سال های سال است که این ارگان در مردابی از بی لیاقتی و بی تدبیری و بی برنامگی و بی سوادی گیر کرده است، ارگانی عریض و طویل که دخلش به خرجش نمی ارزد.
بوروکراسی قدرتمند حکومت در جان آن هم فرو رفته، و از معلم و دانش آموز جز اسمی در دفاتر و همینک در کامپیوتر ها چیزی نمانده است. چگونه توقع جامعه ای توسعه یافته خواهیم داشت.
وقتی به کشورهای توسعه یافته می نگریم مانند سنگاپور یا ژاپن و ... که از سطح پایینی به آنجا رسیده اند متوجه می شویم که دلیل اصلی پیشرفت آنها سیستم آموزشی آنها بوده است که سرمایه گذاری کلانی بر روی آن نموده اند.
اما در ایران این ارگان، به نظر می آید یک ارگان کم اهمیت است که هزار نوع استخدام و هزار شکل مدیریت و هزار طرح و برنامه دارد که خارج از افزایش کیفیت آموزش و پیشرفت این ارگان هست و به دنبال آن خارج از پیشرفت جامعه ایران است و تنها در جهت اجرای برنامه های ایدئولوژیک و حکومتی به خوبی عمل میکند.
یک سیستم آموزش خوب، باعث تولید نیروی انسانی خوب برای جامعه می شود و در نهایت باعث ایجاد ثروت و رفاه و دانایی در جامعه می گردد و برعکس آن نیز وجود دارد.
اما چه کارهایی می توان در جهت نجات آموزش و پرورش ایران انجام داد؟
اولین قدم تغییر نگاه حکومت به این ارگان به عنوان یک ارگان مادر و اولویت اول می باشد. به عبارتی بیشترین بودجه و بیشترین رسیدگی در بین وزارت خانه ها باید به این وزارت و ارگان تعلق گیرد بدون هیچ گونه بحث و جدل.
دومین قدم، برخورداری این ارگان از استقلال لازم جهت تهیه برنامه های لازم هست
سومین قدم استفاده از نخبگان و داناپیشگان و شایستگان این ارگان جهت مدیریت می باشد. به عبارتی لازم هست که هر چه سریع تر، سابقه سالاری و امتیازسالاری و چاپلوس سالاری از این ارگان رخت بربندد. برای مدیریت در ارگان آموزش و پرورش، می توان روش های متنوعی در نظر گرفت تا شایستگان بر مسند مدیریت بنشینند.
چهارمین قدم، گزینش و استخدام مشخص و بهینه و با کیفیت هست به گونه ای که بهترین های جامعه وارد ساختار آموزش گردند که هیچ چیز مهمتر از این موضوع نمی باشد.
پنجمین قدم، با توجه به اهمیت این ارگان و کارکنان آن که حالت مربیان و تربیت کنندگان جامعه را دارند نیاز هست که از نظر رفاه و درآمد در بهترین سطح جامعه قرار گیرند به گونه ای که وقتی گفته می شود شغل معلمی، جامعه نیز آن را در بالاترین سطح، درک و فهم کند.
ششمین قدم، اعتماد به معلم های سطح بالای استخدام شده تا فرزندان ایران را به بهترین شکل تربیت و آموزش دهند. اعتماد به آنها و دادن استقلال و آزادی و احترام در اندازه آنها لازمه مربی گری و معلمی می باشد.
به نظر نگارنده موارد فوق اصولی است که اگر در آموزش و پرورش ایران، اجرا شود، ممکن است ساختار آموزش و پرورش ایران نجات پیدا کند و به دنبال آن جامعه ایران نیز به سمت توسعه یافتگی قدم بردارد و در غیر این صورت ایران توسعه یافته توهمی بیش نخواهد بود.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
سپاس از جناب هاشمی
1- ایجاد سازمان مؤثّر
2- داشتن برنامه ی مؤثّر
3- به کارگیری افراد مؤثّر ( در حوزه های ستادی و صف ) برای اجرای برنامه ی مؤثّرِ سازمان مؤثّر
غیر از این، راهی که می رویم به بیراهه است.
امروز غدیر است، روزی که بشریت آنرا تباه کرد
همین که ابوبکر پیش افتاد، بز زیرک و شفا بخش جمکران در پس گوسفندان افتاد!
یکی در پی دفن پیغمبر و دیگری ...! سپس چه جسورانه عمر انتصاب شد و شاغل قراردادی به ناحق ریشه‌دار شد و چه آزمون و شورایی تعیین شد! آزمونی استخدامی با عدل و قانون عمری که از آن عثمان بیرون زد! شکم پر کردن و خالی کردن! شکمباره ای چون معاویه رشد بیشتر یافت و ...
تمام اینها از آنجایی سرچشمه گرفت که علی ابن ابیطالب را به بهانه هایی از جمله جوان بودن متهّم می کردند که خلیفه باید شیخ (میانسال) باشد.
آزمون استخدامی سال 89 ایران حداقل چند سال بود؟ 22 سال
امروز فلانی شیخ است و اگر سر جلسه امتحان بنشیند، نفهمی از محل برگزاری آزمون که ممکن است دانشگاه فرهنگیان کم فرهنگ باشد به او توهین میکند (چه زن باشد یا مرد)، پیرزن با صورت چروکیده و یا پیرمرد با ریش سفید چرا شرکت کرده ای؟
جای افسوس است که اکنون توهّم بیش از بعد از رحلت پیامبر(ص) است و این یعنی جرم قانونی بالاتر بودن سن! توهّمی دو سویه!
اینان سخن امیرالمؤمنین(ع) را گویا نشنیدند که فرمودند:
" مرد را عیب نکنند که چرا حق خود را دیر گرفت بلکه عیب کنند که چرا حق دیگران را گرفت. "