است.

قیاس آرمان های تربیتی در سند تحول بنیادین با آنچه این چند ماه اخیر رقم خورد ، باور نکردنی ست. با کلید خوردن شبکه ی شاد، شاهکار خارق العاده ای در نظام تعلیم و تربیت و سیاست های قومی به جای اجتماعی شکل گرفت که رفتارعادلانه را حرام نمود و در نارسایی های مفهوم تضاد علم با فرهنگ عامه تأثیرات شگرفی را به ارمغان آورد. کارشناسان این حوزه نیز تنی به آب نزدند تا لااقل گرمای وجودشان را کاهش دهند. خود را به آب و آبمیوه بستند تا با تظاهر به بیماری و نیاز به استراحت، شانه هایشان را از بار امانت در وظیفه و مقابله با خطا مصون بدارند .

گزند قدرت طلبان ، تاوان سنگینی برای منتقدین و رهروان حقیقی راه دانش دارد. بچه ها در کوچه و خیابان و در تمام مهمانی ها و دورهمی ها حضور دارند و صرفا در مدرسه نبودن مشکلی را حل نمی کند.

چنانچه قوه ی ادارک مدیران دایره ی فرهنگ و بعضا ارشاد در اطمینان از تحلیل انتقادی از شبکه ی شاد و آموزش های مجازی و ملاحظه ی پرهیزدار از استفاده ی سایر شبکه های اجتماعی صرفا برای وفاداری به میدان مجادله و بی تفاوتی به صفات عالیه ی اعتدال اخلاقی ست ، قطعا نابودی سلسه مراتب تربیت در قابل ترین جامعه ی جوان امروزی را بی بهره دانسته و بی مهابا به تاراج اشتباهات مشاوران سست سپردند. تن دردمند صندوق ذخیره ی فرهنگیان این حال نزار را خوب درک می کند. خسته کننده تر آن است که رشته ی تمام تلاش ها برای حفظ مخالفت ها با جهل پنبه می شود. به چه قیمت؟ هیچ! فقط بگیر و ببر و لازم شد ببند.

جلسات مسئولان و مدیران مجازی هم برگزار شود خللی در نظام ارزشمندی آموزش و پرورش وارد نمی کند چرا که تصمیمات همواره در اتاق فکر چهار الی پنج نفره محقق می شود ولی فایده ی ارزشمندی که دارد این است که لااقل سر سفره های خویش می نشینند و در کانون گرم خانواده نان و ماستی را به جای هر روز کباب و جوجه میل می نمایند و کمتر دچار غلظت خون و فشار ناشی از کلسترول و اضافه وزن می شوند.

دانش آموزان حق دارند در کنار تفریح و نشاط ، به مطالعه ی تخصص ها و بهره گیری از علوم برای افزایش بار معلومات طبیعی ، تحت تعلیم باشند و لذا در جامعه ی ما دوری از محیط مدرسه عواقب جبران ناپذیری دارد. آن ناهار و شام های مفصل باید در مدارس برقرار شود تا فشار فقر و نداری هیچ کودکی را از یادگیری نرهاند.

سلامت روحی و روانی دانش آموزان و آموختن صحیح مهارت های زندگی و ارتقای رفاه اجتماعی ، با حذف مدرسه از سبد غذایی آنان ، کار خردمندانه ای نیست.

در این مورد نمی توان گفت چاردیواری اختیاری. چرا که فرزند من و شما زنجیره ی آینده ساز جامعه است.

حداقل تجربه ای که می توان از بیماری کرونا آموخت ، ارتباط ناگسستنی زنجیره ی انسانی ست. به من چه و به ما چه مساوی ست با مرگ عزیزان ما. لذا باید اجتماعی زیست و قوانین طبیعت و اجتماع نیز احترام گذاشت و این در سایه ی سواد عمومی و کاربرد تخصص های آموخته شده مهیا می شود.

در آموزش های مجازی ادبیات تربیتی به نمایش عینی در نمی آید. هرچند داشتن وسایل سمعی و بصری نوعی امکان مازاد برای بهبود آموزش است ، لیکن نمی تواند در ایفای نقش و بودن در دنیای واقعی جای حاضر بودن را بگیرد.

زمانی مسئولین یقه ی خود را برای بحث مدرسه محوری پاره کردند و به زمین و زمان جبر آن را در لوای سند تحول بنیادین به صورت کتاب و جزوه به خورد همه دادند ولی امان از امروز که معلوم نیست کجایند!

لیکن باز هم تأکید می نماییم که تعطیلی مدرسه عاقبت بی مدیریتی در تصمیم آنی برای غیرحضوری نمودن مدارس و ایجاد بستر سوء استفاده کوته فکران از سستی و تنبلی جامعه فرهنگیان در برون رفت از خلا اصلاحات و کنجکاوی برخی مسئولین در تفسیر چگونگی همراهی معلمان در فراموشی مباحث مالی و اقتصادی و نفع هر چه بیشتر وزارت خانه از اعمال احکام و ارسال امکانات لازم به مدارس است.

دانش آموزان اگر یادگرفته بودند که آزاد اندیش باشند ، به جای تردید در مشارکت توسعه ی فضای حضوری آموزش ، جهت سرگرمی تمام وقت خود را برای جابه جا کردن منبر این واعظ و آن واعظ ، صرف نمی کردند  تا فقط دل مشغولی هایشان با چاشنی دولا و راست شدن بگذرد و در عوض آن میز و صندلی خود را در مدرسه گردگیری می کردند و در نقد جذابیت فضای مدرسه ، بهبود شیوه ی تدریس و فعالیت های پرورشی پژوهشی گام بر می داشتند. خانواده ها صرفا جان فرزندان خود را پیش چشم می بینند و از خداوند غافلند. به اطراف خود نگاه کنید و ببینید که واقعیت چیست!

 دانش آموزان اگر به این حد از توانمندی و مهارت های تربیتی رسیده بودند فرشی که زیرپای جهل پهن می کنند تا کمی بخندند را بستر رسیدن به عرش کبریایی می نمودند و اجازه نمی دادند تحت عنوان حذف فیزیکی مدرسه ، ندای رستگاری از دل کسانی بیرون بیایدکه نفسشان از جای گرم بلند می شود و هبوط آنان از جایگاه رفیع اجتماعی را می خواهند. همین افراد روزی اشکشان را در می آورند و آن زمان برای تغییر دیر است.

تصمیمات ستاد مبارزه با کرونا ، در همزمانی با مناسبت های مذهبی تا بدان جا شفافیت عمقی خود را از دست می دهد که در طی دو هفته مانده به شروع مراسم ، آمار فوتی ها علی رغم واقعیت ، رفته رفته کاهش می یابد تا بتوانند برای بیان منظور ، حتی مغموم ترین افکار را به راحتی به خورد ملت دهند. وضعیت قرمز ناگهان سفید می شود و علی الظاهر جامعه به روال عادی باز می گردد ولی برای باز شدن مدارس و دانشگاه ها هنوز وضعیت آژیر قرمز فعال است. چرا؟ آیا علت مشخص نیست ؟

آیا نمی خواهیم حقیقت را با واقعیت منطبق کنیم؟

عده ای با تحریک دانش آموزان و خانواده های آنان برای طرد از مدرسه و تشویق به آنکه برای یادگیری هیچ وقت دیر نیست ، استراحت و آسایش معلمان از رنج ایاب و ذهاب و یا ناخواسته طلب معوقات ، مراقبت و ماندن در خانه جهت جلوگیری از بیماری کرونا را در گوش همگان زمزمه می کنند تا ذهن ها مشغول باشد. بخور بخواب یارمه خدا نگهدارمه. تعطیلی مدرسه عاقبت بی مدیریتی در تصمیم آنی برای غیرحضوری نمودن مدارس و ایجاد بستر سوء استفاده کوته فکران از سستی و تنبلی جامعه فرهنگیان در برون رفت از خلا اصلاحات و کنجکاوی برخی مسئولین در تفسیر چگونگی همراهی معلمان در فراموشی مباحث مالی و اقتصادی و نفع هر چه بیشتر وزارت خانه از اعمال احکام و ارسال امکانات لازم به مدارس است.

خوب می دانیم هدف نجات از خطر نیست ، بلکه تزریق برنامه های باب میل مسئولین و فراهم کردن میزگرد برای  پهن کردن سفره ی احسان و نیکی و یا بهتر بگوییم ، بخشش و گذشت بی مایه از سوی فرهنگیان و خانواده های فرهیخته ولی دست خالی اند! هر چه تقاضا کمتر باشد ، طی کردن روال سابق آسان تر است.

خوب می دانند که شکم گرسنه دین و ایمان ندارد. پس با انداختن تاس ، شماره ی ترس را برای مردم و به خصوص والدین انتخاب نمودند تا به آنچه مدنظر دارند برسند. اگر امثال امیرکبیر امروز خون هم گریه کنند تحولی حاصل نمی شود. زنده آن ها که هیچ ، مرده یشان نیز تبعید می شود که نکند ذره ای بر آگاهی مردم افزوده شود.

در کوچه و بازار و هیئات مذهبی ، دانش آموزان حضور دارند. بیماری کرونا فقط با مدرسه ضدیت ندارد. به شعور دیگران احترام بگذارید و  برای خود اندکی ارزش قائل باشید.

امتیازات شما در هر صورت محفوظ است . چه موافق طرح باشید و چه لال روزگار طی کنید. لذا تنها مأمن دانش آموزان را از آنان نگیرید.

شایستگی ما در عفو خداوند است. امید که از سر تقصیرات همه ی ما بگذرد و شرارت را از همگان دور کند.

مدارس را باز کنید !

می توانم با توجه به تجربه ام چه در دوران تحصیل خود و چه در مدت زمان اشتغال در این حوزه بگویم کسانی این کمپین را راه انداخته اند که دانش آموز نیستند ولی در جهت تحریک روحیه ی کاهلی دانش آموزان و دور ماندن از فضای علم و دانش تلاش می کنند.تنبلی کردن در افراد جامعه تزریق و نهادینه شده است.  این را نمی توان منکر شد.

مدارس باید به صورت حضوری باز شوند و فعالیت های آموزشی و تربیتی به روال طبیعی خود بازگردند .

بچه ها در کوچه و خیابان و در تمام مهمانی ها و دورهمی ها حضور دارند و صرفا در مدرسه نبودن مشکلی را حل نمی کند.

این حاصل تفکرات سنتی و دور از تحقیق و علم پژوهی ست که تنها به دلیل ترس از بیمار شدن درِ مدارس را ببندیم.
در هیئات مذهبی در حال حاضر نوجوانان ساعت ها بیش از زمان مدرسه را در حال وقت گذرانی هستند و گمان می کنند که بی تفاوت بودن به مدرسه رفتن و استمداد به توجیه ، آنان را از بحران های پیش رو دور نگه می دارد. با مدرسه نرفتن آینده ی شغلی و رفاه اجتماعی حاصل نمی شود.

لطفا قبل از آنکه فجایع این اعمال بیش از کشته شدگان کرونا باشد ،

مدارس را باز کنید. والدین گرامی نگران نباشید مدرسه بهترین مکان برای فرزند شماست.