نقش آموزش و پرورش در ایجاد سبک زندگی کرونایی چه بود ؟

  بیش از شش ماه است که پاندمی کورنا ویروس روزگار را بر جهان و جهانیان سخت کرده و همه معادلات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را بر هم زده است.پر واصح است ایران عزیز ما نیز از این تنگناهای کرونایی بی نصیب نمانده و نخواهد ماند.این در حالی است که به جهت تحریم های غیرانسانی و سومدیریت های طولانی، کشور ما شرایط بغرنج تری را تجربه می کند.
در این روزهای سختی که بر وطن و هموطنان می گذرد، شاید پرداختن به نتایج امتحانات خرداد ماه ۹۹ و سخن گفتن از "درصد قبولی" و" میانگین نمره ورقه" جز اولویت های افکار عمومی و خانواده ها و حتی مسئولین آموزش و پرورش نباشد.علی الخصوص که ۱/۳ از سال تحصیلی گدشته را دور از کلاس و مدرسه گدراندیم در حالی که نه معلمان و نه دانش آموزان و نه مسئولین آموزش و پرورش هیچ کدام تجربه آموزش مجازی را نداشتند.

اگر نبود زیرساخت های فنی و دست های خالی نظام آموزش و پرورش در مجهز بودن به نرم افزارهای آموزش مجازی بومی - ملی و محتوای الکترونیکی مناسب را هم لحاظ کنیم، عدم اولویت پرداختن به نتایج امتحانات خرداد ماه ۹۹ موجه تر به نطر خواهد آمد.
اما آنچه که مرا مجاب می کند که به درصد قبولی و میانگین نمره ورقه دانش آموزان پایه دوازدهم انسانی یکی از نواحی تبریز بپردازم، چندان بی ربط به بحرانی نیست که تا کنون جان قریب به ۱۵۰۰۰ نفر از ایرانیان را گرفته و در موج دومش انتظار داغدار شدن هموطنان بیشتری هم می رود.
متخصصان متفق القول هستند که تا زمان کشف و دسترسی فراگیر به واکسن، تنها راه مقابله با این بیماری رعایت کامل پرتوکل های بهداشتی و پیشگیری از ابتلا است. برای کنترل بیماری باید نهاد خانواده و نهاد آموزش و پرورش را به صورت جدی وارد ماجرا کنیم.
اما رعایت کامل پروتکل ها مستلزم تغییر وسیع و البته سریع سبک زندگی انسان ها در همه جوامع بشری است و کشور ما هم از این قاعده مستثنی نیست.در این بعد از پاندمی کرونا ویروس هم، وضعیت کشور ما خاص است.چرا که سبک زندگی، روابط اجتماعی و خانوادگی، سفرها، دورهمی های فامیلی، مراسم عروسی و عزا و حتی آیین های ملی و مدهبی ما ایرانیان در تعارض عمیق با "سبک زندگی کرونایی" است.
آغاز موج دوم بیماری بعد از مدیریت و کنترل موج اول، آن هم با شدت بیشتر، موید این مساله است که ایرانیان در تطبیق شیوه زندگی خود با شرایط جدید ناموفق بوده اند.
بی تردید تغییر در سبک زندگی امری دفعتی و آنی نیست بلکه فرایندی نرم افزاری و طولانی مدت است.اما اگر بخواهیم با کمترین تلفات جانی و اقتصادی و اجتماعی و حتی سیاسی از این بحران عبور کنیم چاره ای جز تمکین به تعییر اجباری "سبک زندگی" مان نداریم.
بی شک " آموزش" شیوه های جدید زندگی فردی و اجتماعی و اقناع افراد، خانواده ها و جامعه برای گردان نهادن به تغییر عادت ها و رفتارهای فردی و اجتماعی موثرترین، کم هزینه ترین و بهروانه ترین راه برای تحقق این هدف است.

از این منظر نهاد آموزش و پرورش به جهت فراگیری و ارتباط تنگاتنگ با خانواده های ایرانی و دارا بودن پایگاه اجتماعی قوی در جامعه می توانست و همچنان نیز می تواند ابزاری کارآمد قلمداد شود.
قریب به ۲۰ میلیون دانش آموز ایرانی به مثابه سفیرانی هستند که می توانند پیام ها، روش ها، اصول و پروتکل های کرونایی را به خانواده ها منتقل کنند و بر رعایت آنها پافشاری و نظارت کنند.
متاسفانه در شش ماه گذشته این ظرفیت عظیم و بالقوه آموزش و پرورش مغفول ماند و مسئولین این وزارتخانه و سیاست گذاران آن در ستادهای کشوری، استانی و منطقه ای بی توجه به بحران و پیامدهای فراگیر آن که جامعه ایران را تهدید می کند، در دام پروژه "عادی نمایی"  افتادند و منحصرا بر "تمام کردن" کتاب های درسی و برگزاری امتحانات نهایی متمرکز شدند.

سیاست گذاران آموزش و پرورش این بار هم با گم کردن اولویت های جامعه و چشم پوشی از ظرفیت بی همتای این مجموعه گسترده در مدیریت بحران های اجتماعی، به جای تاکید بر محتوا و روح روند تعلیم و تربیت بر حفظ و استمرار قالب ها قناعت کردند .
تاکید صرف بر "تمام کردن" کتب درسی و اصرار بر برگزاری امتحانات نهایی در واقع مصداق بارز "از اینجا مانده و از آن جا رانده" شد. در تایید این گزاره به نتایج امتحانات نهایی پایه دوازدهم انسانی یکی از نواحی تبریز استناد می کنم.
در این امتحان میانگین نمره ورقه دانش آموزان شرکت کننده، ۱۰/۹۸ است.از مجموع ۲۱ دبیرستان دوره دوم ناحیه، میانگین نمره ورقه ۸ دبیرستان زیر ده و ۹ دبیرستان دیگر زیر ۱۳ است و تنها ۴ دبیرستان میانگین نمره ورقه بالای ۱۳ دارند.
شاید بتوان این نتایج را به نحوی با شرایط خاص سال تحصیلی گدشته رفع و رجوع کرد.
 اما غیر متخصصان حوزه آموزش و پرورش نیز خلاصه کردن پتانسیل های آموزش و پرورش را به این نتایج آن هم در زمانی که می شد بسیار بهره ورانه و کارآمدتر عمل کرد، را خسرانی برای مجموعه می داند.
آیا نمی شد در کنار روند معمول درس و مدرسه با طراحی یک برنامه منسجم اما غیرمتمرکز به هر منطقه و به تبع آن به هر مدرسه اختیاراتی داد که در راستای "حساس سازی" و " آگاهی رسانی در مورد کرونا  ویروس به صورت جدی وارد عمل شود؟ آغاز موج دوم بیماری بعد از مدیریت و کنترل موج اول، آن هم با شدت بیشتر، موید این مساله است که ایرانیان در تطبیق شیوه زندگی خود با شرایط جدید ناموفق بوده اند.
در زمانی که به دلیل شرایط خاص کشورمان، امکان قرنطینه کامل و تعطیلی کسب و کارها وجود ندارد چرا نباید از ظرفیت عظیم آموزش و پرورش در ترویج و اشاعه "سبک زندگی کرونایی" استفاده کرد؟
به گفته دکتر حریرچی معاون وزیر بهداشت، آمار مرگ و میر روزانه تیر ماه نسبت به فروردین  ماه ۲۰ درصد افزایش داشته است. همچنین  افزوده اند که برای کنترل بیماری باید نهاد خانواده و نهاد آموزش و پرورش را به صورت جدی وارد ماجرا کنیم.
بنابراین مسئولین آموزش و پرورش، از کشوری تا استانی و منطقه ای باید پاسخگوی این دو پرسش باشند که:
۱- در شرایطی که در اثر نااگاهی و بی توجهی جامعه هر روز بیش از ۲۰۰ نفر از ایرانیان جان خود را از دست می دهند، نهاد آموزش و پرورش به عنوان یک نهاد فراگیر آموزشی چه اقدامی در جهت آموزش همگانی جامعه انجام داده است؟
آیا راه اندازی "پویش مومنانه" و فراخوان کمک مادی از دانش آموزان و اولیا از شما مدیران کشوری، استانی، منطقه ای سلب تکلیف می کند؟

برادران مسئول!
لازم است بدانید برای هر نهادی و هر صنفی وظیفه ای ملی، عرفی و اخلاقی و دینی تعریف شده است ؛ از نهاد آموزش و پرورش انتظار می رود که در بحران ها، کار فرهنگی و آموزشی و تربیتی انجام دهد. نه افکار عمومی و نه مقامات و مسئولین رده بالا از نهاد آموزش و پرورش انتطار کمک مالی ندارند. 

۲- چرا ظرفیت عظیم سخت افزاری و نرم افزاری نظام آموزش و پرورش را در بحرانی ترین مقطع زمانی کشور معطل گذاشته اید و نمی خواهید با فراخوان همکاران داوطلب و مجرب، آغازگر "پویشی ملی" برای  معرفی و ترویج "سبک زندگی کرونایی" باشند؟
من یقین دارم در بدنه آموزش و پرورش و کنج مدرسه هاو کلاس ها و دور از پست ها و میزها هنوز هستند معلمانی  داوطلب و مخلص و عاشق وطن، معلمانی از جنس شهید همت ها و معلمان بسیجی زمان جبهه و جنگ که می توانند بار چنین پویش ملی را با افتخار بر عهده بکشند.
آقایان مسئول!
تا دیر نشده بجنبید! جان ایرانیان ارزشمند است و اقتصاد و اجتماعیات ایران عزیز در خطر.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید